Fálkinn - 14.12.1956, Blaðsíða 51

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1956 47
ÓLÍKAIt SYSTUR. Frh. af bls. 45.
þcr að þú sért í þann veginn að missa
sjálfstæðið. Og ]>að er ekki hentugt
fyrir mann með þínu skapi.
Fernando rauf kveikjusambandið
snöggt. — Ef ég fengi stúlku á heil-
ann, eins og þú kallar það, mundi ég
vcra glaður en ekki raunamæddur.
Þér skjátlast núna, Neville. Hann
opnaði hurðina á bílnum. — Ég læt
bílinn standa úti í nótt. Ég býst ekki
við að rigni.
Þeir fóru inn í stofuna til að fá
sér glas áður en þeir færi að liátta.
Nevilie teygði úr sér i hægindastól
og horfði á frænda sinn hálflokuðum
augum. Hann var slappur og þreyttur,
eins og jafnan þegar leyfin hans voru
að cnda. Og í þetta skipti var bann
cf til vill enn máttfarnari en ella,
vegna veikindanna.
Fernando var af annarri gcrð.
Hann var vandvirkur i öllu, sem hann
tók sér fyrir hendur, og þegar einu
verkefninu lauk byrjaði liann á öðru,
eins og óþreyttur væri. Ef það færi
svo að hann yrði ástfangin mundi
sama vandvirknin verða á þvi, en
engin hálfvelgja. En Neville átti bágt
með að gera sér í hugarlund að Fern-
ondo gæti orðið kvennatöfrum að
bráð, þó að glóð væri falin undin
hinni köidu grímu, sem hann bar að
jafnaði, og Virginia væri ieikin í iþeirr
list að vekja ástríður karlmanna.
Munnur hans geiflaðist er hann
hugsaði til Virginiu. Hefði hún verið
úr gulli allt í gegn, i stað yfirborðs-
gyllngarinnar, mundi hann hafa fall-
iö i duftið fyrir lvenni sjálfur. En þau
\oru ailtof ólík hvort öðru til þess
að geta átt saman, og Virginia hefði
orðið að litillækka sig verulega, ef
hún hefði viljað líta við Neviile Madi-
son, ungum strákgepli af venjulega
taginu, sem var eignalaus i þokkabót.
Hann andvarpaði og sctti glasið frá
sér. Fernando hafði staðið við glugg-
ann sem vissi út að aflstöðinni, en
nú leit hann við og spurði:
— Langar þig að fá bók til að
líta í?
— Nei, iþakka þér fyrir. Neville stóð.
upp. — Á ég að liggja þar sem ég er
vanur.
Á ELLEFTU STUNDU.
Áður en Fernando hafði svarað var
barið ákaft á útihurðina. Hann rétti
úr sér, gekk fram i anddyrið, dró
slagbrandinn frá og opnaði. Ncvilie
hafði elt hann og báðir horfðu for-
viða á svarta þjóninn, sem stóð fyrir
útan.
Pilturinn var ofboðshræddur. Hann
ranghvoldi augunum og glamraði i
tönnunum á honum.
— Bwana, sagði hann og hneigði
sig auðmjúklega. — Eitthvað að við
ána. Rödd æpir. Sé ekki neitt en rödd
hrópar. Hann rétti fram ljóskerið silt
til að sýna það. — Bróðir minn og ég
fórum og ætluðum að veiða í myrkri.
Við kojnum að ánni „en þá æpir
röddin ...
— Hvers konar rödd? spurði Fern-
ando þolinmóður.
— Ég veit ekki, bwana. Það er eins
og barn eða kona.
— Reyndirðu ekki að lýsa meðljós-
kerinu?
— Ljósið komst ekki nógu langt og
bróðir minn var hræddur. Við vinn-
um báðir lijá bwana.
— Já, ég þekki þig. Þessi rödd ...
var einhver að gráta?
— Nei, bwana. Það var eins og ...
Hann gerði trekt úr lófunum, kring-
um munninn og rak upp gól.
Þeir Neville borfðusl á, tortyggnir.
— Þetta hefir verið særingamaður,
sagði Nevilie, en pilturinn hristi höf-
uðið i ákafa.
— Ekki svartur maður. Hvítur
maður!
