Fálkinn - 17.12.1943, Blaðsíða 49

JÖLABLAÐ FÁLKANS 1943 41
Það snjóaði án afláts. Göl-
urnar voru livítar og hreinar.
bað sásl varla spor í snjónum.
Ari Ástvaldur gekk greitt upp
i hæinn. Hann hlakkaði lil að
hátta ofan í rúni. Það var nolik-
uð langt síðan liann liafði hafl
ráð á því að sofa í rúmi með
hvítum lökum, undir hlýrri
sæng.
■ Ilann hjeil fimmkrónaseðl-
inum í luktum lófanum niðri í
vasarium, og fanst með sjálfum
sjer, að nú væru honum allir
vegir færir.
Hann öslaði snjóinn eftir
þröngri og skuggalegri götu. Enn
allt í einu stansaði hann og
klóraði sjer í höfðinu. •— Hann
stóð stundarkorn, eins og liann
væri að lnigsa. Svo smelti hann
með króklopnum fingrunum og
sneri í aðra átt.
Þetta var alveg satt. Hann
var með fimm-kall í vasanum,
og herhergið hjá lienni Möggu
gömlu kostaði þó fjandann ekki
nema þrjár krónur. Fyrir tú-
kallinu, sem af gekk, gat hann
fengið sprittblöndu á pela hjá
honiím Láfa í kjallaranum.
Þá er það slco fullkomnað,
sagði hann við sjálfan sig og
herti enn meira á göngunni í
áttina til kjallarans, þar sem
Láfi hjó.
Það var annarleg k}rrð yfir
hænum. Ekkert fólatak. Snjór-
inn hvítur og sporlaus í allar
áttir. — 1 nálægu húsi lieyrðust
ómar syngjandi barnsradda. -
Skjrndilega staðnæmdist hann
og' leit um öxl. Hann hafði
heyrt eitthvert hljóð að haki
sjer. Hann skimaði í allar áttir,
en sá ekkert. Svo kom liann all
í einu auga á eittlivað, sem
hreyfðist í skugga undir einum
húsveggnum.
Hann ypti öxlum og ætlaði að
halda áfram ferð sinni, því að
hann var að flýta sjer. — En þá
heyrðist hljóðið aftur. Og enda
þótt Ari Ástvaldur væri ekki
forvitinn að eðlisfari, eða gjarn
á að blanda sjer í hagi annara,
þá sneri hann samt við og gekk
inn í skuggann undir húsveggn-
um, til þess að vita hvað það
væri, sem heyrðist þar og' gæfi
frá sjer hljóð á s'jálfri jólanótt-
inni. Það munaði engu hvort
sem var, þótt hann legði þá
lvkkju á leið sína.
Undir húsveggnum stóð lítil
telpá hálfhogin og krafsaði í
snjónum með berum höndun-
um. Hún leit upp þegar Ari
Astvaldur kom, og stór tár
runnu niður efth- kinnum lienn-
ar. Og nú vissi Ari Ástvaldur
hvaða ldjóð hann hafði heyrt.
Telpan grjet.
„Af hverju grætur þú?“ sagði
hann, til að segja eitthvað.
Telpan beygði sig aftur niðui
og hjelt áfram að krafsa í snjón-
um með heruni höndunum: Lík-
ami liennar slcalf af þungum
ekka. Fyrst í stað svaraði hún
engu. Grjet hara og rólaði i
snjónum. Eins og henni find-
ist tilgangslaust að gera aðra
þátttakandi í sorg sinni.
„Ertu að leita að einhverju?"
spurði Ari Ástvaldur, —- þótt
hann sæi að hún var að leita í
snjónum.
„•Tá jeg — jeg — týndi
peningum,“ sagði hún á milli
grátsoganna.
„Peningum,“ ál Ari Ástvaldur
eftir og fór að skima í kring-
um sig. —
„Viltu hjálpa mjer að leita,“
sagði hún og' leit upp til lians
tárvotum augum.
Umsvifalaust lagðist Ari Ast-
valdur á hnjen í snjóinn og tók
að róta lionuin á háða bóga. —
Eftir drykklanga stund stóð
liann á fætur og sagði: „Það
þýðir ekkert að leita að pen-
ingum i þessum snjó!“ Hann
hristi snjóinn af buxnaskálm-
impm. Svo hætti harin við:
„Var það stór peningur?“
„Fimm króna seðill,“ snölcti
telpan og hjelt áfram að leiía.
