Fálkinn - 14.12.1956, Blaðsíða 21

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1956 17
Hónum hlýnaði um hjartaræturnar
cr hann sá brosið á telpunni. Og hún
fór sigrihrósandi heim með jólatréð.
Melinda mætti frú Nicholson fyrir
utan húsið — hún var hræðilega fín,
í otraskinnskápu og með flauelshatt.
Hún átti heima i stóru íbúðinni á
fyrstu hæð, og maðurinn hennar átti
bíl. Enginn þekkti hana og hún brosti
aldrei. Þegar hún sá Melindu rogast
upp stigann með stóra jólatréð rétti
hún út höndina til að hjálpa henni.
. „Það er of þungt fyrir þig að bera
þetta ein,“ sagði hún.
Melinda var öll eitt bros. „Já, ég
veit það. En er þetta ekki fallegt
tré — fyrir aðeins finnn krónur? Nú
á ég peninga fyrir jólaskraut líka.“
„Finnn krónur?“ sagði frú Nichol-
son. .Tæja, jafnvel kaupmenn höfðu
stundum gott lijartalag fyrir jólin.
Þetta var ekkert fyrir þá, sem ekki
áttu endurminningar. Því að minning-
ar hennar um jólin fyrir tveinnir ár-
um vöktu enn hrylling og kvöl hjá
henni.
En andlitið á henni mýktist fljótt.
Enginn hafði rétt til að slökkva annað
eins bros og var á þessari ungu telpu,
er hún horfði á liana.
„Á ég að hjálpa þér til að bera
tréð,“ sagði hún, þó að hún ætlaði
sér ekki að segja það.
„Þakka yður kærlega fyrir! Hún
mamma veit ekkert um þetta, sjáið
þér. Hún ætti nú eiginlega lielst ekki
að sjá það fyrr en ég er búin að
skreyta það, en við höfum engan
stað sem hægt er að geyma það á,
þarna uppi.“
„Hvers vcgna veit hún móðir þín
ekki um jólatréð?“ spurði Sonja Nic-
holson. „Á þetta að koma henni á
óvænt á jólunum?"
„Já,“ sagði Melinda og kinkaði
kolli svo að jarpa hárið hristist. „Við
höfðum ekki efni á að kaupa jólatré
í ár, svo að þess vogna hefi ég verið
að spara. Ég held að hana mömmu
hafi langað skelfing mikið til að fá
jólatré, henni þykir svo vænt um þau.
En svo var ekki annað til en spari-
grísinn. Pabbi vildi að við tæmdum
úr honum, en mamma vildi ekki leyfa
honum það.“
Telpan hélt áfram að segja frá, en
Sonja iNocholson lieyrði ekki nema
helminginn. Hún minntist hinna jól-
anna og hvernig Matt litli hefði
skemmt sér þá.
„Þetta á að vera jólatréð hans
Stephens,“ hafði hún sagt.
„Jæja, eiga reifabörn að fá jólatré
lika? Æ-nei, ætli það sé ekki barnið
i þér, sem lifir enn,“ sagði Matt hlæj-
andi.
„Kannske, Matt — hlæðu bara að
mér!“
Fyrsta barnið, sem þau höfðu þráð
svo lengi — og það síðasta! Það hafði
læknirinn sagt lienni berum orðum.
Hvers vegna þurfti Stephen að deyja
einmitt sjálft jólakvöldið? Það var
óréttlátt og grimmilegt.
Jólin höfðu misst gildi sitt hjá
lienni eftir þetta. Litla jólatréð inni
í bláa lierberginu með barnafötunum
og hvítu knipplingunum, sem hún
hafði ætlað að nota á skírnarkjólinn.
Og milli hennar og Matts hafði
myndast þunnt gler, sem þau gátu
ekki komist gegnum. Karlmennirnir
tóku sér svona áföll ekki eins nærri
og mæðurnar, hugsaði lnin með sér.
Annars hefði hann aldrei látið sér
detta í hug, að þau tækju kjörbarn!
