Fálkinn - 17.12.1953, Síða 15

JOLABLAÐ FÁLKANS 1953
Klettarnir Faragliomi og Mareggiata á Capri.
við. Við komuni beint inn í aðalstræti
bæjarins, sem var morandi af fólki.
Sá þjóðflokkur sem mest 'bar á þarna
voru indverskir sjóliðar, þvi að við
Capri var flot.adeild frá Indlandi. En
að öðrn leyti var það skemmtiferða-
fólk margra þjóða, sem „setti svip
á bæinn“. Við tróðum okkur inn í
litinn almenningsvagn, sem átti að
fara til Anacapri, og nú var ekið upp
veg, sem var miklu krókóttari en
nokkur Kamb.avegur. Þegar til Ana-
capri kom hafði fólkið þegar byrjað
miðdegisblundinn — Vagninn skilaði
okkur af sér í götu, sem var svo auð
og tórrí, að maður hefði getað haldið
að hæjarbúar væru fhinir eitthvað út
i buskann. Ég iabbaði um næstu götur,
en alls staðar var jafn mannlaust og
hljótt. Þó heyrði ég einhvers staðar
tvær keriingar vera að skammast, og
fannst talsverður léttir að þvi. Mér
var nefnilega farið að finnast sem ég
væri stödd i dauðum bæ.
En þó var sá kostur i kyrrðinni,
að ég gat horft á umhverfið og notið
j)ess alveg truflanalaust. Ég gekk um
þröng sund milli higra steinhúsa. Sæi
maður hús, sem var stærra en einlyft
var bægt að reiða sig á, að það var
gisti'hús. Eitt þcirra bar veglegt
nafn: Edcn Paradiso. Ég stóð lengi
og horl'ði á garðinn fyrir neðan gisti-
luisið —hann var miklu fallegri en ég
hafði hugsað mér aldingarðinn Eden.
Hin fegurstu blóm, skrautrunnar og
tré.
í útjaðri bæjarins er hinn frægi
bústaður sænska læknisins Axel
Munthe — San Mic.hele. Hann gcrði
nafnið heimsfrægt með 'hók sinni, er
hann skírði eflir bústaðnum, og þýdd
befir verið á flestar mcnningartungur,
þar á meðal íslensku. Nú er safn i
þessum húsakynnum, og er það eign
sænska ríkisins. Munthe var líflæknir
Soffiu Svíadrottningar, sem löngum
varð að dveijast á ítaliu vegna heilsu
sinnar. Munthe notaði frístundirnar
til að safna forngripum. Stúlkan sem
sýndi okkur safnið var vitanlega
sænslc og gat sagt fróðlegar sögur af
mörgum gripunum, sem við sáum.
Þannig iiöfðu ýmsar steinsúlurnar
þarna verið sóttar niður á hafsbotn,
og Ijómandi falleg „mosaik“-borð-
plata hafði verið notuð sem þvotta-
bretti margra kynslóða áður en
Munthe náði í hana. Þarna var fjöldi
fáséðra forngripa, meira að segja
sfinx-mynd. — Úr garðinum er dýrð-
legt útsýni yfir mestan hluta eyj-
unnar.
Það er ekkert nýtt, að fólki hafi
])ótt Capri „Paradis á jörðu“. Ti-
berius Rómverjakeisari gerði sér það
Ijóst. Tiu síðustu ár æfi sinnar dvaldist
hann á Capri og lét byggja banda
sér tólf bústaði á eyjunni fögru.
Frá San Miehele fór ég gangandi
lil baka, og'gekk niður þrepin 784, sem
Fönikíumenn gerðu á sinni tið. En
ég var minnt talsvert óþægilega á
þá „niðurgöngu“ næstu dagana, og
það voru harðsperrurnar í fótunum,
sem sáu um það. En samt þótti mér
vænt um að hafa farið gangandi niður
til Capri, í stað þess að fara í bík Síð-
asti hluti leiðarinnar lá um olívu-
garða og blómaskrúð. Þvi að frjósemi
moldarinnar er mikil á Capri, þó að
mikill bagi sé þar af vatnsleysi. Olívu-
olía, eða viðsmjör, vín og ávextir eru
helstu franríeiðsluvörur eyjunnar. En
fyrirgreiðsla skemmtiferðafólks er
tvímælalaust mesta tekjnlind og aðal
atvinnugrein þeirra Gapribúa. Nær
allir eyjaskeggjar sem ég lcom auga
á niðri við höfnina, Marina Grande,
meðan við biðum eftir flóabátnum,
höfðu eitthvað að selja.
