Fálkinn - 12.12.1958, Blaðsíða 24

18 ^*^*^*^*^#^*^*^*^*^*^*^*^*^# JÓLABLAÐ FÁLKANS 1958
ÁSTIN
GEGN LISTINNI
Jit^Æ^ÚLIA CRANE var að fara
út í hádegisverS. Hún
/eS^W^p var alltaf aö fara út til
að borða liádegis- eða
miðdegisverð. Hún var aldrei i rónni,
athafnasöm og dugleg — ósvikinn á-
vöxtnr tuttugustu aldarinnar. Hvergi
sást votta fyrir gráu í svarta hárinu,
það var eins og fagur höttur á höfð-
inu á henni og fötin voru eins og þau
hefðu verið steypt á íturvaxinn líkam-
ann. Hún virtist hörð, en þeir, sem
þótti vænt um hana, vissu, að það var
hún ekki.
Hún stansaði sem snöggvast i norð-
urherbergisdyrunum, sem ])ær höfðu
gert að vinnustofu handa Maxine.
— Ég ætla að borða hádegisverð á
Grand, væna mín. Kem aftur klukk-
an þrjú. Hefir þú borðað nokkuð?
— Nei, mamma.
— Þú verður að borða. Heyrirðu
það? Júlía talaði óþarflega hátt, eins
og fólk talar við útlendinga, sem ekki
kunna ensku. — Það er matur í kæli-
skápnúm. Eða þá að þú getur farið
út og fengið þér- að borða. Hún leit
framan í Maxine og á sloppinn henn-
ar, sem var alsettur málningarkless-
um.
— Já, mamma. Ég skal borða.
— Maxine.
— Já, ég lofa því. Þú skalt ekki
gcra þér áhyggjur af þvi.
Júlía hikaði. Ilún pikkaði í dyra-
stafinn, löngum rauðum nöglum. —
Ég vildi óska að þú giftist, andvarpaði
hún.
Maxine hló. — Aumingja maðurinn,
sem yrði fyrir þvi. Þú vilt helst losna
við mig.
Júlía brosti kalda brosinu sínu, en
augnaráðið var hlýtt og ástúðlegt.
— Gifstu honum Michael Milling-
ton. Hvers vegna giftist þú honum
ekki, Max?
— Þá það, mamma. Ég skal gera
það.
— Þú þarft að fá að lifa þínu eigin
lífi. Nú brýndi Júlia röddina aftur.
— Þú ert orðin tuttugu og sex ára og
licfir ekki gert annað en fórna þér
fyrir mig! I’að er ekki réttlátt! Þú
ættir að slíta þig frá mér! Heyrirðu
það, Maxine?
— Já, mamma. Ilún brosti. — Ég
skal slíta mig.
— Gifstu honum Michael! Og borð-
aðu nú! Heyrirðu það? Bless!
Maxine hló. Hún settist í svip og
lét andrúmsloftið i herberginu jafna
sig eftir þessa stuttu heimsókn móð-
ur liennar. Svo fór hún að leita að
terpentínuglasi i vasa sínum. Maxine
notaði terpentinu cins og annað fólk
notar ihnvatn. Hvenær sem hún
heyrði móður sína koma inn i íbúð-
ina eða þegar dyrabjöllunni var
hringt, þurrkaði hún sér í flýti í
framan með tusku, vættri í terpentinu
til að ná af sér litablettunum, sem
alltaf voru einhvers staðar á henni.
Júlíu var illa við subbuskap og jafn-
vel Micliael Millington hafði velt því
fyrir sér, hvort aðrir listmálarar út-
bíuðu sig eins og Maxine gerði.
Hún sneri sér aftur að málagrind-
inni en var að hugsa um Michael
Millington. Hvernig gat móður lienn-
ar dottið í hug að liún mundi geta
lifað sínu eigin Jífi ef hún giftist Mic-
hael. Michael var líkur Júlíu — dug-
legur, eirðarlaus og ráðríkur. Hann
sagði oft við liana að lnin yrði að
komast eitthvað á burt —■ burt frá
lnisinu og burt frá sjálfri sér. Að gift-
ast honum var alveg sama og hafa
skipti á Júlíu og Michael.
Nei, og þó ekki alveg. Þegar hann
skammaði hana og lét móðan mása
var hann líkur móður hennar og þá
brosti Maxine að honum. En þegar
hann tók utan um liana og varð allt
í einu viðkvæmur og bljúgur, varð
hún liikandi og hálf smeyk. Svona
hafði hann mikið vald yfir henni.
Og þegar svo stóð á hugsaði hún
oft með sér: Ég ætti að fara á burt
■— komast til Parísar og lifa út af fyrir
mig með penslana mina og listina.
Fyrst í stað frestaði hún ferðinni
vegna þess að móðir hennar gat illa
án hennar verið. Þegar Dennis Crane
varð bráðkvaddur og Júlía sat í sorg-
um dag eftir dag og reyndi að dylja
tilfinningar sinar, þurfti hún meira á
Maxine að lialda en nokkurn tíma áð-
ur. Maxine var viðkvæm og eftirlát
en móðir hennar hörð og þver. Þótt
hún tregaði föður sinn mjög gat hún
þó staðist áfallið og linað harm sinn
með þvi að hugga móður sína. Og
Michael beið þrjú ár og sýndi undra-
verða þolinmæði.
Nú var Júlia komin í samt lag aftur.
Nú gat Maxine farið. Tilhugsunin
vakti fögnuð hjá henni, þvi að liún var
dugleg listakona, þótt hún væri lítt
þekkt ennþá, hún átti góða listgáfu
og mikið sjálfstraust.
París var vitanlega aðeins tákn
þess frelsis sem hún þráði. Hún hefði
getað öðlast sama frelsi hérna —
frelsi til að borða þegar hún vildi,
til að fela sig marga daga og lofa
símanum að hringja ósvarað og hlæja
að honum.
HÚN hnipraði sig í bakháa stólnnm
... það er of seint núna. Spurningin um hjúskap er þýðingarlaus ...