Fálkinn - 14.12.1956, Blaðsíða 27

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1956 23
inga, sagði liann. En Jolin vék ekki
frá hugsjóninni fyrir þvi, eins og
sumir aðrir gcrðu. John Marshall átti
eflaust mikla framtíð fyrir höndum.
Hann yrði að hitta hann aftur — fyrir
alla muni. Og börnin — þau ættu auð-
vitað börn? Sjálfur var hann ó-
kvæntur.
Börnin. Nú bar Eva fram erindið
og Albert Landon brosti vingjarnlega.
Hreindýr? Nei, hann hafði aldrei
gert neitt að því að setja á sig hvernig
dýr litu út. En liann átti dýrafræði-
rit með myndum — liann mundi geta
fundið mynd af lireindýri þar. Jæja,
svo að Anna litla var veik? Það voru
sjálfsagt margar áhyggjur, sem fylgdu
því að eiga börn — var það ekki? En
... en samt hlaut það að vera dásam-
legt að eiga börn? Hann varð feimn-
islegur um leið og hann sagði þetta.
Nú hafði hann fundið ritið um dýr-
in, og þar voru hreindýr. Hann náði
í teikniblokk og blýant og fór að
teikna eftir myndinni og eftir fimm
minútur var myndin búin. Neðst á
blaðið skrifaði hann: „Til Önnu litlu
Marshall frá vini hennar Albert
Landon.“
„Þú verður að lofa mér að sjá hana
einhvern tíma, Eva,“ sagði hann. „Mig
langar svo mikið til að mála börn —
þau eru eðlileg og blátt áfram — ekki
tilgerð eins og ... eins og fyrirmynd-
irnar minar. Að liugsa sér þetta, að
hún óskar sér einskis nema hreindýrs
í jólagjöf!“
Eva Marshall sagði honum að telp-
an hefði séð hreindýr í dýragarði og
orðið svo hrifin af því. Hún var svo
þægt og skemmtilegt barn, liún Anna
litla. Aðeins fimm ára, og hún gat
... Hann hlustaði á hana, og það var
likast og hann væri að reyna að þrýsta
til baka einhverju, sem væri fyrir
löngu liðið, einhverju hálfgleymdu,
sem krafðist nú fyrirrúms.
„Já,“ sagði hann hugsandi og lík-
ast og liann væri að tala við sjálfan
sig. „Barnið, það eru jólin sjálf —
barnið! Hvers vegna á ég ekki barn?“
Eva Marshall stóð upp og þakkaði
honum fyrir hjálpina. Það var frekja
að ónáða mikinn listamann með
svona hégóma, sagði hún.
Hann hló. „Ég segi þér satt að ég
hefi ekki haft eins gaman af neinu
sem ég hefi gert í mörg ár, og þessu
hreindýri. Mér finnst það hafa vakið
eitthvað í mér — hreindýrið dregur
niig með sér, eins og jólasveinnlnn á
sieðanum. Það dregur mig heim til
litlu telpunnar ykkar Johns. Má ég
bjóða sjálfum mér að koma heim til
ykkar á jólunum?"
Eva fullvissaði hann um að Jolin
mundi verða mjög glaður ef liann
fengi að sjá fornvin sinn aftur, og
Anna litla mundi eigi síður verða
giöð. Og með orðunum „Sjáumst aft-
ur“ skildu þau.
Dagsverkinu í stóra vöruhúsinu var
lokið, og laglega afgreiðslustúlkan,
Lucy Bulwer, gekk í hægðum sinum
út á götuna. Hún vissi að Frank Jenn-
ings beið henni úti á liorninu, en í
dag var hún ekki viss um, hvort
henni þætti gott að hann biði eftir
henni þar. Annars var loftið hress-
andi og þægilegt, þó það væri kalt,
og það gæti verið gaman að ganga
dálitla stund. En sá á kvölina sem
á völina — það var vandi að velja á
milli Arthurs Hammonds og Franlc
Jennings — milli ríkmannlegs heim-
ilis deildarstjórans og hinnar fátæk-
iegu íbúðar, sem kauplítill verkfræð-
ingur gat boðið lienni. Hjarta hennar
hafði fyrir lieilu ári valið Frank
Jennings ... en skynsemin kaus
Arthur Hammond. Og nú hafði hún
lofað Arthur svari fyrir jól. Og aðeins
tveir dagar til jóla.
