Fálkinn - 17.12.1943, Blaðsíða 12

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1943
KDÍDEd-íiansen:
OEYGÐAFEKÐ

ÞAÐ HEFIR LÖNGUM VERIÐ ÆFINTÝRALJÓMI YFIR LEIÐINNI AF
JÖKULDAL EYSTRA, UM HVANNALINDIR, VESTUR YFIR SPRENGI-
SAND OG ÞAÐAN TIL BYGGÐA í ÁRNESSÝSLU, ENDA VAR LEIÐIN
MJÖG SJALDFARIN FYRR EN Á SÍÐUSTU ÁRUM. — EN í ÁGUST
FYRIR 31 ÁRI FÓR KOFOED-HANSEN, ÞÁVERANDI SKÓGRÆKTAR-
STJÓRI, ÞESSA LEIÐ EINN SÍNS LIÐS MEÐ ÞRJÁ HESTA, OG ÞÓTTI
MÖRGUM ÁFORMIÐ GLÆFRALEGT, ÞVÍ AÐ ÝMSIR HÖFÐU ORÐ-
IÐ FYRIR HRAKNINGUM Á ÞESSARI LEIÐ. EN SKÓGRÆKTAR
STJÓRINN HAFÐI SÝNT ÞAÐ ÁÐUR, AÐ HANN VAR HARÐDUG-
LEGUR FERÐAMAÐUR. ER ÞAÐ EKKI ÖRKVISUM HENT, AÐ SUND-
RÍÐA KREPPU í MYRKRI, EINS OG HANN GERÐI í ÞESSARI FERÐ.
EN VEÐUR FJEKK HANN HIÐ BESTA. — FER HJER Á EFTIR
FERÐASAGA HANS ÚR ÞESSARI FÖR.
ÁRIÐ 1936 FÓR UNGFRÚ MARÍA MAACK FORSTÖÐUKONA ÞESSA
SÖMU LEIÐ, AÐ MESTU LEYTI, MEÐ HÓP FERÐAFÓLKS. ÚR
ÞEIRRI FERÐ ERU ALLAR MYNDIRNAR, SEM BIRTAST MEÐ ÞESS-
ARI GREIN. ÞVÍ AÐ MYNDIR ÞÆR, SEM HR. KOFOED-HANSEN
TÓK í FERÐ SINNI, ERU EIGI HJER Á LANDI.
Haustið 1911 kyntist jeg Sviss-
lendingi, sem þá hafði dvali'ð hjer
tvö undanfarin sumur, og farið
margar æfintýralegar ferðir um ó-
bygðirnar. Hann ferðaðist því
sem næst altaf einn sins liðs
og komst svo að orði, að það
væri vandalaust að ferðast hjer á
landi í samanburði við það að
ferðast i Sviss. Ef til vill hefir
leynst dálitið stærilæli í þessum
orðum, en livort sem svo vár eða
eklci, þá urðu það örlög hans að
reyna að erfiðleikarnir gátu verið
mildir, einnig hjer. Vorið 1912 kom
hann hingað aftur. Við borðuðum
á Hótel íslaud og töluðum oft sam-
an um ferðalög, sem var aðaláhuga-
efni skemtiferðamanna þeirra daga.
Jeg sagði honum, að jeg gerði ráð
fyrir að hafa lokið eftirlitsstarfi
minu á Hallormsstað i byrjun ágúst-
mánaðar, en þaðan ætlaði jeg að
fara heim þá leið, sem frá fornu
fari hefir verið kölluð Vatnajök-
ulsvegur. Hann hafði ekki verið á
þeim slóðum, og stakk upp á því,
að við yrðum samferða. Jeg fjelst
á það og varð það að samkomulagi,
að við skyldum hittast á Eiriks-
stöðum í Jökuldal 7. eða 8. ágúst.
Sumarið 1912 var yfirleitt gott, en
að vissu leyti einkennilegt. Svo
mikið ryk var í háloftunum, að það
var ekki óþægilegra fyrir augun að
liorfa á sólina en að liorfa á tunglið.
Að áliðnu sumri var nóttin þess-
vegna talsvert dimmri, en venjulega.
Fullyrt var', að rykið stafaði frá
miklum eldsumbrotum í Mexíko.
1. ágúst kom snögglega afskaplegt
óveður af norðvestri með frosti og
fannfergju og geysaði um alt liá-
lendið í tvo sólahringa. 7. ágúst
lagði jeg af stað frá Hallormsstað
og fór að Klaustri, en daginn eftir
Til vinstri: Morgunn i
Hvannalindum. — Aö
neöan: Útsýn til Kistu-
fells, yfir Urðarháls. —
Að neðan til hægri:
Gæsavötn,
lijelt jeg áfram yfir Fljótsdalsheiði.