Fernando tók upp iykilinn að bíln-
um. — Ég fer með piltinum og rann-
saka iþetta. Farðu að hátta, Neville.
— Ég er ekki þreyttur. Eg kem með
þér ■— það getur hugsast að þú þurfir
á hjálp að halda.
— Þá það. En það er best að þú
gætir að bílnum.
Svarti pilturinn settist i aftursætið
og á ieiðinni niður að ánni lýsti hann
ýtarlega því, sem fyrir hafði borið.
Fernando stöðvaði bílinn við stiginn
niður að ánni og elti piltinn, sem
gekk á undan og sagði til vegar. Þeg-
ar þeir komu niður á árbakkann sagði
hann:
— Hérna var það, bwana. Við verð-
um að reyna að bregða upp ljósi.
Hann gerði það og bjarma lagði út
á svart vatnið. Undir eins heyrðist
dauft kall: — Hallo! Halló! Hljóðið
var veikt í svörtu inyrkrinu. Fern-
ando stóð grafkyrr nokkrar sekúnd-
ur. Svo sveigði hann lófana um munn-
inn og kaliaði:
—H ver er þar?
— Halló! lieyrðist lágt á móti.
Á næsta augnabliki hafði Fernando
farið úr jakkanum og skónum. Pilt-
urinn varð hissa, en Fernando sagði
stutt: — Segðu bwana i bilnum að
hann verði að ná í ullarvoðir og viskí.
Hann óð út í ána. Hann var naut-
sterkur en varð að taka á þvi sem
hann átti ti 1, svo að hann bærist ekki
með straumnum. Loks botnaði hann
á grynningunum við liitt landið og
rétti úr sér og kallaði: — Hvar ertu?
— Hérna ... til vinstri við þig.
Nú sá hann liana þar sem hún hélt
dauðahaldi í trjárótina rétt fyrir ofan
vatnsborðið og reyndi að veifa til
hans liendinni. Hann óð til hennar
og var langstigur.
— Dios! hrópaði liann og tók hana
í fang sér. Lesley lá grafkyr og þrýsti
andlitinu að votri skyrtunni hans. Alit
í einu engdist iíkami hennar eins og
hún hefði fengið krampa, og liún skalf
eins og hrísla.
Hann þrýsti henni fast a§ sér. —
Vertu róleg! sagði hann lágt. — Við
Framhald á bls. 48.
Trúlofunarhringir
ljósir, rauðir. — Steinhringar fyrir dömur og herra. —
Hálsmen, armbönd, gull og silfur. — Borðbúnaður, silfur,
plett. — Úr fyrir dömur og herra, gull og stál.
Tegundir: Marvin, Damas, Tissot, Certina.
Laugavegi 50. — Rey'kjavík.
««r««««««««««- «<« «-««< <<<<<<<<<< ««< «««-«■««« < <«■««-«
\r
>r
>*
>r
>r
>f
>r
>f
> r
> r
>'
> r
S r
N'
N'
> r
>r
TWINK nýtt heima-permanent!
Skaðlaust fyrir hárið —
en sparar peninga.
Strax og þér hafið notað Twink þá
kynnist þér kostum þess. Þér þurfið ekki
að biða þess að hárið jafni sig. — Þegar
þér rennið greiðunni í gegnum það
koma bylgjurnar strax i ljós — silki-
mjúkar og varanlegar.
Ástæðan fyrir þeim snögglegu breyt-
ingum, sem verða á hári yðar, eru sér-
stakar olíutegundir sem framkalla hár-
bylgjur þær sem yður eru eðlilegar.
Twink er einfaldasta og þægilegasta
heimapremanentið. — Þér berið það einu
sinin í hárið og biðið svo aðeins 15
mínútur, svo eru bylgjurnar komnar.
Fyrirhafnarminna getur það ekki verið
— en þrátt fyrir það er árangurinn
glæsilegur.
Fl jótvi rkasta
heima-permanentið

<-TW 14-1225-55
i »■>.».».> > >t>->--^y>>>>>->>->->->->->>-^>->>->>->>>>>->->->>>>>>>>>>>->>>->->>>>->> >>->>>->->>->>->->>->->->>->->>->->->>->>->>->>->> Á