„Nú, —- fimm krónur — var
það svo mikið?“
„Já. Afi minn gaf mjer liann
í jólagjöf. Jeg er að koma frá
að heimsækja hann og .. . .“
Hún komst ekki lengra fyrir
grálekkanum.
„Ertu viss um að þú hafir
týnt lionum hjer?“
„Jeg held það. Jeg var með
hann í kápuvasanum. Og svo
þegar jeg staklc hendinni i vas-
arin, þá — þá var hann farinn.“
„Það var skítt,“ sagði Ari
Ástvaldur og klóraði sjer í höfð-
inu. „Það var svei mjer skítt!“
Stundarkorn gekk hann hálf-
hoginn fram og aftur um göt-
una og leitaði að týnda seðl-
inum. En hann var hvergi að
finna.
Ari Ástvaldur var óvanur
slikri áreynslu og hann verkj-
aði í hakið. Hann settist á
næstu húströppur og bljes mæð-
inni. Tók bjórflöskuna sem
Lúlla amrna hafði gefið honum,
opnaði hana á steinkantinum á
tröppunum og fjekk sjer væn-
an sopa. Svo hallaði liann sjer
upp að húsinu og hjelt áfram
að hlása mæðinni. Hinu megin
götunnar lá litla telpan á fjór-
um fótum í snjónum og leitaði
að peningnum sínum.
Alt í einu hljómuðu barns-
raddirnar, sem liann hafði áð-
ur heyrt, ofar í götunni. Þær
sungu hátt og skært og ómur
þeirra barst langt úl í kvöld-
kyrðina „Heims um hól . . . .“
Ari Ástvaldur sat á tröppun-
um og hlustaði. Og alt í einu
hlandaðist söngur harnanna
sárri, kvalafullri stunu grátandi
barns hinu megin við götuna.
Hann leit þangað og sá að
telpan litla hafði gefið upp alla
von. Hún gekk hægt niður eftir
götunni og skalf af innibyrð-
um grátekka.
„Heimi í hátíð er ný .......“
sungu harnsraddirnar, — og öll
hin barnslega jólahamingja
hljómaði í söng' þeirra. — Ari
Astvaldur sat og hlustaði. —
Svo var eins og liann væri
skyndilega vakirin upp af vær-
um svefni. Hann spratt á fæt-
ur. Bjórflaskan, sem stóð við
hlið hans, valt niður af tröpp-
unum og livarf í snjóinn. Hann
veitti því ekki athygli. Hann
hljóp niður eftir götunni, á eft-
ir telpunni og náði henni við
götuhornið.
„Jeg fann seðilinn þinn.“ sagði
hann.
„Fanstu seðilinn!“ kallaði litla
stúlkan. Andlit hennar ljómaði
og tárvotu augun tindruðu af
hjartanlegri gleði.
„Hjerna,“ sagði Ari Ástvaldur.
Upp úr vasa sínum dró hann
samanhrolinn fimm krónu se'ðil
og rjetti henni. — Ilún greip
seðilinn báðum höndum og
horfði á liann drykklanga stund,
— eins og hún tryði varla sín-
um eigin augum. — Svo tók
hún viðbragð, stökk á Ara Ast-
vald vafði handleggjunum um
hálsinn á honum, þrýsti tárvot-
um vanga sínum að kinn hans
og kysti hann.
„Þakka þjer fyrir,“ sagði liún.
„Þakka þjer fyrir . Og gleði-
leg jól!“ — svo var hún horfin
fvrir hornið.
Ari Ástvaldur ypti öxlum. Svo
gekk hann aftur að tröppunum,
sem hann hafði setið á. Hann
ætlaði að taka hjórflöskuna sína.
En hún var horfin af tröpp-
unum.
„Ojæja,“ sagði hann og brosti.
„Það týnist alt í þessari götu,“
hætti hann við og hjelt leiðar
sinnar.
Hann gekk ekki lengur í áttina
til Láfa í kjallaranum.
Hann mundi eftir skúr niðri
við sjóinn, þar sem róðrarbát-
arnir geyma lóðirnar sínar. Skúr-
garmi, sem allstaðar var hægt
að skríða lit um og inn um.
Hann hafði áður legið þar
með lóðarflækju undir höfðinu
og strigapoka ofan á sjer.
Finnur Th. Jónsson.
an þess
að rispa
ViM
hreinsar
best eld-
húsgogn
heldur
timbri
blettalausu
ViM
eyðir
ohrein-
índum
íljótt og
vel
*
&
V
V; >&<*c o'n'
VIM
er orugt íljot-
Wirkthremsiduft