Fálkinn - 17.12.1943, Blaðsíða 57

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1943 IX
Ní iií
Jóhann Scheving þýddi
að þú værir lijer. Jeg vil fara með
Frú Laval ijet litið á sjer bera.
Þessi smávaxna, svarlklædda, grá-
hærða kona, vakti enga eftirtekt 1
mannfjöldanum á götum bæjarins.
Andlit liennar bar merki djúprar
sorgar og mikilla þjáninga.
Frú Laval gekk um allar götur
hvernig sem veðrið var. Þegar hún
var orðin mjög þreytt hjelt hún
heim á leið i litlu íbúðina sína. Þar
bjó hún til kniplinga. Þeir eru vara
sem gengur vel út, og seljast um all-
an heim. Þessi handavinna gaf svo
miklar tekjur að frúin gal lifað á
henni sínu fátæklega lífi. Striðs-
ekkjustyrkinn lagði frú Laval fyrir.
Það var orðin dálítil fúlga, og hún
vissi til hvers þeir peningar skyldu
notaðir.
Frú Laval var flóttakona eins og
þúsundir annara manna og kvenna.
Hún leitaði án afláts að barni sínu.
Vitsmunir hennar heöfðu heðið
hnekki við þær hörmungar er ln'xn
hafði sjeð og reynt. Hún orgaði
stundum eftir barni sinu, og vegna
þessara óláta hafði hún um tíma
verið látin á hæli fyrir vitskert, en
hættulaust fólk.
Þegar henni var slept úl þaðan
fór hún sjer hægt að öllu. Hún lél
aldrei af því með sjállri sjer, að
Inin fyndi litlu Níní sina aftur.
Þó liafði henni. verið sagl það
marg oft, af sjónarvottum, að harn-
ið hefði dáið, er húsið hrundi í
hinni miklu árás er næslum jafnaði
alt þorpið er þær bjuggu í við
jörðu. Nei, frú Laval trúði þessu
ekki. Hún áleit að Níní liefði verið
stolið. Þessvegna leitaði luin og
leilaði að barninu.
Ðag nokktirn staðnæmdist hún
utan við járngiröingu er lá um-
hverfis skólasvæ.ði, Þar sá hún hóp
af litlum stelpum leika sjer. í fram-
haldi af leikvellinum var trjá- og
blómagarður. Og í miðju hans stóð
skólahúsið.
Nokkrar gráklæddar nunnur hjeldu
uppi aga á leikvellinum.
Frú Laval gekk fram með girðing-
unni, þar lil að hún var komin
andspænis trjágarðinum. Hún vissi
að þetta mundi vera liæli eða skóli
fyrir foreldralaus börn.
Ein litla telpan fór frá hópnurn
og laumaði^t inn í garðinn. Leit i
kringum sig og smaug út að girð-
ingunni.
Frú Laval stóð á öndinni og að-
gætti barnið. Þetta var lítil og
veikluleg telpa með langar brúnar
liárfljettur. Augu liennar voru full
af tárum.
Og lnin tók fast um stengurnar í
girðingunni.
„Hvað heitirðu?" spurði frú Laval
lágl.
Barnið hrökk við, en svaraði vin-
gjarnlega samtímis því að hún
hneigði sig. „Jeg heiti Maria, frú.“
„Jeg bjóst við að þú hjetir Nini,“
„Þjer megi ðnefna mig Níní, eða
hvað sem yður þóknast, ef jeg að-
ei-ns losna lijeðan.“
„Er verið vont við þig?“
„Nei, en all er svo kuldalegt. Mig
langar — —•“ Barnið fór að gráta.
Frú Laval rjetti hönd sína milli
stanganna í girðingunni og lagði
liana á hönd Mariu og sagði: „Áltu
enga móðflr?"
„Nei,“ sagði María snöktandi.
„Jeg á heldur engan pabba. Hann
fjell í stríðinu."
„Manstu eftir mömniu þinni?“
„Já, jeg man vel eftir elsku
mömmú minni. Hún dó fyrir fjór-
um árum.“ En hún sá að ókunnu
konunni geðjaðaisl ekki vel að þvi
að hún myndi vel eftir móður sinni,
svo liún bætti við: „Jæja, jeg man
ekki vel éftir mömmu.“
Svo fór frú Laval að lýsa ógnun-
um sem dunið höfðu yfir þorpið
hennar og spurði hvorl María litla
myndi ekki eftir þessu.
Nei. Hún sagðist ekki minnast
þess. Og varð hrædd af því að heyra
um jjessi ósköp.
„Móðir míu dó fyrir fjóíum ár-
um. Það eru fjögur ár frá Ijví að
jeg koin hingað,“ sagði María.
Frú Laval mælti: „Jæja. Jeg á
þig, þú ert dóttir mín, Níní. Þú ert
dóttir mín.“
„Þjer verðið að fara inn i skrif-
stofuna og tala um þétta,“ sagði
Maria.
