Fálkinn - 21.03.1962, Blaðsíða 32

l»j»fur leikur á g>|óf
j Frh. af bls. 17.__________.
inum, vakti hann máls á því, hversu
mikla umhyggju og skipulagningargáfu
þyrfti til þess að reka nýtízku hótel.
— Við sitjum hér og röðum í okkur,
en við hugsum aldrei út í hvílíkt feikna
erfiði það kostar að færa okkur þetta
allt saman á réttum tíma. Hér eru eld-
húsin á sömu hæð og auðvitað gerir
það starfið miklu mun léttara. En ef
þið gætið að, þá munuð þið sjá, að ekk-
ert af því, sem við notum, fer inn í eld-
húsið aftur. Það fer allt á bak við tjöldin
þarna. Þar standa maður og hjálpar-
sveinn, sem eru önnum kafnir við að
koma því fyrir í lyftu og með henni fer
það niður í kjallarann, þar sem þvotta-
vélarnar eru. Og svona gengur það
koll af kolli meðan við erum að borða.
— Hvernig í skollanum veiztu þetta
allt saman?
— Með því að hnýsast í allt, tala við
fólkið og spyrja. Ég er jafnvel sjálfur að
hugsa um að kaupa hótel einhvern dag-
inn.
— Ég mundi gjarnan vilja kaupa
þetta Það gefur áreiðanlega vel af sér.
— Eftir reikningum mínum að dæma
fyrir síðustu viku mundi það vera, sagði
Perth.
En þótt Perth slúðraði svona var hug-
ur hans ekki aðgerðarlaus. Frú Tavor
mundi koma seint heim þetta kvöld,
svo seint, að hún mundi ekki koma perlu-
festinni fyrir til geymslu. Hún var ekki
tortryggin og hirðulaus, og því var ekki
ómögulegt, að hún mundi gleyma að
fara með festina næsta dag til Mount-
shire. Ef hann var ráðvendnin sjálf
mátti vera, að hann minnti hana á að fá
sér hana, en ef hann var það ekki og ef
Geysimargar lausnir bárust vi'ð 2. verð-
launakrossgátu þessa árs. Rétt lausn
birtist hér að ofan, en verðlaunin hlýt-
ur Oddný Þórarinsdóttir, Njörfasundi
37, Reykjavík.
32 TÁLKINN
honum fannst tækifærið freistandi? Það
leit út fyrir gott veður, og því var lík-
legt, að allir gestirnir, þar á meðal frú
Tavor, yrðu úti seinni part dagsins. Hr.
Mountshier þurfti þá ekki annað en
ganga upp stigann, opna herbergið og
taka festina, setja hana í umslag og láta
hana í póst til einhvers öruggs viðtak-
anda.
Kvöldið eftir sat Perth í hótelvagnin-
um, en allir aðrir gestir höfðu gengið
út. Hann hélt á dagblaði, en áreynslan
við að lesa það hafði orðið honum um
megn og hann sofnaði út frá því.
Mountshire kom út úr einkaskrifstofu
sinni inn í stofuna og litaðist um. Hann
sá Perth sofandi í stólnum, athugaði
hann gaumgæfilega nokkra stund og
gekk síðan upp á fyrstu hæð. — Tveimur
mínútum seinna kom hann aftur niður
og gekk inn á skrifstofuna.
Perth settist upp og hlustaði. Þegar
Montshire kom út andartaki síðar og
ætlaði út, hallaði Perth sér upp að dyra-
stafnum.
— Ætlið þér að ganga út yður til
Krisíján í Ótíma
Frh. af bls. 19.
kassa. Síðar var hann tvö vor hjá Jóni
Þorleifssyni í Blátúni og naut tilsagnar
hans. Meðan Kristján gaf út Útvarps-
tíðindi, prýddu teikningar hans ritið og
í Kennaraskóla gaf hann út teikningar
af kennurum og nemendum. Á síðari ár-
um hefur Kristján getað notið að
nokkru áhuga síns fyrir meðferð lita
í daglegu starfi sinu — með því að taka
þátt í litamunstrun áklæða og glugga-
tjalda, sem framleidd eru í fyrirtæki
hans. Sem að líkum lætur er Kristján
málverkasafnari og á málverk eftir
marga málara, m. a. þrjátíu hérlenda.
Svo sem drepið var á hér að framan,
hefir Kristján frá unga aldri verið
haldinn miklum áhuga fyrir þjóðmál-
um, enda slíkt landlægt á æskustöðvum
hans
Eftir að honum urðu gallar hins só-
síalistiska hagkerfis ljósir, snérist hann
til fylgis við Framsóknarflokkinn og
hefir í mörg ár verið einn framámanna
hans
Samkvæmt blaðagreinum, sem birzt
hafa í Tímanum og víðar, eru skoðanir
Kristjáns í stuttu máli þær, að varast
beri bæði stór-kapitalisma og sósíal-
isma, því útkoma þessara stefna sé oft
hin sama í reynd, að framkvæmdavald-
ið safnist á fáar hendur, sem ekki valdi
stjórninni, og leiði til þunglamalegrar
stjórnar. Hann vill að stjórn atvinnu-
lífsins sé í margra höndum, mönnum
með framtaksvilja og þor séu opin tæki-
færi til framtaks og atvinnureksturs og
svo síðast en ekki sízt, að vegna list-
hneigðar íslenzku þjóðarinnar, séu ís-
lendingar fljótari flestum öðrum þjóð-
um að tileinka sér tækni hinnar nýju
aldar. Sv. S.