Frank Jennings stóð á sínum stað.
Og hún fann að henni hefðu orðið
vonbrigði ef hann hefði ekki staðið
þar. Veslings Frank, hugsaði hún með
sér, ég verð að segja honum það í
kvöld — segja lionum að ég geti ekki
gifst honum. Hann væntir svo mikiis
af draumum sínum um glæsilega
framtíð — en ég get ekki beðið.
Hann kom á móti henni og brosti
glaðlega, heilsaði og tók handa undir
arminn. En luin losaði handlegginn
aftur. Það gat hugsast að Hammond
... að Arthur ...
Svo sagði hún, til að segja eitthvað:
„Það 'hefir verið mikið að gera í
versluninni í dag, og stundum getur
verið erfitt að gera viðskiptavinunum
til hæfis. Til dæmis kom i dag ung
frú — ljómandi lagleg kona — sem
vildi endilega fá lireindýr handa
telpunni sinni. En þó að við ættum
mikið úrval af dýrum áttum við samt
ekkert hreindýr. Ég vorkenndi henni
því að telpan hennar er veik og hafði
aðeins óskað að fá hreindýr í jóla-
gjöf. Og deildarstjórinn, Hammond,
sagði ...“
Djúp rödd Franks Jennings tók
'fram í: „Þegar ég var litill óskaði ég
mér að eignast Örkina hans Nóa, en
fékk hana auðvitað ekki, því að hann
pabbi hafði ekki efni á því. En ... ef
ég eignast nokkurn tíma son ... ætla
ég að smiða örkina handa honum
sjálfur! Ég get séð í huganum hve
giaður hann verður þá . . . en af-
sakaðu Lucy, ég var víst að taka fram
í fyrir þér. IJvað sagði Hammond?"
Lucy mundi vel hvað Hammond
hafði sagt, eii nú gat hún ekki stillt
sig um að bera þá saman. „Hún er
ekki með öllum mjalla, að þeytast um
allan bæinn, þó að krakkinn vilji fá
hreindýr og — „ ... ég ætla að smíða
örkina handa honum sjálfur". Lucy
Bulwer hitnaði allt í einu um hjarta-
ræturnar og Arthur Hammond var
kominn í óra fjarlægð. En við hliðina
á henni gekk Frank Jennings. Litla
hreindýrið hafði sameinað þau aftur.
Það var dimmt á götunni. Hún tók
undir handlegginn á honum aftur.
Og höfuðið færðist nær öxlinni á
honnm er hún hvíslaði:
„Heyrðu, Frank — ég skal hjálpa
þér til ... þegar að þvi kemur.“
Hann stansaði snöggt og horfði inn
í skær augu hennar.
„Eisku Lucy ... elsku besta Lucy!“
Dyr i óbreyttri íbúð i útjaðri borg-
arinnar opnuðust og ung stúlka kom
inn. Fullorðinn maður, sem hafði
setið og rýnt i einhverjar teikningar,
leit upp, — og þegar hann sá stúlkuna
ljómuðu augu lians af fögnuði.
„Heyrðu Berna!“ hrópaði liann,
„elsku, blessað barnið mitt, ertu þá
loksins komin aftur! Er það vegna
jólanna?" Hún tók af sér liattinn og
fór úr kápunni.
„Já, ég er komin aftur, ef þú vilt
hafa mig, pabbi. Ég er orðin dauð-
þreytt á öllum sjálfstæðishugnum í
mér — en ég vissi það ekki fyrr en
í dag.“
„Ertu í vafa um hvort ég vil hafa
þig, barnið mitt — getur þú efast um
það? Ég hefi ekki átt glaða stund
síðan þú fluttir frá mér og settist að
hjá félögum þínum ...“
„Nei, það var ef til vill ekki bein-
linis vegna jólanna, sem ég kom,“
sagði Berna Zukowski eftir dálitla
stund. „Ég held að það hafi verið
annað. Ung móðir kom inn í versl-
unina i dag og vildi fá keypt hreindýr
■handa telpunni sinni, sem er veik.