Hún hafði orðið svo sárgröm þegar
hann minntist á þetta, að liann liafði
aldrei læpt á þvi siðan.
„Kannske — kannske ég gæti fengið
að geyma jólatréð inni hjá yður?“
sagði Melinda varfærnislega. „Bara
svolitla stund, þangað til ég hefi
keypt það sem á að hengja á það.
Hún mannna fer út bráðum, og þá get
ég farið með það upp. Má ég það?“
„Já, gerðu svo vel,“ sagði Sonja
Nicholson.
En henni var kvöl að því að horfa
á jólatréð, er hún gekk um ibúðina.
Hún fann að tárin reyndu að leita
útrásar, en stöðvaði þau. Engin tár
gátu skolað burt sorginni og beiskj-
unni.
Hún hugsaði til Drew-fjölskyld-
unnar. Ætti ég að gera eitthvað fyrir
hana? datt henni í hug. Við Matt
höfum nægtir af öllu.
Melinda kom aftur með smádótið
sem hún hafði keypt. Hún lagði það
á borðið hjá Sonju Nicholson og vildi
fyrir hvern mun sýna henni það.
Þarna voru fjórir vasaklútar handa
pabba og hálsklútur handa mömmu,
tólf mislit kerti, ofurlitið glit og
og annað skraut. Það var hrifandi að
sjá þetta. Það mundi sjá skammt á
svona stórt jólatré.
„En þetta verður ekki nóg,“ sagði
Sonja Nicholson.
„Nei, ég veit það. En ég átti ekki
meiri peninga."
Það var líkast og frosnar tilfinning-
ar Sonju Nicholson færu að þiðna.
Hana kenndi til.
Hún hafði mikið fyrir að neita sér
um að segja þetta: „Ég skal kaupa
jólaskraut handa þér!“ Melinda mundi
vafalaust líta svo stórt á sig, að hún
vildi ekki þiggja slíkt boð. En hvað
gat hún gert?
Svo mundi hún allt i einu eftir
nokkru: Böggli sem var læstur inni
í skáp. Nei, nei, nei — það get ég
ekki, lnigsaði hún með sér. Það er
of mikils krafist. Það átti Stephen
að fá! En umhugsunin um þennan
böggu! vildi ekki hverfa á burt. Þegar
annað barn gat haft gleði af því ...
Og sérstaklega núna um jþlin ...
Ég held að jólin hafi lagt mig í
læðing, sagði hún við sjálfa sig. Ég
vil ekki gera þetta, en litla telpan
þarna lítur út eins og Stephen mundi
hafa gert, ef hann liefði óskað sér
einhvers en vitað að hann gæti ekki
fengið það. Svo kom luTn orðunum
upp úr sér:
„Ég á dálítið af smádóti, sem
kannske væri liægt að nota. Kerti
og jólatrésskraut. Það hefir legið
hérna svo lengi og ég hefi eklcert
við það að gera núna. Hver veit nema
þú getir notað það á jólatréð þitt?“
Það var erfitt að segja það, en
henni fannst sér létta á eftir.
„Ó, en hvað þér eruð góð. Þakka
yður lijartanlega fyrir.“
Brosið á telpunni lilýjaði eins og
sumarsól léki um hjartað á Sonju
Nicholson.
Að gefa þessa smámuni var líkast
og klippa sundur tengiþráð við for-
tíðina — raunalegan þráð. En minn-
inguna um Stephen og hamingjuna
sem hann hafði veitt henni, gat eng-
inn tekið frá henni.
Svo náði frú Sonja í jólaskrautið
og hjálpaði Melindu með tréð upp á
loft.
„Og hvað ætlarðu að hafa í topp-
inum?“ sagði hún.
„Ég veit ekki, — Silfurstjörnu —
kannske .
Sonja brosti, og í fyrsta skipti í tvö
ár var likast og brosið kæmi úr aug-
unum líka.
„Þegar ég var lítill átti ég svo-
litla álfabrúðu. Hún var svo ljóm-
andi falleg.“
„Já, einmitt,“ sagði Melinda hæ-
versklega.