Þó að ég hefði gjarnan viljað vera
LITLA SAGAN:
Tengdamamma
hefir orðið
— Halló, Benta! Ekkert svar. Það
var skrítið hugsaði ég með mér —
hún er alltaf vön að láta hvína í sér
þegar ég kom. Eg fór fram i eldhús,
bjóst við að hitta Bentu við eldavél-
ina, en þar var enginn. Engir katlar
á suðuplötunum og þær kaldar. Hvað
kom til? Benta var alltaf vön að hafa
matinn tilbúinn kl. hálf-fimm, hún
vissi að ég var glorliungraður þegar
ég kom iheim. Þetta var ólíkt henni.
Hvað hafði komið fyrir?
— Benta! kallaði ég og opnaði
stofudyrnar, og nú sá ég tengda-
mömmu. Hún sat í sófanum, mjög al-
varleg. — Hva — hvað er að?
spurði ég.
Tengdamamma horfði á mig um
stund. Svo sagði hún:
— Hún Benta þolir þetta ekki
lengur!
— Hvað ertu að bulla. Þctta er of
alvarlegt tii að hafa það í flimtingum.
Hvar er luin Benta?
— Heima hjá okkur. Hún bað mig
um að segja þér ástæðuna til þess
að hún vill ekki halda sambúðinni
við þig áfram.
— Ég — ég botna ckkert i þessu,
sagði ég — okkur hefir aldrei orðið
sundurorða. Ég vissi ekki annað en
Bcnta væri harðánægð. Hvað er eigin-
lega að?
— Sestu! sagði tengdamammá. Og
ég hlammaði mér í stólinn beint á
móti benni og kveikti mér í sígaretlu.
— Komdu með það!
— Þolinmæði hennar hcfir verið á
þrotum lengi. í dag kom lnin til nrín
og sagðist verða að hinda endi á þetta.
ITún var alvcg úrvinda, aunrínginn!
— Hvers vegna var hún úrvinda?
— Það eru hundruð smáalriða sem
valda því að hún vill hætta við þig.
Þú hugsar ekki nógu langt fram I
timann, Egill.
— Jæja, sagði ég. — Haltu áfram,
tengdamamma! Er það vegna þess að
ég hugsa ekki nógu langt, að Benta
hleypur frá mér?
— Já, þaö má segja svo. Mér gramd-
ist hve róleg tengdamamma var. —
Þú ert ágjarn, Egill.
— Jæja?
— Já, það ertu. Þú heimtar góðan
mat, cn ])egar þú heimtar góðan mat
verðurðu að atlniga hvað hann kostar.
Allt hækkar i verði en þó dettur þér
ekki í hug að bæta við matarpening-
ana.
— Hvers vegna segir Benta mér ekki
frá því að peningarnir sem bún fær,
hrökkvi ekki til?
— Af því að hún veit að það cr
þýðingarlaust að tala um peninga við
])ig. Þú sprettur upp eins og naðra
ef hún biður þig um fimni aura um-
dálitið lengur á Capri, en eiginlega
létti mér þó samt þegar ég var komin
um borð, þvi að hefði ég verið þarna
lengur mundi ég kannske hafa eytt
nrínum siðasta eyri i minjagripi. —
En ég gat ekki stillt mig um að hugsa
af fullri samúð lil Adams og Evu, þeg-
ar báturinn lagði frá bryggjunni. Á
því augnabliki gerði ég mér eiginlega
fyrst ljóst, hvað þau áttu bágt þegar
þau voru rekin út úr aldingarðinum
Eden. *
Guðrún Þ. Skúladóttir.
fram. Og hlustaðu nú á mig, Egill.
