Fálkinn - 18.12.1937, Qupperneq 30

w
F Á L K I N N
- - Gamlar íslandsmyndir. - -
Eftirfarandi frásögn birtist í ameríkanska blaðinu
„Harpers Weekly“ 5. nóv. 1870. Bregður hún upp mynd
af því, hvernig útlendingum hafi fundist að ferðast hjer
fyrir nálægt 70 árum. Sagan er þó ekki sögð með orðum
ferðamannsins sjálfs — hann hjet Noel Nougaret —
heldur rakin af blaðinu, eftir frásögn hans.
Fjöldi mynda fylgdi greinaflokki þeim, sem „Harpers“
birti. Eru allmargar þeirra sýndar hjer. En greinin er
hin fjórða í greinaflokkinum og má hún vel heita:
Gistingin á Torfastöðum.
Brot úr ferðasögu til Heklu.
Hestarnir eltu hver annan . . . . með húsbóndánn i [ararhrortdi.
Þetta á að vera Almannagjá við Þingvöll.
Þeir yfirgáfu nú dásamlegu
grundirnar við Geysi, sem lýst
var í siðasta kafla, og Nougaret
hjelt áfram til Heklu. Þetta
merka eldfjall er í suðvestur-
hluta eyjunnar og ekki margar
milur frá ströndinni. Um dal-
ina, sem ganga upp í hálendið
á þessum slóðum, renna ár sem
hafa nóg að flytja af regninu,
sem algengt er þarna, vegna
þjettingar gufunnar, sem legg-
ur upp af hinu liltölulega heita
vatni, er Golfstraumurinn ber
upp að ströndinni. Af þessari
úrkomu leiðir, að gras grær
þarna allstaðar, sem nokkur
jarðvegur er; þarna eru þvi
bændabýli á víð og dreif og bú-
skapur rekinn með sauðfje,
nautpening og hross eftir því
sem grasnytin leyfir, þó að
mestu leyti lifi fólkið á sjávar-
aflanum.
Fylgdarmaðurinn hafði skilið
við ferðamanninn, eftir að hafa
fylgt honum til Ge'ysis, og skil-
ið hann einan eftir með níu
hestana, sem liann hafði til
ferðalagsins. Því að á svona
ferð virðist það vera nauðsyn-
legt að Iiafa einn liesl undir
tjaldið, tvo i viðbót fyrir nesti
og annan flutning og tvo reið-
hesta, annan banda fylgdar-
manninum og hinn handa sjálf-
um sjer. Þetta gerir firnrn besta
en aðra fimm verður að hafa
til skiftis, svo að hægt sje að
hvíla hestana á leiðinni, þvi
að ekki er liægt að leigja nýja
hesta í áfangastöðum.
Eftir að ferðamaðurinn þann-
ig var skilinn einn eftir af
fylgdarmanninum, fór liann að
búa upp á liestana með þeim
ásetningi að halda ferðinni á-
fram einn. Hann hafði ágætan
uppdrátt, því að þó að íslend-
ingar sjeu óheflaðir og einfald-
ir i háttum sínum, hafa þeir
náð miklu hærra menningar-
stigi en maður gæti búist að
hitta fyrir á svo eyðilegum og
óblíðum slóðum, og í samvinnu
við dönsku stjórnina hafa þeir
gert ágætan uppdrátt af land-
inu. Á þessum uppdrætti eru
sýnd nöfn ýmsra þeirra bæja,
sem eru í dölunum rnilli Geysis
og Heklu, og bjóst Nougaret
við að geta fengið fylgdarmann
á einhverjum af þessum bæj-
um.
Hestarnir hjeldu áfram, eins
og þeir eru vanir að gera á
svona ferðalögum og eltu hver
annan í langri lest, með hús-
bóndann í fararbroddi. Hjeldu
þeir ósvikið áfram um stund
þangað til þeir komu að kofa
einum; þá rufu þeir fylking-
una undir eins og fóru að bíta.
Það virtist svo, að þeim findist
sjálfsagt að nema staðar við
hvern kofa. Hundar láu sof-
andi uppi á mæni kofans, sem
var með torfþaki og líkastur
hól til að sjá, með glufu í dyra-
stað í annan endann og virtist
likastur greni villidýra.
Hundarnir heilsuðu ferða-
manninum með hvellu gelti,
sem varð lil þess, að hráðlega
kom kofabúinn, gömul kona, til
dyra. Bóndinn mun liklega bafa
verið í róðri (!). í rauninni var
þetta lun nótt, þó að aldrei sje
dimt allan sólarbringinn á þess-
nm slóðum í júní. Konan gerði
gestinum ýmsar bendingar í því
skyni að bjóða honum inn og
Kofinn .... var likastur hól að sjá, með gtufu i dgraslað .... ng svipaffur greni . . . .