Fálkinn - 18.12.1937, Page 43

F Á L K 1 N N
39
Tvíburarnir.
Eftir FINN HALVORSEN.
ANS OG PJETUR voru tví-
A burar, og ef þeir liefðu
gengið í samskonar fötum þá
hefðu þeir verið alveg eins.
Hans var hara ofurlítið gildari
en Pjetur, aðeins rjóðari og
augun stundum skærari. Það
kom af mataræðinu, sagði Pjet-
ur, sem var mjög sjjar á hæði
það sem hann ljet út úr sjer og
í sig.
1 þessu eins og öðru voru tví
burarnir nefnilega harla ólikir.
Pjetur var skrifstofustjóri, af-
ar siðfastur og dagfarsprúður,
slífur og fágaður eins og penna-
skaft. En Hans var blátl áfram
drabbari. Það er að segja, liann
var eins og grís í klæðaburði
og enginn — ekki einu sinni
hann sjálfur — hafði hugmynd
um á hverju hann lifði! Haim
kallaði sig umboðssala og dró
ekki dul á, að hann seldi hlómst
urpotta og aðra j)otta. En ann-
ars var hann mesti æringi og
tinskonar hrærigrautur úr leti
og ýmiskonar strákapörum. Þeg
ar hann kvnti sig — og það
gerði hann oft — kallaði hann
sig án þess að depla augunum
Hans Immerfroh (síkáta) Han-
sen, þó að ættarnafnið væri
ekki nema Hansen. Meðal góð-
vina — og þeir voru margir —
hjet liann ekki annað en Im-
merfroli.
Það var deginum ljósara að
þeir áttu ekki neina samleið
bróðir lians og liann. Þeir sá-
ust aldrei. Og þeir hefðu víst
aldrei sjest framar ef frænka
þeirra frá Ameríku liefi ekki
leitt leiðir þeirra saman á svo
úndursamlegan hátt.
Charlotta frænka var systir
móður þeirra, sem var fyrir
löngu dáin, og þeim mundi
vist aldrei hafa dottið frænkan
í hug ef hún ekki einn góðan
veðurdag hefði serit þeim
hrjef, frá Grand Hótel í Osló
og beðið þá um að lita inn á
hótellið. Hún og mr. Lawson
máðurinn hennar, höfðu brugðið
sjer hack to Norway, skrifaði
hún, til þess að hitta kunningj-
ana. En allir ættingjar mr. Law-
son voru dauðir, og af hennar
ættingjum voru ekki aðrir uppi-
standandi en Pjetur og Hans.
Frænka frá Ameríku, sem
maður hefir ekki heyrt minst
á síðan maður var krakki
getur þýtl hæði eina og tvær
miljónir. Hugsaði skrifstofu-
stjórinn.
Hann hafði staðið upp frá
skrifhorðinu og stóð við glugg-
onn uppi í Victoria Terrasse,
með frænkubrjefið i hendinni.
Hann hafði aldrei sjeð bæinn
þarna fvrir neðan sig, Akei*shus
og höfnina í jafn einkennilegri
birtu og í dag. Máske eða líkasl
til var þetta af sólinni. En ein-
hvernveginn var það eins og
húsin og göturnar og jafnvel
sjálfur sjórinn líka, væri sveip-
að í gulli. Skrifstofa úr gulli,
þar sem veggir og loft, alt,
meira að segja pennaskaftið og
hlekhyttan var úr púra gulli.
.... Kanske tvær miljónir doll-
ara. Nálægt tíu miljón krónur.
Skrifstofustjórinn tók um enn
ið. Sannast að segja hafði hann
aldrei fyr átt erfitt að ráða við
hugmyndaflugið. Það hlaut að
„Mig og Hans“, leiðrjetti Pjet-
ur, en hann gerði það svo lágt,
að hún lieyrði það víst ekki.
Þvi rjctl á eftir kallaði hún
líka bróðirinn Pjetur.
Skrifstofustjórinn ljet eins og
ekkert væri. Hann vildi ógjarn-
an lála liana finna, að hann
tæki eftir að hún væri orðin
gamalær. Hvað gerir líka nafn-
ið til, hugsaði hann. Hvað sem
hún svo kallar mig þá er það
jeg en ekki Hans, sem sit
hjerna.
„En þú lítur ekki vel út“,
sagði frænka. „Fær maður sæmi
legan mat að jeta hjerna í land-
inu? Mr. Lawson gat ekki kom-
ið niður einum munnbita af
matnum í morgun“.
Nú svaraði Pjetur svo hátl,
að hún heyrði livað hann sagði.
„Tekjurnar eru nú ekki miklar“,
sagði hann. „Og með konu og
hörn ....“
vera eitthvað að honum, eða að
eitthvað var að gerast, sem fór
fram úr glæstustu vonum lians
um að verða einhverntíma
deildarforstjóri i ráðuneytinu.
Tíu mínútum síðar sat liann
í herbcrgi á Grand með Char-
lottu frænku og' manninum
hennar. Mr. Lawson var svo
lashurða eftir ferðina yfir poll-
inn, að liann var líkastur milli-
lið milli lífs og dauða. Skrif-
stofustjórinn sýndi alla þá hlut-
lekningu sem hann átti. Hann
fann sjálfur, að það var ekki
smáræði. Ilinsvegar fór hann
ekki i grafgötúr um það, að
þetta mundi verða mikils metið,
hæði af frænkunni og mr. Law-
son.