Hún Benta hefir beðið mig að skýra
þetta fyrir þér. í lífi konunnar er
nokkuð, sem hún kallar daga. Þessir
dagar eru henni mjög nríkilsvcrðir —
trúlofunardagurinn, brúðkaupsdagur-
inn og fæðingardagurinn eru þeir
helstu. Karlmennirnir verða að muna
þá. Og svo mæðradaginn.
— Bentu telcur sárt að þú skulir
ekki muna mig á mæðradaginn?
— Er þá mæðradagur og tengda-
mæðradagur sama tóbakið?
— Nei, cn Benta vill minnast nrín
á mæðradaginn. Eg er móðir hennar,
en hún getur ekki keypt blóm fyrir
tvær krónur þegar hún á engan
túkallinn. Og svo er feðradagurinn.
Honum gleymir þú lika. Eins og þú
ættir cngan tengdaföðurinn. Og svo
allir afmælisdagarnir í fjölskyldunni
okkar. Þú manst ekki eftir þeim, en
það gerir Benta. En hún getur ekki
sýnt sinn góða vilja af þvi að hún á
aldrei grænan eyri.
— Var það fleira?
— Já. þú ert vanþakklátur.
— Einmitt ])að.
— Þú gerir Bentu aldrei dagamun.
Aldrei færir ])ú henni blóm, aldrei
hælirþú henni, aldrei býður þú henni
i leikhús eða hió. Og sé ykkur boðið
til fólks þá afþakkar þú það, þvi að
þú erl hræddur um að það kosti Bentu
nýjan kjól. Þú ert viðbjóðslegt óféti,
Egill.
— Að hugsa sér þetta! Og ég sem
hélt að ])ér ])ætti vænt um nríg?
— Þú skalt fá meira. Þú sparar ekk-
ert þegar þú átt sjálfur í hlut. í ár
hefurðu keyi)t tvennan alfatnað, fjór-
ar skyrtur, sex liálsbindi, tvenn nátt-
föt vorfrakka, vetrarfrakka og regn-
kápu — en hvað hefir Benta fengið?
Svaraðu því! Hvað hefir Benta fengið?
— Ég gel ekki munað það, svona
i fljótu hragði.
— Þú manst það ckki, því að það
er ekkert til að muna. — Og þú skalt
fá meira, Bentu hefir altaf þótt golt
að fá portvinsglas, en hvenær kaupir
])ú portvín handa henni? Nei, herra
skápþjórari!
— Hva-hvað .... hvað sagðirðu,
tengdamóðir?
— Skápþjórari. Hún Benta hefir
komist að ])ví að þú hcfir alltaf flösku
af einiberjabrennivini í skrifborðs-
skápnum. Þú færð þér bragð þegar
þig langar í, en hvað fær Benla? F.kk-
ert. Nú er nóg lconríð. Ég gæti nefnt
ótal fleira, en nenni því ckki. Ég býst
við að þii farir að skilja livers vcgna
hún hefir stigið þetta skref. Svo stóð
tengdamamma upp og gekk tit dyra.
— Þú færð að heyra frá niála-
flutningsmanninum hennar!
Ég spratt upp. — Tengdamóðir,
hrópaði ég — þú verður að biðja hana
Bentu um að koma aftur — ég elska
hana!
— Þú hcfir drepið ástina — hún
hatar þig!
— Ég skal verða nýr og betri mað-
ur, tengdamamma, hlustaðu á mig! Ég
skal bæta við húshaldspeningana.
Benta skal fá kjóla og portvin, ég
skal skrifa alla dagana i almanakið.
Ég gct ekki verið án hennar, segðu
henni það — elsku tengdamamma.
t þessum svifum gerðist nokkuð
óvænt. Tengdamamma dró upp blístru
og blés tvisvar. Og nú kom Benta
skríðindi. Hún hafði legið undir sóf-
■Hún spratt á fætur og tók um háls-
inn á mér og kyssti mig.
— Nú he'fi ég gert mitt, sagði
tengdamamma, — og svo læt ég þig
um- afganginn, Benta.
Og svo fýldi hún grön framan i
mig og strunsaði út.
Capri séð frá Villa San Michele.