5 u m u m s p 'ourtumFSL H H
Sr E F £ K / LLOTELPfí'fí 0
R fí Ð / Ð '0 L / KT S 2> fí U K R L
R R • S ■ fí L K fí fí K ■ Ci fl B 3 L
S L y S H 'fí u ■ F P / G Cr f? / Oj U
KEfíLfíQRfíH- rLfíuTR R
'0 Cr / L r /£ K N fí P / E R F / 2) •
L fí R O T f U J) R 7 /V R'O R f> / E
fí U 5 T U R Á L / P P fl l o /< fí fl
Q S K / L / L / T)URumS'fíT •
E L EHJOVfíTr/fífíCrCrTTI H
/V fl Cr /y / fíNvfíRCrOR / /V a/ a
Gr 'fí P / H r/ fí fíV fl L • 'fí • fí u /
/ LRÖHT) cr 5 / CrfíFHNSR m
NEfíQRfíRfíFRe/CflE/fí F
NfíQLflSÚPflUTflr/FÖR ó
FRNINftTFr/l N U R / F fí d
SKRTfífífiLTTfí fí/ N U u u
SPFRRURAUmR/L U QT R
0 L / fí ■ R Ö R R fl U £) L F / T
hressingar? sagði Perth þreytulega.
— Já, svaraði Mountshire, — svo sem
fjórðung stundar.
— Eruð þér að hugsa um að hafa
þetta með yður? sagði Perth um leið og
hann stakk hendinni niður í frakkavasa
Mountshire og dró þaðan upp pakka
með utanáskrift og frímerki
— Hvað eruð þér að gera, maður, fá-
ið mér pakkann undir eins.
— Talið þér ekki svona hátt, sagði
Perth, — það er bezt fyrir yður, að talað
sé sem lægst um þetta. Eigum við að
koma inn á skrifstofuna yðar?
. — Nei, fáið mér pakkann.
— Ég ætlaði ekki að tala um þetta á
almannafæri, en fyrst þér kjósið það,
þá skal ég segja yður, að í pakkanum er
hálsfesti frú Tavor. Ég skal bæta því
við, að ég sá yður taka hana í herberg-
inu og það er skrifað utan á pakkann
til manns í Halton Garden. Eigum við
nú að fara inn á skrifstofuna?
— Jæja, látum svo vera, sagði Mount-
shire ólundarlega.
Þeir settust niður sitt hvorum megin
við borðið. — Mountshire var náfölur.
— Þér segist hafa séð mig taka háls-
festina?
— Já.
— Það getur ekki verið. Þér voruð
sofnaðir, þegar ég fór upp og einnig
þegar ég kom niður aftur.
— Ég svaf ekki fast. Þegar þér genguð
út, fór ég inn í áhaldalyftuna, ég komst
þar fyrir, af því að ég er svo lítill. Ég
fór í henni upp á fyrstu hæð og var
kominn þangað rétt á undan yður. Inn-
gangurinn að herbergi frú Tavor var
andspænis mér, og ég sá yður ganga inn
og setja festina í vasa yðar. Ég fór niður
í lyftunni aftur og þóttist vera sofandi
í stólnum, er þér komuð niður. Ég vissi,
að þér munduð koma festinni frá yður
sem fyrst og tilkynna svo lögreglunni
þjófnaðinn.
— Eruð þér leynilögreglumaður? Er-
uð þér frá Scotland Yard?
— Nei, minn kæri, ég er þjófur. Og
ég hef sagt yður það einu sinni áður. En
ég stel aðeins frá þjófum. Nú er það
svo, að ég vil ekki gera neitt, sem spillir
áliti yðar hér í hótelinu, sem þér stjórn-
ið svo prýðilega, og því fer ég ekki
fram á neitt annað en halda festinni.
Hr. Mountshire var sem þrumulostinn
og gat ekkert sagt. Loks stamaði hann:
— En ef ég segði nú, að þér væruð
þjófur?
— Verið þér ekki heimskur, herra
Mountshire. Ef þér gerið það, þá sést
undir eins, að það er yðar hendi á pakk-
anum, og utanáskriftin er til manns, sem
er kunningi yðar. Hvað haldið þér, að
þetta hefði að segja?
Litli maðurinn gekk út úr skrifstof-
unni, hélt á pakkanum í hendinni og
blístraði lag.
Hann fór inn í herbergi sitt og hugsaði
með sjálfum sér: Veslings frú Tavor
verður alveg eyðilögð að missa perlunn-
ar. Þetta er bezta skinn og hefur gert