Fálkinn - 14.12.1956, Blaðsíða 26

CLAIRE MARSTON WILLIAMSON:
JÓLABLAÐ FÁLKANS 1956
• •
JOIAGJOFIM, SEM EKKI VAR TIL
ÆVINTÝRUM barnanna cr jóla-
sveinninn stundum iátinn koma
akandi á sleða, sem hreindýri er beitt
fyrir. Snjórinn er þéttur og mjúkur
og skuggar af hornum brcinsins faila
á snjóinn. Og svo eru jól ...
Eva Marshall stóð viS búSarborSið
i vöruhúsinu mikla, sem augiýsti að
það hefði allt til sölu — frá títu-
prjónum til lifandi fila. Hún ætlaði
sér að kaupa leikfang, lítið, stoppað
dýr. Það þurfti ekki að vera stærra
en höndin á henni — en hrcindýr
varð það að vera. Hún Anna litla,
dóttir hennar, fimm ára, hafði óskaS
sér að eignast hreindýr í jólagjöf, og
nú var hún veik, svo að ...
Lucy Bulwer — unga og laglega
afgreiöslustúlkan fyrir innan borðið
— seldi nieðal annars bangsa, hunda,
ljón og tígrisdýr. Þarna voru alls
konar útstoppuð dýr, en bara ekki
hreindýr. Annars hafði hún mjög ó-
ljósa hugmynd um hvernig slík dýr
iitu út. Hún leit spyrjandi á deildar-
stjórann, fremur ungan mann, sem
var ólatur á að leggja á sig ómak
liennar vegna, og liann kom til þeirra
— virðulegur — vegna viðskiptavin-
arins.
Hreindýr — útstoppuð hreindýr
með hornum? Það kom áhyggjusvip-
ur á hann. Nei, því miður voru þess
konar leikföng ekki til sölu þarna.
Það var svo lítil eftirspurn eftir hrein-
dýrum. En þarna var til feikna úrval
af öðrum dýrum ...
Eva Marshall bandaði frá sér. Nei,
þökk fyrir — þetta átti að vera hrein-
dýr. Hún bafði spurt eftir því á mörg-
um stöðum, en alls staðar árangurs-
laust.
Laglega unga stúlkan fyrir innan
borðið stóð hugsandi um stund, og
svo sagði hún:
„Hérna liandan við liornið er rúss-
nesk verslun, sem jafnframt er veit-
ingastaður, og þér beygið tiJ hægri.
Þeir selja handunnin leikföng þar.
Kannske þér ...?“
Eva Marshall þakkaði fyrir og fór.
Hammond deildarstjóri yppti öxl-
um og sagði ergilegur við Lucy
Bulwer: „Hún er ekki með öllum
mjalla, að þeytast um allan bæinn,
þó að krakkinn vilji fá hreindýr!"
Svo beygði hann sig að Lucy. „Hef-
irðu bugsað um þetta, sem ég sagði
í gær?“ 'hvíslaði hann með allt ann-
arri rödd. „Ég fæ kauphækkun um
nýárið, og ...“
Roði, sem fór henni vel, færðist
um andlitið á lienni. En í sömu svifum
kom gestur að borðinu iiennar, og
Hammond varð að láta sér nægja að
sjá hana roðna. Hann brosti. Þessi
roði var talandi, hugsaði hann með
sér. Og svo labbaði hann inn með
borðinu, hátíðlegur eins og deildar-
stjórar eiga að vera.
Það var eins og komið væri í nýja
veröld að koma inn i rússnesku versl-
unina. Mislit föt, balalaika, lykt af
tei, logandi kertaljós og þægileg ró
og kyrrð, þrátt fyrir hljóðfæraslátt-
inn. En engin lireindýr. Ungur maður
i stakk, með fjörleg en þó angurblíð
augu, afsakaði að þetta sem beðið var
um, væri ekki til. Hann hafði staðið
og verið að hvíslast á við stúlku fyrir
utan borðið, og nú sneri Jiann sér að
henni aftur: „Heyrðu Berna Zuk-
owski, getur þú sagt mér hvar hægt
er að fá hreindýr — lítið útstoppað
lireindýr með hornum?“
Evu varð litið í leiftrandi, dökk
augu í ungu, fallegu kvenandliti.
