Fálkinn - 14.12.1956, Blaðsíða 35

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1956 téM 31
Belindu fannst þetta vera ljótasti maðurinn, sem hún
hefði nokkurn tíma séð.
JÓLASVEINNINN OG TÖFRA-
SPEGILLINN. Framhald af bls. 28.
PABBI í VANDRÆÐUM.
Belinda og Tommi lilupu svo Jiralt
að þau náðu varla andanum. Svo
liægðu þau á sér og leiddust. Tommi
sagði ekki orð.
Loks komu þau að stóru verslun-
inni, þar sem Pabbi vann. Þau fóru
inn og nú blasti við þeim feiknastórt
jólatré. Það var með glitþræði og
skrauti og fljúgandi engill á topp-
inum. Og undir trénu var fjöldi af
bögglum með mislitum pappir og
gljáandi böndum.
Tommi starði og starði. Hann
liafði aldrei séð jólatré fyrr, og gat
ekki hreyft sig úr sporunum. Það var
svo gaman að horfa á greinitréð og
finna af þvi lyktina.
En börnin tvö urðu að fylgjast með
straumnum, upp og niður stigana, og
loks komu þau að stóru, rauðu há-
sæti.
Og i þessu hásæti sat sjálfur jóla-
sveinninn!
Augun í Tomma urðu stór og gljá-
andi. Aldrei bafði hann upplifað neitt
þessu líkt. Hann varð svo liugfang-
inn af jólasveininum, að nú þótti
honum líka vænt um jólin — í fyrsta
sinn ...
— Ég hefði getað biðið niðri í þvög-
unni, sagði Belinda, — en ekki hann
Tonimi. Manstú, pabbi, eftir stóra
drungalega lnisinu, sem við sáum i
morgun?
Pabbi hló. — Meinarðu lnisið hans
Jeremíasar níska?
— Heyrðu, pabbi. Hann er ekkert
ríkur. Hann getur ekki verið rikur, því
að þetta er hann Tommi, drengurinn
lians Jeremíasar ríka, og hann hefir
aldrei séð jólatré á ævi sinni, og
aldrei jólasvein! Finnst þér iiann ekki
aumingjalegur?
Pabbi leit á Tomma, fölan og gugg-
inn, í þröngri, götugri úlpunni. —
Ert þú sonur hans Jeremiasar niska?
spurði hann iiissa.
Drengurinn hneigði sig feimnis-
lega.
Pabbi tók Tomma og þrýsti honum
að sér og sagði: — Jæja, þá skal ég
sjá um að það verði jól hjá þér núna
líka, drengur minn.
— Það er einmitt það sem ég sagði!
Belinda hrópaði af gleði.
— Meinarðu að ég eigi að fá jóla-
tré og gjafir og svoleiðis? Tommi átti
bágt með að trúa þessu.
— Ég skal tala um það við hann
pabba þinn, sagði pabbi Beiindu. Ég
er viss um að hann neitar ekki jóla-
sveininum. En nú er best að þið hjáíp-
ið mér þangað til i hádegishléinu. Þá
ætla ég að tala við hann.
TOMMI og Belinda létu ekki segja
sér tvisvar að þau ættu að hjálpa
jólasveininum. Belinda raðaði öllum
börnunum i röð, og Tonnni afhenti
þeim öllum spýtubrjóstsykur. Þau
hjálpuðu til allan daginn; Loks kom
hléið, og þá steig pabbi úr hásætinu.
Hann tók sitt barnið í iivora hönd
og þau fóru út. Hann gleymdi alveg
að fara úr jólasveinabúningnum.
Svo gengu þau heim til Tomma.
Fólkið sem sá þau leit við og brosti.
Það var ekki á hverjum degi sem
það sá jólasvein með tvö glöð börn.
En þegar þau komu fyrir Iiornið
að götunni, sem Tommi átti heima í,
sáu þau hóp af fólki, sem liafði safn-
ast saman á gangstéttinni. Og lög-
reglubílar þutu fram og aftur.
— Hvað er um að vera? spurði
Pabbi cinhvern manninn.
— Barnaþjófnaður, svaraði maður-
inn. — Þeir segja að drengnum !ians
Jeremíasar níska hafi verið stolið.
1 þessum svifum kom Jeremias, sem
stóð á efsta marmaraþrepinu, auga
á Tomma, Belindu og Pabba i þvög-
unni. Hann hljóp niður þrepin, þreif
í pabba og sagði: — Hérna er hann!
Hérna er maðurinn, sem stal drengn-
um mínum. Takið þið iiann fastan!
Og áður en Belinda eða Tomrni eða
Pabbi gátu sagt nokkurt orð, konni
tíu—tólf lögregluþjónar vaðandi,
stungu Pabba inn í grænan lögreglu-
bil og óku beint í fangelsið.
BELINDA FÆR HEIMSÓKN.
Jeremías níski þóttist viss um, að
það væri Belindu-Pabbi, sem hefði
stolið Tonnna, og þetta sagði hann
lögreglunni. Nú horfði illa fyrir
Pabba. Það var ckki hægt að neita
því að hann hafði leitt drenginn.
Lögreglan tók hann' eins og hann stóð
i jólasvcinsskrúðanum og með húfuna
niðri á eyrum.
Það var ljót sjón að sjá Pabba
dreginn inn í fangaklefann.