„Nei,“ livíslaði frú Laval „Jeg á
óvini, sem munu fela jjig fyrir mjer.
Mjer þykir vænt um konuna sem
fann jjig og nefndi þig dóttur sína.
Blessuð sje minning hennar. Fólk
segir að jeg sje vitskert. En jeg
þekki þig barnið mitt. Þeir munu
setja mig inn í vitfirringahæli. Eng-
inn má vita um þelta. Jeg kem hing-
að dag hvcrn. Viltu koma með mjer?
Jeg skal vera góð við þig. Jeg hefi
safnað peningum með sparsemi. Við
skulum vera tvær saman.“
„Jeg skal koma á degi hverjum
út að girðingunni til þin. Mig lang-
ar ekki til þess að leika mjer. Jeg
vil gjarnan tala við þig,“ mælti María
alvarlega.
„Kystu mig,“ sagði frú Laval. Og
hún varð afarsæl er María kysti
hana.
Hvern dag, er veður var gott,
hittust þær. Ef veður var vont rölti
frú Laval jjarna i grendinni. Ein-
staka dag gátu þær þó ekki lalað
saman vegna eftirlits nunnanna.
Horfðu jjær þá aðeins hor á aðra.
Frú Laval trúði því að María
væri Níní dóttir sín. Veslings heil-
inn í frúnni var sVo bilaður.
Og María trúði jjessari sögu. Hún
áleit frú Laval móður sína. Frú
Laval færði Níní sinni eitthvað gotl
í hvert skifti sem hún náði fundi
hennar. Þær voru báðar orðnai-
hressari í bragði.
Einn dag var María ekki á leik-
vellinum. Frú Laval gekk þar hvild-
arlaus umhverfis. Það var komið
kvöld og hún fór ekki lieim. Þá
heyrði hún skóhljóð og um leið var
tekið í hönd hennar og hún heyrði
rödd Níni:
„Ó, mamma, jeg var þess fullviss
þjer. Þeir börðu mig og lokuðu
mig inni.“
„Börðu þeir þig, illmennin?“ mælti
frú Laval og krepti hnefana fok-
vond.
„Jeg stal ekki ávöxtunum. En jeg
vissi hver gerði það. En vildi ekki
segja lil þess seka. Síðan var mjer
refsað og álitið að jeg væri þjófur."
„Níní, elsku Níní, þú kemur með
mjer!“
„Já, mamma. Ef þú tekur á móti
mjer get jeg áreiðanlcga klifrað yf-
ir griðinguna.“
Það gekk vel. Og eftir fáein
augnablik voru þær í faðmlögum,
kjökraudi af gleði.
Frú Laval skifti strax um ihúð
daginn eftir. Hún klæddi Niní í
ný föt. En eftir að hún hafði lesið
lýsinguna á hinu horfna barni, sém
yfirvöldin auglýstu eftir, klipti hún
löngu fljeturnar af barninu. Þær
fluttu ■ í þéttbýlasta verkamanna-
liverfið og forðust umgengni við
aðra. Þær fóru aðeins út er skyggja
lók. Allan daginn hjuggu þær til
kniplinga. María var natin og fljót
við þetta verk. Frú Laval sagði henni
sögur af fyrstu bernskuárum lienn-
ar. Og María trúði þessu. Á kvöld-
in kendi frú Laval „dóttur" sinni.
Hún ætlaði ekki að láta liana yerða
fáku n namli.
Þær voru liamingjusamar. Ósegj-
anlega ánægðar. Óttinn við að þetta
kæmist upp batl þær sterkum bönd-
um. Þær skiftu oft um íhúð til
frekari öryggis. En lijeldu sig þó
jafnan í jjjettbýli. Þar álitu þðjr ör-
yggið mest. Maria hafði gleymt þvi
Frh. ci bls. XI.
Sverrir Bernhöft h. f.
LUX
HANÐSÁPAN
VANRÆKID HKKl FILMSTJÖRNU
FEGRUNAR-SNYRTING YÐAR
lif erfitt er að ná í l.ux handsápuna stundum þá
skuluð þjer ekki láta það liindra, að hörund yðar
fái hið venjulega fegrunarbað. Til þcss að Lux
handsápan yðar endist lengur, þá skuluð þjer
gæta þess vel, að hún haldist þur.
I.átið ekki sápunaofan í vatnið. Vætið í staðinn
liendur yðar eða þvottaklútinn, strjúkið svo
sápustykkinu einu sinni yfir og þá fáið þjer
næga sápu til að þvo hendur og handleggi
og andlit og háls líka, ef vatnið er mjúkt.
I.ux handsápan er öruggasta ráðið til að
halrla hörundinu fögru ; það er
þessvegna, sem , svo margar
kvikmyndadísir nota hana.
63fl i-939
Z-£P.£Á^f^aInleiós,-