Fálkinn - 17.12.1959, Qupperneq 39

JÖLABLAÐ FÁLKANS 1959
35
BINU sinni hafðist slœmur og
hættulegur björn við bak við
fjöllin níu og á því tíunda. Hann
réðst á alla, sem komu nálægt fjall-
inu, og stundum fór hann niður í
talinn og stal hestum og kúm og
fór með bráðina sína upp á Tíunda-
fjall.
Loks var fólkið í dalnum orðið
svo hrætt við björninn, að það þorði
ekki að hleypa skepnunum sínum
út. Og mikið var talað um hvaða
ráð væri til að granda birninum,
sem gerði svona mikinn skaða. —
Fjöldi hugdjarfra manna fóru á
stúfana og reyndu að veiða björn-
inn, en þeir komust ekki í færi við
hann, því að þetta var einstaklega
slyngur björn.
Svo kom ungur og kátur smali
í byggðina, sem næst var Tíunda-
fjalli. Hann tók eftir að allir bænd-
urni og voru svo hnuggnir og spurði
hvað gengi að þeim.
Smalinn hélt áfram að segja hún-
anum œfintýr og gamla birnan
hlustaði á ...
Þeir sögðu honum frá slæma birn-
inum, og hann sagði: — Það tekur
ekki að vola út af því. Ég skal veiða
björninn.
— Meiri eru það nú mannalætin,
sagði fólkið. — Margir sterkir og
djarfir menn hafa reynt að drepa
björninn, en engum hefur tekizt
það. Hvernig heldurðu að þú getir
drepið björn, píslin þín?
En stráksi lét ekki hugfallast. —
Þetta er ekki undir kröftunum kom-
ið heldur öðru, sagði hann. Ég skal
lofa ykkur því að veiða björninn
og koma með hann hingað bráðlif-
andi.
Bændurnir hlóu að honum og
hristu höfuðið. En strákurinn fór
upp í fjall, og nú sá hann, að björn-
inn átti heima í lélegu greni með
húnann sinn. Hann gægðist inn um
gluggann, og sá að litli húninn var
einn heima. Og svo drap hann á
dyr.
Húninn kom út, og þegar hann
sá, að lítill smalastrákur var kom-
inn sagði hann: — Hvað vilt þú
hingað, drengur minn? Ertu ekki
hræddur við hana móður mína —
að hún komi og drepi þig?
— Víst er ég hræddur, ég er laf-
hræddur, svaraði strákurinn, — en
hvað á ég að gera? Ég er smali,
en nú hefur hún gert alla bænd-
urna í sveitinni svo hrædda, að
enginn þeirra þorir að beita skepn-
unum sínum út, svo að ég er orð-
inn atvinnulaus. Ég fór hingað í
þeirri von, að blessaður góði bjarn-
arunginn mundi gefa mér eitthvað
að éta. Ef þú gerir það, skal ég segja
þér æfintýr í staðinn. Þér er óhætt
að trúa því, að ég kann mörg æfin-
týr, sem gaman er að . ..
Húninn var allra bezta skinn og
vorkenndi smalanum. Og svo labb-
aði hann fram í búr og sótti mat og
mjólk handa honum.
Þegar drengurinn hafði etið sig
saddan fór hann að segja húnanum
skemmtileg og spennandi æfintýr.
En allt í einu þagnaði hann í miðju
kafi.
— Æ, haltu áfram — haltu á-
fram, sagði húninn, því að hann
hafði svo gaman af þessu.
— Nei, nú verð ég að fara heim,
sagði smalinn. — Hún mamma þín
kemur líka bráðum heim, og ef hún
sér mig þá étur hún mig upp til
agna.
En húninn var orðinn svo hrifinn
af æfintýrunum smalans, að hann
vildi fyrir hvern mun heyra meira,
og nú bað hann drenginn að segja
sér að minnsta kosti það, sem eftir
var af sögunni, sem hann hafði hætt
við í miðju kafi. Það var svo gaman
að henni.
— Ég skal gera það með einu skil-
yrði, sagði smalinn. — Ég ætla að
skríða upp á þak, og þegar hún
mamma þín kemur verður þú að
biðja hana um að snerta mig ekki.