Þau voru bæði orðin gömul,
húin með lieiminn virtist hon-
um, en með gullspangargler-
augu og gulltennur.
Gullið ljómaði sífelt i augun-
um á Pjetri, meðan hann sat
þarna og reyndi að vera gömlu
hjónunum eins geðþekkur og
unt var.
„En hvað það var vingjarn-
legt, að þú skyldir koma undir
eins og þú fjekst hrjefið“, sagði
Charlotta frænka og þurkaði
tár úr augnakrókunum.„Jegman
eftir henni mömmu þinni. Þeg-
ar hún skrifaði mjer hafði liún
altaf svo mikið að segja mjer,
um þig og Pjetur“.
Nú fjell tár á gleraugun hjá
Charlottu frænku.
„Það skal nú verða öðruvísi!"
sagði hún.
Þetta var árdegis. Siðdegis
var Immerfroh, hróður skrif-
stofustjórans á labbi á Strikinu
og þegar hann var staddur fvr-
ir utan Grand Ilótel kom hon-
uin i hug, að þarna inni væri
frænka og biði hans.
„Hjerna er jeg þá kominn,
ljóslifandi“, sagði hann skömmu
síðar er hann stóð fyrir framan
hana. „Viltu sjá mig framan-
frá, aftanfrá eða á hlið?“ spurði
hann og sneri sjer eins og sýn-
ingarbrúða í hring, i blettóttum
frakkanum sínum.
„Þú ert ekkert líkur honum
hróður þínum“, sagði Charlotta
frænka.
„Finst þjer það leiðinlegl?"
spurði Hans.
„Finst þjer það ekki?“ spurði
frænkan.
„Mjer hefir aldrei fundist
ueitt leiðinlegt“, svaraði Hans.
Eftir þetta fanst hvorugu
þeirra ástæða til að talast meira
við svo að viðtalið varð ekki
langt. — En eigi að síður fjekk
Hans hrjef undir eins kvöldið
eftir, og var það frá frænkunni.
„Kæri Hans minn! Hjartans
þakkir fvrir allar fallegu rós-
irnar!“ skrifaði hún. „Þær
hljóta að hafa kostað meira en
þú hefir efni á. En þvi miður
getur hvorki mr. Lawson nje
jeg komið til þín í miðdegisverð
á morgun. Mr. Lawson er nefni-
lega lasnari ....“
Daginn eftir hringdi skrif-
stofustjórinn á hótellið og fjekk
þá að vita, að mr. Lawson væri
dauður. Hann náði sjer á svip-
stundu í bíl og ók á gistihúsið,
en frænka gat ekki tekið á móti
lionum. Hún vildi ekki sjá
nokkurn mann eftir að hún
misti Lawson, sagði dyravörð-
urinn.
Skömmu síðar kvaddi hún
ættjörðina í annað sinn og fór
aftur til Ameriku og hafði Law-
son sinn með sjer í zínkkistu.
En við landganginn á skipinu
stóð sorgbitinn maður, með
svarta hanska og svarta slæðu
um pípuhattinn. Hann rjetti
henni hlómvönd um leið og
hún fór hjá.
Mánuði síðar fjekk Hans svo-
látandi brjéf frá Ameríku:
„Hvað það gladdi mig, að sjá
andlitið þitl t'ult af hluttekn-
ingu, þegar jeg var að fara frá
Osló. Jeg' lagði nellikkurnar á
kistu Lawsons. Þar lágu þær
alla leiðina, sem talandi vottur
hugarþels þíns“.
Hans hringdi til hróður síns:
,,Jeg fvrir mitt leyti hefi ekkerl
á móti þvi, að Charlotta' frænka
þakki mjer fvrir rósirnar og
nellikkurnar, sem þú gefur
henni. Og ekki gengur mjer
neitt til þess að fara að and-
mæla, þó að hún láti mig hafa
heiðurinn af sorgarsvipnum á
þjer. En hvað segirðu þegar jeg
innan skamms fer að taka við
arfinum, sem jeg fæ í verðlaun
fyrir alla fyrirhöfnina þína?“
Skrifstofustjórinn taldi það
undir virðingu sinni að svara.
En eftir mánuð þar frá fjekk
Hans þriðja brjefið frá frænku:
„Að þú skyldir geta munað 75
ára afmælið milt!“ skrifaði hún.
„En hvernig stendur á því, að
þú heldur að jeg fari vilt á þjer
og Pjetri? Nei, Hans minn góð-
ur, svo elliær er hún frænka
þín ekki, Að vísu skrifarðu oft
svo ógreinilega, að jeg gæti
haldið að það stæði Pjetur und-
ir brjefunum en ekki Hans. En
það ert þú, Hans, sem átt að
erfa mig“.
Hans kom i lieimsókn á skril'
stofuna til bróður sins i fyrsta
skifti á æfinni. Hann ljet hann
lesa frænkubrjefið. Svo rjetti
liann úr sjer i hægindastólnum.
„Áttu vindil?“ spurði hann.
„Og máske eldspítu líka?“
Pjetur kveikti sjálfur i vindl-
inum hjá honum. En Hans sá
að höndin skalf. Og — hann
vissi ekki hversvegna — hann
langaði svo mikið til að gráta.
Hönd hróður hans var svo visin
og mögur, og litlifingurinn var
eins og alveg úl af fyrir sig
skakkur og visinn. Þegar þeir
voru litlir höfðu þeir sagt að
hann væri líkaslur litlum ind-