Berna Zukowski brosti drýginda-
lega, alveg eins og hún ætlaði að
segja: „Hvers vegna hreindýr, hvers
vegna er fólk eiginlega að hugsa um
slíka smámuni, þegar svo margt þarf-
ara er að hugsa um í veröldinni?"
Hún hristi höfuðið.
„Það er litla telpan min, sem átti
að fá það,“ sagði Eva MarshaJl. „Hún
er veik og langar svo mikið til að fá
hreindýr i jólagjöf — og þér vitið
eflaust, hvernig slíku er háttað með
börn.“
Hún kinkaði kolli til að kvcðja og
gekk fram að dyrunum — en þar
stöðvaði Berna Zukowski hana.
„Heyrið þér, frú — mér þykir þetta
leiðinlegt vegna litlu telpunnar yðar.
En mér datt nokkuð í hug. Ef ein-
liver — til dæmis málari — væri feng-
inn til að teikna hreindýr, væri liægt
að draga myndina upp á pjötlu og
sauma hreindýr — og við höfum
hérna í búðinni efni í hornin.“ Hún
brosti.
Eva Marsliall þakkaði lienni fyrir
ráðið og settist til að fá sér bolla
af tei, en ungi maðurinn í stakknum
fann hornin. Það voru enn tvcir dag-
ar til jóla, og ef liún gæti útvegað
teikninguna, rnundi verslunin búa til
hreindýrið og liún geta fengið þaö
annað kvöld ...
Henni datt í hug Albcrt Landon,
andlitsmálarinn frægi — sem málaði
einkum tignar dömur! Hann var
æskuvinur mannsins hennar. Kannske
hann vildi teikna hreindýr fyrir
hana ... nei, liklega mundi hann
hlæja að henni eða yppta öxlum og
hrista höfuðið. En hún þekkti engan
annan listamann í þessari stóru borg,
sem Jiún var svo nýflutt i. Og vegna
Önnu litlu ... Hún bað um að fá að
lána símaskrána, eftir að hafa lagt
hornin ofan i töskuna sína, og fann
fljótlega nafn og heimilisfang Alberts
Landers ... Heppilegt að liann skyldi
eiga heima svona nærri. Bara að hún
hitti hann nú heima þegar hún kæmi
þangað!
Nafnspjaldið hennar virtist eiga
töframátt, því að eftir tæpar tvær
mínútur kom hann fram í anddyrið
og bauð henni að koma inn í stofuna
— það var stór salur og mikið af
dýrum myndum.
„Nei — Eva Marshall!" hrópaði
'hann er hann sá hana. „Það var gam-
an að sjá þig! En ... það hefir von-
andi ekki komið neitt fyrir vin minn
.. . það er orðið svo langt síðan ég
sá hann seinast. Já, maður forsómar
vini sína — maður forsómar svo
margt ...“
Eva Marshall hugsaði með sér:
Hann er orðinn gamall — þó hann
geti ekki verið meira en bálffertugur
eins og John. En hann er þreytulegur
— mæddur — og samt er hann bæði
ríkur og frægur ... Allt í einu minnt-
ist hún þess að hún hafði lesið eftir
einhvern mikinn listdómara, að Al-
bert Landon væri að kæfa list sína
í offramleiðslu ... John hennar iagði
lika of mikið að sér, en það var öðru
máli að gegna með hann. Hann var
að gera blóðsjúkdóma að sérgrein
sinni og ...
Albert Landon endurtók spurning-
una um hvernig John liði.
„Honum líður vel,“ svaraði Eva.
„En liann leggur of mikið á sig —
og nýlega hefir hann hafnað tilboði
um stöðu sem verksmiðjulæknir til
þess að geta gefið sig óskiptan að
áhugamáli sínu — blóðsjúkdómunum.
En það starf gefur ekkert af sér.“
Albert Landon kinkaði kolli. Nei, vís-
indastörf voru aldrei metin til pen-