Fálkinn - 21.03.1962, Blaðsíða 16

SMASAGA EFTIR BARRY PAIIM
í setustofunni á Hótel Royal í Helm-
stone sat mjög lítill maður í mjög stór-
um stól. Dagblöð lágu á borðinu hjá
honum og sumt, sem í þeim stóð, var
honum mjög hugleikið. Ekki var hann
þó að lesa þau, en reykti sígarettu og
var að tala við hr. John Mountshire.
Royal hótel var engan veginn hið'
stærsta í Helmstone En það var lang-
samlega dýrast og ekkert hótel í borg-
inni jafnaðist á við búr þess og kjallara.
Það var rólegt og einstaklega notalegt,
og það var viðurkennt, að hr Mount-
shire stjórnaði því prýðisvel. Ekkert
var svo smátt að hann gæfi því ekki
gaum. Til marks um það var t. d., að
þótt svo gæti borið við þú borgaðir með
skítugum peningaseðlum, þá voru á-
vallt seðlar hótelsins spunkunýir. Starfs-
mannaliðið var kurteist og ágætlega
starfi sínu vaxið. Hótelið gistu ekki aðr-
ir en úrvalsgestir. Mountshire var ekki
aðeins forstjóri þess heldur líka einn af
eigendunum. Hann var maður rúmlega
fertugur, heldur snotur, en ekki eins
enskur í útliti, sem þú hefðir getað
ímyndað þér af nafni hans. Hann talaði
leikandi þrjú tungumál, ensku talaði
hann þó miklu betur en frönsku, þýzku
talaði hann þó jafnvel betur en ensku.
— Nei, hr. Perth, sagði hann við litla
manninn, — þjófinn fundum við aldrei.
Þjófnaðurinn hefur hlotið að hafa verið
framinn nokkrum dögum áður, en kom-
izt var á snoðir um hann, og það var
ofur auðvelt að koma verðbréfunum
undan. Herbergi og föt alls þjónustu-
liðsins var rannsakað af lögreglunni,
mín líka. Ég krafðist þess að láta byrja
á mér. En þjónustulið mitt er samvizku-
samlega valið, og enginn af því hafði
drýgt hann.
— Hver hefur þá staðið að verkinu?
— Það gæti hafa verið einhver gest-
anna.
— Alveg rétt, sagði litli maðurinn og
hló, — sjálfur er ég þjófur.
Hr. Mountshire brosti góðlátlega, eins
og hans var vani, þegar góðir viðskipta-
vinir gerðu að gamni sínu.
— Þér vitið, hr. Perth, að við getum
ekki heimtað, að gestir okkar leggi
fram meðmæli, og þjófar af þessari teg-
und eru vel klæddir og kunna alla
mannasiði. Auðvitað vil ég ekki halda
því fram, að þessi gestur hafi búið á
hótelinu, en því miður er veitingasalur-
inn opinn fyrir alla til hádegis- og mið-
degisverðar. Allir geta komið þangað.
Þá er mikið að gera, og alls staðar get
ég ekki haft augun. En fátt hefur mér
sárnað meira en þessi þjófnaður.
16 FALKINN
— Hvers vegna? Engu var stolið frá
yður.
— Nei, en það var bagalegt fyrir
hótelið. En hvað get ég gert meira en
það, sem ég geri. Á öllum hæðum hótels-
ins og í öllum svefnherbergjunum eru
aðvaranir til gestanna um það, að fela
mér að geyma verðmæti sem þeir kunna
að hafa í fórum sínum, gegn viðtöku-
skírteini, og með öðru móti en því er
ómögulegt að gera hótelið ábyrgt fyrir
því, er gestir þessa kunna að tapa. En
svo kom þessi hirðulausi Ameríkumað-
ur og geymdi verðmæt skjöl í tösku í
svefnherberginu sínu. Hvernig er hægt
að gera við slíku?
í ÞESSARI SMÁ-
SÖGU SEGIR FRÁ
ÞEIM ÓVENJULEGA
ATBURÐI, ÞEGAR
í þessu kom frönsk þjópustustúlka að
borðinu til þeirra
— Eruð þér ekki hr. Mountshire?
Fi-úin mín bað mig um að fá yður þetta.
— Segið þér frúnni, að ég skuli koma
að vörmu spori með hálsfestina hennar.
Stúlkan gekk burt og Mountshire hélt
áfram; — Frú Tavar, sem býr á fyrstu
hæð, eins og þér vitið, fól mér perlufest-
ina til geymslu gegn viðtökuskírteini.
Nú vill hún bera hana á sér í kvöld og
bað mig um að fá stúlkunni hana. Þetta
er nú allt gott og blessað, en hún fékk
henni ekki skírteinið Hún segist ætla að
fá mér það, ef ég biðji um það. — Bara
að fólk kynni einföldustu viðskiptaregl-
ur.
Litli maðurinn brosti ástúðlega og
greip dagblað. í skjóli þess hvarf venju-
legi sólskinssvipurinn. Hann fór að
brjóta heilann um eitthvað
Fyrir ári síðan hafði hann lesið með
mikilli athygli um það, að stolið hefði
verið frá amerískum manni, er gisti á
Hótel Royal í Helmstone, verðbréfum
að upphæð 1500 £, sem mjög auðvelt
var að koma í peninga. Blöðin, sem gátu
um þetta, fóru mörg.um viðurkenningar-
orðum um það, að forstjórinn hefði ósk-
að þess, að lögreglan rannsakaði allt
hótelið, og fyrst og fremst allt, sem hon-
um sjálfum heyrði til.
En þetta fannst hr. Perth — svo við
nefnum hann því nafni, sem hann gekk
nú undir — allgrunsamlegt hjá honum.
Mountshire var slyngur hótelsstjóri, en
enginn fáráðlingur. Hvers vegna var
hann þá að gera þetta, sem bæði var
gagnslaus og bjánalegt? Það var gagns-
laust vegria þess, að sjálfsagt var, að
lögreglan gerði alla eftirgrennslan, sem
henni þótti nauðsynleg, án þess að vera
beðin um það Og það var kjánalegt sök-
um þess, að þjófurinn hlaut að vera
framinn talsvert löngu áður en uppvíst
varð um hann, en auðvitað tók það eng-
an tíma að setja verðbréfin í umslag og
koma þeim í póst.
Hvers vegna gerði hann þá þetta? Ef
leitin var gerð og ekkert fannst, þá gat
það að vísu borgið áliti hótelsins, sem
Mou.ntshire ekki aðeins stýrði heldur
og átti hlut í. En hvernig gat Mount-
shire vitað, að ekkert fyndist? Hann gat
aðeins verið viss um það, ef annaðhvort
hann sjálfur eða einhver aðstoðarmaður
hans hafði verið þar að verki og komið
skjölunum undan. Hótelstjórar eiga
hægt um vik.
En svo komu ýmis störf, sem gáfu hr.
Perth nægilegt umhugsunarefni í