Hún vildi ekki segja, að hún hefði
séð svoleiðis brúður í búðagluggun-
um, en að þær væri svo dýrar. En
þetta hefir sjálfsagt verið letrað í
augun á henni, því að Sonja varð
mjög hugsandi er hún gekk niður
stigann aftur.
Jú, inni i bláa herberginu var brúða
með gular fléttur og rjóðan munn.
Þegar hún átti von á barninu sinu
hafði hún keypt þessa brúðu, vegna
þess að hún þóttist viss um að hún
mundi eignast dóttur. Matt hafði ert
hana mikið þegar barnið varð
drengur!
Ég gæti látið föt á þessa brúðu,
hugsaði hún með sér. Kórónu og
vængi úr silfurpappír og hvítan kjól
— úr blúndum kannske, — æ, nei, allt
hitt get ég gefið, en ekki það, sem átti
að verða efni í skirnarkjól Stephens!
Það væri goðgá ...
Hún fór að gráta ef hún hélt á
knipplingunum í hendinni. Það voru
góð tár, mild eins og hlýr vorúði.
Hún var ekki í vafa lengur.
Þegar Matt kom heim sat hún við
að sauma hvítan kjól. Hún brosti
þegar hann kyssti hana á kinnina.
„Hvað ertu að gera?“ spurði hann
forviða.
„Ég er að búa út brúðu undir jóla-
tréð hennar Melindu Drew. Þessir
knipplingar, sem Stephen átti að fá,
koma loksins að gagni. Ég hefi liugs-
að svo margt i dag, Matt. TJm jólin
— um litla rauðhærða snáðann, sem
við sáum í barnahælisgarðinum einu
sinni. Manstu eflir honum? Ég held
að mér þætti gaman að eiga dreng
með rautt hár ...“ Orðin koinu hægt
-— eins og hún væri að leita fyrir sér.
„Elsku Sonja,“ sagði liann og beygði
sig, tók utan um hana og kyssti hana.
Jane kom upp stigann þreytt og
lúin og opnaði dyrnar í sömu svifum
sem Melinda var að strá glitinu yfir
greinarnar á jólatrénu. Jane starði
á þetta eins og hana væri að dreyma
— hún botnaði ekkert í þessu.
„Svona fór ég að gera þig hissa,
mainma," sagði Melinda og dansaði
kringum hana. „Ég sparaði nógu mik-
ið til að geta keypt jólatré, og skrautið
gaf hún frú Nicholson mér, — en ekki
allt. Ég hefi alltaf verið að spara,
þvi að ég vissi að við liefðum ekki
efni á að kaupa jólatré í ár. Og svo
hélt ég lika að þér þætti gaman að
liafa jólatré, mamma!“
Jane lagði frá sér töskuna og þrýsti
barninu að sér, en tárin runnu niður
kinnar hennar. Það er þetta, sem ég
hefi gert, hugsaði hún með sér, látið
bæði Doug og Melindu finna, hve
fátæk við værum — og gert að byrði
það, sem við öll áttum að berjast
gegn með hugrekki. Ég hefi brugðist
þeim báðum! Ég hefi verið með all-
an liugann við að vorkenna sjálfri
mér, i stað þess að hlæja og vera í
góðu skapi.
„Finnst þér það ekki fallegt?“
spurði Melinda.
„Það er dásamlega fallegt, elskan
min!“ svaraði Jane.
„Þetta kostaði allt saman sextán
krónur, finnst þér það of mikið,
mamma?“
„Nei,“ hrópaði .Tane og rétti út
höndina eftir sþarigrísnum. „Komdu
hérna, Melinda — lieyrðu mig ...“
Framhald á bls. 44.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦<
VIÐ VERSLUM MEÐ
gripi
Gull og d/rir steinar:
Hringar
Skartgripir
Frumlegar gerðir eftir egin teikningum
Cisl góðmálmanna er við$angsefjni okkar
Qlcðilcg fól!
iíón Sipunilsson
Skorlpripaverzlun