Á heiðinni, sem er þó aðeins 1800
fet yfir sjávarmál voru enn þá svo
slórir snjóskaflar á víð og dreif, að
það varð að krækja fyrir þá. Jeg
varð dálítið smeykur er jeg sá þessa
skafla, því jeg vissi, að land það
sem jeg átti að fara yfir, lá langt-
um hærra, á hæsta staðnum var
jafnvel lielmingi hærra. Þegar jeg
kom til Eirksstaða síðdegis frjetti
jeg að Svisslendingurinn væri ekki
kominn. Mjer fanst saint rjett a'ð
fara ekki lengra, ef svo skildi vilja
lil að liann kæmi seint um kvöldið.
En liann kom ekki, og jiað urðu
ítijer ekki mikil vonbrigði, þar eð
jeg áður hafði ákveðið að fara einn
míns liðs. Næsta dag hjelt jeg áfrair
að Brú og fjekk gistingu þar. Jeg
mundi eftir snjónum á FJjótsdals-
heiði, svo mig langaði til að skygn-
ast um hvernig landið liti út i suð-
urátt, þar sem jeg átti að leggja leið
mína. Jeg fór þessvegna upp á
Neplu, nokkuð liátt fjall, er liggur
nærri bænum. Frá tindi Neplu, 3000
fet yfir sjó, var ágætt útsýni til
suðurs og suðvesturs all að Kistu-
felli. Mjer til mikillar undrunar sá
jeg, að landið var alveg snjólaust
suður að jöklinum og svo Iangt sem
jeg gat sjeð í suð-vesturált. Ekkert
benti á, að þar hefði geisað neitt
óveður. Næsta dag, laugardag 10.
ágúst kl. 8%, lag'ði jeg af stað frá
Brú með 3 hesta. Farangurinn var
Jiverbakstaska og hnakktaska, enn-
fremur 2 pokar með 20 kg. af höfr-
um, og svo hvílupoka úr tveim
ullarábreiðum i vatnsheldum segl-
dúkspoka, alt bundið á klyfsöðul.
Unglingspiltur frá Brú fylgdi mjer
að Laugarvalladalsmynni. Þar
kvaddi jeg hann-og hjelt áfram inn
í dalinn. Veðrið var lieiðskírt, logn
og mátulega hlýtt. Um liádegi kom
jeg að eyðibænum Laugarvöllum og
lijelt kyrru fyrir þar 2 tíma. Bær-
inn liggur á frjálsum, fallegum stað,
á hól í breiðum grösugum dal, og
bæði lieitt og kalt vatn streymir
fram hjá liólnum, svo þar hefir
verið góður bústaður. En einmana-
legt liefir þar verið einkum á vetr-
um, og þetta hefir líklega valdið því
að bærinn var yfirgefinn. Frá Laug-
arvöllum liggur leiðin vestur yfir
hálsinn, þar sem liann er lægstur
niður í Vestridal, sem er nokkuð
nær samhliða Laugarvallardal. Eftir
fjögra tíma liæga reið í Vestridal,
sjest i hlíðinni vestanmegin lítill
hatlmyndaður klettur. Þar er farið
yfir hálsinn niður i Fagradal, djúp-
ur grösugur dalur, sem á þeim stað
liggur í vesturátt út að ánni Ivreppu.
Stórir hópar gæsa hófu sig garg-
andi til flugs, við komu mína. Hjer
hafði jeg aðeins stutta viðdvöl, þvi
nú var farið að skyggja og jeg vildi
reyna að komast að ánni áður en
dimt væri orðið, en það tókst nú
ekki. Nú er farið upp eftir dalnum
í suðvestur þangað til hann endar,
um 2 kílómetra, siðan i vestur yfir
mjög lágan liáls og þá blasir við
nokkuð stórt stöðuvatn, sem er lón,
myndað af Kreppu. Jeg fór nor'ðan-
megin við vatnið að ánni, en þá
var orðið dimt. Svo mikið var þó
hægt að sjá, að áin var i tveim
heldur mjóum kvíslum og vatns-
magnið þvi líklega með minna móti,
en að leita að straumbrotum í myrkr
inu áleit jeg til einskis gagns og þar
að auki var krókaleið að komast á
leirurnar þaðan sem jeg var stadd-
ur. Jeg stóð nokkuð lengi og hugs-
aði um hvað væri hægt til bragðs
að taka, en mig langaði til að hafa
fyrsta þröskuldinn að baki mjer og
loksins rak jeg hestana út í kvislina,