Það var hún sem vakti hjá mér þráa
til þín, pabbi. Mér datt í hug brúða,
sem hún mamma bjó til handa mér
úr tuskum, einu sinni, og ég gleymi
aklrei iive glöð ég varð þá. Ég varð
að fara heim til þin — það var hrein-
dýrið sem dró mig til þín. Og nú ætla
ég að verða hjá þér ...“
Hann dró hana að sér og setti hana
á hnéð á sér og strauk dökkt hárið
á henni.
„Hugsum okkur,“ sagði hann eins
og hann væri að tala við þá, sem ekki
var lengur lífs. „Berna er komin aftur,
— hún Berna okkar er komin aftur!“
Albert Landon, hinn dáði andlits-
málari brosti hlýlega til ungrar
stúlku, sem sat á móti honum við
horðið í dauflýstum veitingasalnum.
„Ég skil, Margaret," sagði hann
hikandi. „Ég skil að þú ert hissa á
að ég hefi boðið þér út í kvöld ...
eftir svona langa þögn af minni
hálfu. Þú veist hvað það var, sem
skildi okkur að. Mér fannst gagnrýni
þín vera of ströng, ég hélt að öfund
lægi að baki henni. En nú veit ég
að þú liafðir á réttu að standa en ég
á röngu. Ég er að verða hroðvirkur
— heildsölumálari.“ Hann tók um
höndina á henni og liún dró hana ekki
að sér. „Margaret — ég er að hugsa
um að hætta að mála andlitsmyndir.
Ég hefi fengið hugmynd að stóru
verki. En ég ætla að hætta að vinna
eins og vél. Og fyrst af öllu verð ég
að eignast félaga, konu — ég þarfnast
þin og þinnar lijálpar, Margaret."
Hún sagði ekki neitt, en þrýsti
höndina á honum. Svar hennar varð
lesið úr augunum.
„Hvað 'hefirðu þá hugsað þér að
mála?“ spurði hún loksins.
„Ég ætla að mála lelpu með hrein-
dýr, litla telpu — eðlilega og tilgerð-
arlausa manneskja. Og lireindýrsleik-
fang — já, þú hlærð, en bíddu bara
hæg, þá skal ég segja þér alla söguna.
Ef þú lofar .. .?“
„Ég lofa, skilurðu ekki að ég lofa,
vinur minn?“
Litla hreindýrið var fullgert, með
hornum og öllu saman. Liklega hefði
æfður dýrastoppari haft ýmislegt út
á vaxtarlag lireinsdýrsins að setja —
og jafnvel hornin og klaufirnar líka.
En það var þó allajafna úr dökkgráu
flaueli, og jiegar maður setti það var-
lega niður gat það staðið i allar lapp-
irnar. Það stóð í rúminu hjá litilli,
fimm ára telpu, og í augum barnsins
var það dásamlegasta skepnan á jörð-
inni. Anna litla var nývöknuð, jóla-
sveinninn hafði sett það á borðið hjá
henni meðan hún svaf. Nú tók liún
það og þrýsti því fast að sér.
„Þakka þér fyrir, jólasveinn. Skelf-
ing er ég glöð!“
Jólasveinninn Eva Marshall brosti
til mannsins síns sem sagði:
„Hún Anna litur miklu betur út
núna — ég er viss um að hún kemst
bráðum á fætur, guði sé lof. Það er
undarlegt — en gleðin getur læknað
það, sem læknirinn ræður ekki við.
Og svo er þetta bara svolítið leik-
fang.“
Eva brosti til mannsins síns, hins
fræga læknis, og sagði:
„Kannske rangt að segja: bara leik-
fang.“ *
Allt
til
útgerðar.
VÉLANAUÐSYNJAR
VERKFÆRI
MÁLNIN G AR V ÖRUR
Tjörur — Bik — Verk — Skipa-
saumur, Boltar, Boltajárn og
flest annað til skipasmíða.
/ÍCaddUu
OLÍULAMPAR
OLÍUOFNAR
GASLUGTIR
VERSLUN O. ELLINGSEN H.F.
— Elsta og stærsta veiðarfæraverslun landsins. —
Simnefni: „Ellingsen, Beykjavik".
KLOSSAR
GÚMMÍSTlGVÉL
VINNUFATNAÐUR