Belinda og Tommi eltu Jeremias
niska inn í liúsið. — Hann stal mér
ekki! sagði Tommi grátandi. — Það
var ég sem strauk.
— Þú varst tældur burtu! öskraði
Jeremías fokvondur. — Stelpan tældi
])ig til að fara með jólasveininum, sem
ekki er neinn jólasveinn heldur þjóf-
ur i dularbúningi.
— Það er ekki satt! sagði Belinda.
— Hann pabbi ætlaði að gleðja hann
Tomma, og við vorum á leiðinni heim
til yðar.
— Hann kom til að hafa út úr mér
peninga! Jeremías sat við sinn keip.
— Og þér er hollast að hypja þig út.
Það er leitt að lögreglan skuli ekki
mega setja börn í tukthúsið.
— Þér eruð mesta fúlmennið sem
ég hefi nokkurn tíma hitt, sagði
Belinda. — Ef hann pabbi verður
ekki látinn laus strax, þá — þá ...
— Snáfaðu út! Jeremías níski lirinti
lienni svo að hún rakst á skrifborðið
og meiddi sig. Belinda fór að gráta.
— Æ-æ! kveinaði hún, og um leið
og hún rétti úr sér tók lnin eitthvað
úr munninum og faldi það í lófanum.
Svo fór hún út og hljóp alla leið
heim til sín.
Hún var ekki fyrr kominn inn í
stofuna en hún leit á það, sem hún
hafði í lófanum. Það var tönn!
Tárin runu niður kinnarnar á
aumingja Belindu. I morgun hafði
allt verið svo indælt, en nú var Pabbi
kominn i fangelsi. Stóra verslunin
hafði engan jólasvein. Tommi fékk
ekki að halda jól. Og hún hafði misst
tönn!
EN Pabbi hafði kennt lienni að það
er gagnslaust að gráta. Þess vegna
þurrkaði hún af sér tárin og fór að
heimsækja Pabba í fangelsinu.
— Margra skrilna menn höfum við
haft gestkomandi hérna, en þetta er
í fyrsta skipti, sem við höfum haft
jólasvein, sagði fangavörðurinn lilæj-
andi.
— Elsku Pabbi, sagði Belinda þegar
hún sá pabba sinn bak við grind-
urnar. — Hvað eigum við nú að gera?
Hann brosti. — Vertu róleg, væna
mín. Lögreglan uppgötvar sjálfsagt
fljótt að þetta er misskilningur.
— En hvenær?
— Það verður ekki langt þangað til.
— En Pabbi. Hvernig fer með jólin
og verslunina og Tomma?
— Það lagast, sagði Pabbi. Hann
var daufur og aumingjalegur.
Fangavörðurinn kom því að lieim-
sóknartiminn var útrunninn. Þegar
Belinda var að fara, sagði Pabbi. —
Ég sé að þú hefir misst tönn. Gleymdu
ekki að láta hana undir koddann þinn.
Þá gæta tann-álfarnir þin i nótt.
Belinda vissi auðvitað að þetta var
ekki nema hjátrú. En samt gerði liún
eins og Pabbi hafði sagt, vafði silki-
pappír um tönnina og stakk henni
undir koddann.
Hún lá lengi vakandi í myrkrinu.
— Ég má ekki gráta, ég má ekki
gráta, sagði hún i sifellu. — Ég verð
að hugsa um livað ég á að taka til
bragðs.
Allt í einu fannst henni eitthvað
hreyfast í rúminu sínu. Það er sjálf-
sagt hnappur á sængurverinu, sem
hefir hneppst upp, hugsaði hún með
sér. — Ég get ekki sofnað, sagði hún
kjökrandi og sneri sér á hina hliðina.
— Æ-æ, ég dett fram úr rúminu!
skrækti mjó rödd. Belinda spratt upp
í rúminu og fletti af sér yfirsænginni.
Hún hafði hjartslátt og höndin skalf
er hún kveikti, en hún sá ekkert.
Hafði hana verið að dreyma? En svo
sá hún að eitthvað hreyfðist undir
yfirsænginni, sem lá niðri á gólfi,
— Hvernig i ósköpunum eigum við
að komast út héðan, tísti sama rödd-
in og áður. — Hjálp! hjálp! hjálp!
tísti önnur rödd. — Þakið er dottið
ofan á okkur!
Belinda beygði sig og lyfti upp yfir-
sænginni. Þarna sá hún tvær smá-
pislir. Strák og stelpu, en þau voru
í gullfötum.
— Heyrðu! sagði telpan önug, —
hvers vegna sefurðu ekki?
Belinda starði forviða á gestinn. —
Hvað ... liver eruð þið? stamaði hún.
TANNBORGARFERÐIN.
Við erum tannálfarnir, Frank og
Fanny, sagði strákurinn. — Og mér
finnst illa gert af þér að liggja vak-
andi til þess að ónáða okkur.
— Ég var andvaka af því að ég var
svo hrædd um hann Pabba, sagði
Belinda.
— Og hver er þessi Pabbi?
Belinda settist niður á gólf og litlu
píslirnir tylltu sér á tærnar á hcnni.
Belinda sagði þeim frá Pabba, að
hann væri besti jólasveinn i heimi
en hefði verið settur í fangelsi. Hún
sagði þéim líka frá veslingnum lion-
Framhald í næsta blaði.
Segðu þessi orð: Haksi — faksi — buksa — baksi! —•
Hún gerði það og allt í einu varð hún eins lítil og
álfarnir.