Fálkinn - 17.12.1953, Page 45

JÖLABLAÐ FÁLKANS 1953 41
EDITH RODE:
Vlvsmur strenjur snortinn
ÚN sagði við liann: —
Þú verður aS niuna, að
íþetta eru fyrstu jólin,
sem við erum saman.
— Já, við verðum líka
saman, ástin mín, svaraði hann. —
Ég foorða kvöldmatinn fojá mömniu
á aðfangadagskvöldið, en svo kem
ég strax til þin. Þú vilt foó ekki, að
mamma sé ein á aðfangadágskvöldið?
Hún svaraði stuttlega:
— Þú veist vel, að móður þinni
hefir verið boSiS heim til okkar. Hún
foarf ekki aS sitja ein, ef hún vill JiaS
ekki. En hún vill þaS!
Hann leit alvarlega á hana:
— Já. Hún vill þaS! endurtók hún.
— Og ég virSi vilja hennar.
Tár folikuSu í augum hennar, og
hann sá þaS.
— GuS minn góSur, sagSi liann og
reyndi aS taka utan um hana, en hún
sneri sig úr faSmi foans. — SkilurSu
ekki, aS hana iangar til aS tala um
pabba — um þá daga, þegar ég var
lítill drengur — um fallega jólatréð
okkar áriS, sem ég varS kandídat —
og ýmislegt annað, sem hún hugsar
niest um daglega. Henni finnst, aS jól-
in eigi aS vera lielguS gömlum minn-
ingum. GeturSu ekki sett þig í spor
liennar?
Hún hristi höfuSið.
— Hún getur talað um það heima
iijá okkur, sagði hún. — Vertu sæll!
— ÆtlarSu ekki aS kveðja mig al-
mennilega? spurði hann.
Hún hristi enn höfuðið, opnaði úti-
dyrnar og hljóp niður tröppurnar.
Tárin runnu niður kinnarnar.
Niðri á götunni var allt kyrrt og
hljótt. Hún hægði á sér, tók upp vasa-
klút og þurrkaði sér um augun og
nefið.
Hann elskaði hana þá ekki! Ekki
eins mikið og hún elskaði hann! Hann
vildi heldur vera heima hjá móður
sinni ........
^ ^
Á götuliorni stóS maður og lék á
fiðlu. Lagið og ljóðið festist í vitund
hennar:
„Litia barnið leikur sér
iétt i móSurkjöltu".
Hún nam staðar, tók krónupening
upp úr töskunni og rétti fiðiuleikar-
anum.
Hann var lirukkóttur í andliti og
vonleysislegur á svipinn, svo að hún
hafði meðaumkun með lionum.
— Hérna fara ekki margir fram
lijá, sagði hún yingjarnlega. — Þér
ættuð heldur að fara lengra niður í
götuna, þar sem verslanirnar eru.
— Þökk fyrir ungfrú, svaraði liann,
en þar heyrist ekki i hijóSfærinu
mínu fyrir hávaða.
Hún skipti sér ekki frekar af gamla
manninum, en hélt áfram leiðar
sinnar. Ómurinn af laginu barst enn-
])á til eyrna foennar: „Litla ]>arnið
leikur sér létt i móðurkjöltu.......“
En hve iagið var fallegt. „Upp er bönd, er tengja saman son og
runninn dýrðardagur ..........“ einmana móSir.
DýrSardagur! Já, hú.n hafði lilakk- Hún sneri við og gekk brosandi
að svo til jólanna. Hann ætti foara til gamla fiðluleikarans. SiSustu tón-
að vita, livað hún hafði keypt handa ar lagsins voru að deyja út. „Litla
honum! Og svo ætlaði hann að foorða barnið leikur sér létt í móður-
heima hjá mömmu sinni! kjöltu ....“ Framhald á bls. 43.
„Litla foarnið leikur sér ........“
MóSirin vildi rifja upp endurminn-
ingar gamalla jóla, þegar hann lék
sér i kjöltu hennar sem litið barn
og IjómaSi af barnsgleði við fagurlega
skreytt jólatréð. „Upp er runninn
dýrðardagur ........“ Á slíkmn dög-
um vildi móSirin verma sig við eld
frá gömlum glæðum og minnast sér-
staklega liðinna hamingjuára ineð
manni sínum, sem nú var látinn. Var
það nema eSlilegt, að hún vildi njóta
þessa dýrðardags með hinum eina lif-
andi tengilið milli hennar og horfins
maka? Hvilík eigingirni af henni að
vilja svipta hana algjörlega — einmana
móður — foinum eina ástvini á mestu
hátíð ársins, þegar minningarnar leita
fram úr hugarfylgsnunum!
Allt í einu rann ljós upp fyrir
henni. ASeins hugsunarlausir synir
mundu yfirgefa móSur sina vegna
unnustunnar, þegar þannig stæði á.
AuðvitaS kysi hann helst aS vera hjá
stúlkunni, sem hann elskaði, en þar
sem hann væri góSur sonur, dytti
honum ekki i hug að bregSast trausti
móður sinnar. Og hver er líka sá, sem
,ekki finnur foest til sannrar jólagleði
i návist foreldranna, sem tendruðu i
huga barnsins þann neista, sem fylgir
jólunum til hinsta ævikvölds. Hún
þakkaði guði í hjarta sér fyrir það,
að hún skyldi ekki hafa getað glapið
hann frá því að gegna heilagri og
ljúfri skyldu, en harmaði það, hve
skilningssljó hún hafði verið á þau