Fálkinn - 17.12.1953, Side 25

•TOLABLAÐ FÁLKANS 1953
£lisc Uolck J)apc: Simon írá Oiyrcnc
Ó, pabbi, pabbi! Getur þú ekki
bjargað fall'ega manninum? Alex-
ander og Rúfus komu hlaupandi
yfir akurinn til föður síns, þeir
höfðu skroppið til Jerúsalem til
að sjá alla skrautlegu sendiher-
liðana, sem voru í hópum í borg-
inni um þessa mundir.
— Pabbi, við sáum fallega
manninn, þennan sem við vorum
að tala um, manstu, daginn sem
við vorum niður við vatnið með
henni mömmu, — manninn, sem
tók okkur á hné sér og blessaði
okkur. En fólkið ætlar að dæma
hann óbótamann núna í dag, og
það misþyrmir honum og spott-
ar hann.
— Biðið þið nú hæg, börnin
góð, sagði Símon frá Kybene, bið-
ið þið hérna, þá skal ég fara inn
í borgina og athuga hvað um er
að vera, þó að ekki sé það á mínu
valdi að hjálpa honum.
Símon fór inn í borgina, þetta
var rétt fyrir páskahátíðina. Alls-
staðar var mikið að gera, það átti
að skreyta alla borgina með
pálmum og laufi.
En þegar Símon kom lengra
inn í borgina, sá hann að fólkið
var að hugsa um eitthvað annað.
Margir grétu hástöfum, aðrir
æptu og öskruðu innan um
Faríseana og æðstuprestana fyrir
utan samkunduhúsin. En siðan
fóru flestir upp að „Kastalanum“.
Þar hafði Pílatus landshöfðingi
kvatt ráðið á fund. Þegar hávað-
inn og lætin voru sem mest, sá
Símon Jesú, fallega manninn, sem
drengirnir hans höfðu verið að
segja honum frá. Hermennirnir
tóku nú purpurakápu og færðu
Jesú í hana, síðan settu þeir kór-
ónu úr þyrnigreinum á höfuð
honum og hræktu á hann og spott-
uðu hann, og fóru svo með hann
út á strætið og tóku þungan kross
og settu á herðar honum og ráku
hann síðan á undan sér um bæ-
inn með þessa erfiðu byrði. Þetta
var þungur kross, sem Jesús varð
að bera. Símon sá hvernig hann
kvaldist. Það lá við að hann ör-
magnaðist undir þyngslunum.
Hann varð að hvíla sig um stund.
Þyrnarnir stungust í ennið á hon-
um og blóðdropar blönduðust
svitanum. Þá kom kona, sem
Veronica hét, fram úr mann-
þrönginni, gekk að Jesú og lagði
sveitadúk á andlit honum. En sjá:
þegar hún tók hann aftur var á-
sjóna Jesú mynduð á sveitadúk-
inn, og síðar reyndist ekki hægt.
að þvo myndina af honum.
Símon stóð og horfði á og hon-
um grömdust þessar aðfarir; hann
kreppti hnefana í bræði. Hermpð-
ur sem stóð hjá sá þetta. Hann
sagði Símoni að taka við kross-
inum og hjálpa til að bera hann.
Æ, en hvað hann var þungur,
og þó voru þeir tveir sem báru
núna. Símoni fannst krossinn
sligandi þungur, honum fannst
sem hann sæi inn í sál hinna
fölsku Farisea, sæi inn í sál hinna
níu líkþráu, sem ekki sneru við
til að þakka Jesú fyrir lækning-
una, hann sá Pétur, er hann brast
trú til að ganga á vatninu, hann
sá musterið, sem kaupmenn, víxl-
arar og aðrir höfðu saurgað,
hann sá þjóninn, sem ekki vildi
gefa samþjóni sínum eftir skuld-
irfa. Æ, já! En hvað okið —
krossinn — var þungur, þetta
var erfið byrði, og alltaf var
Simoni að koma í hug allt hið
þungbæra og erfiða. Hann sér
postulana vera að rífast um hver
mundi verða mestur í himnariki,
hann sér Jesú við kvöldmáitíðar-
borðið á Skírdag gefa Júdasi
brauðið, og Júdas læðist sneypt-
ur á burt. Hann sér Jesú berjast
baráttu sinni einan í Getsemane-
garði, og lærisveinarnir eru sofn-
aðir, hann sér þegar Júdas svíkur
Jesú með kossi, hann sér þegar
þeir gripa Jesú höndum og fara
með hann til Kaifasar, hann sér
þegar Pétur afneitar meistara
sínum þrisvar, hann sér Jesú
ganga undir krossinum til Gol-
gata, og honum finnst sem hann
sé sjálfur vera á þúsund mílna
dýpi og öll synd veraldar velti
yfir hann eins og bjarg, honum
finnst þyrnarnir stingast inn í
enni hans sjálfs, — nei, nú getur
hann ekki afborið þetta lengur,
og hann lætur krossinn detta nið-