Ef hún lofar því, skal ég koma nið-
ur aftur og segja þér meira .. .
Svo klifraði smalinn upp á þakið,
því að honum heyrðist björninn
vera að koma.
Húninn hljóp strax á móti
mömmu sinni og sagði skelfing blíð-
ur: — Mamma, mamma, það er
kominn hingað drengur, og hann
sagði mér svo mörg æfintýr, sem
voru svo skemmtileg. Ég vil ekki
að hann fari, en hann þorir ekki að
vera hérna, því að hann er hrædd-
ur við þig. Góða mamma, éttu hann
ekki, en lofðu honum að vera í friði,
svo að hann verði kyrr og segi mér
æfintýr þegar þú ert úti í skógi.
— Það verður víst að vera eins
og þú vilt, úr því að þú ert þægur,
greyið mitt, sagði bjarnarmamma.
Þegar smalinn heyrði þetta skreið
hann ofan af þakinu og hélt svo
áfram að segja æfintýrin, og gamla
birna hlustaði á líka.
Smalinn var í marga daga hjá
slæma birninum og húnanum, en
þau gerðu honum ekkert, því að
hann kunni svo mikið af skemmti-
legum sögum. En stundum var smal-
inn að hugsa um, hvernig hann ætti
að fara að veiða bjarnarmömmu og
koma henni niður í sveit.
Loks tók hann það ráð að gera
stórt gat á þakið á greninu, svo að
rigndi inn og þau urðu vot. Birna
gamla varð reið, en þá sagði smal-
inn; — Vertu ekki angurvær út af
þessu, birna mín, ég skal smíða
nýtt handa þér.
Svo fór hann niður í sveit og
smíðaði nýtt hús handa birnu og
húnanum hennar. Það var einna
svipaðast hundakofa með hjólum
undir. Og þegar rigning kom næst
dró hann húsið upp á Tíundafjall
og sagði: — Farið þið inn í húsið,
það er þurrt og hlýtt!
En undir eins og birnirnir voru
komnir inn í húsið lokaði smalinn
dyrunum og ók húsinu niður í sveit.
Birnan lét illa á leiðinni, en smal-
inn lét sem hann heyrði það ekki.
Loks stillti hún sig og sagði: —
Góði, bezti smali, hleyptu okkur út.
Ég skal aldrei drepa hestana fram-
ar og ekki hræða kýrnar eða fólkið.
Ég skal verða skikkanleg ef þú
hleypir mér út.
Þegar fólkið heyrði urrið í birn-
unni kom það út með ljái og hey-
kvíslar og ætlaði að drepa hann.
En þá sagði smalinn: — Ég efndi
það sem ég lofaði og hérna er ég
kominn með björninn lifandi. En
látið þið nú gamlan fjandskap vera
gleymdan og hleypið birninum upp
í Tíundafjalla aftur. Hann gerir
ykkur aldrei mein framar, hann hef-
ur lofað mér því.
Bændurnir hugsuðu málið og svo
slepptu þeir birninum og litla hún-
anum. En björninn vildi ekki fara
nema smalinn kæmi líka, því að
hann kunni svo mörg skemmtileg
æfintýr.
Og þess vegna segir fólkið enn í
dag: — Enginn þarf að vera sterk-
ur og djarfur til að veiða björn,
maður þarf að vera annað . ..
— Og hvað þetta annað er verð-
urðu að finna út sjálfur.
<>tXKÍÍ>ÍÍÍÍ!>ÍÍOtiOOÍÍ<Ítt«ÍKÍ{iG;XÍOíXÍ{;íXK>{X>í5ÍX>0«ÍX>OtÍt>OOÖÍ>í>tSOOOOOOQC
Mtver tí lirtetiu iarhost*?
Hérna sjáið þið sex menn, merkta A, B, C, D, E, F, og sex báta
og skip, merkt 1—6. Nú eigið þið að geta séð á mönnunum
hvaða skip hver á. Ef þið getið það ekki verðið þið að leita
ráðningarinnar á bls. 44.
xststststiíicststststststststststitstststststststststststscststststststststststststscstststststststststscstst}