Fálkinn - 21.03.1962, Blaðsíða 34

ég vissi ekki annað en lávarðurinn væri
fjarverandi að vasast í svokölluðum
mannúðarmálum, sem ég gerði reyndar
ráð fyrir að væri ljóshærð stúlka með
uppgerðarlátbragð og barnabull. Ég
tók mér fyrir hendur að laga til í her-
berginu hans. Þá flaug mér í hug að
vita hvernig hann færi mér, þessi frægi
loðírakki húsbóndans. Ég smeygði mér
í hann, en frakkinn var of síður. Þá fór
ég í þessa upphleðsluskó hans, og árang-
urinn varð hinn bezti. Loks setti ég upp
hattinn hans, sem auðvitað lá niðri
undir nefi. Mér fannst þetta sérlega
gaman, svo ég tók einn af einkavindlum
hans, langap og mjóan og stakk honum
upp í mig á ská, af mestu drýldni.
En eitthvað vantaði enn þá. Hvað var
það? Vitanlega andlitsfallið, svipmót
Anguish lávarðar. Nú er það svo, að
til þess að ná svipmóti, verður maður
að ná réttri skapgerð. Þá mundi ég
eftir þeim manni, sem mér hefir líkað
einna verst við. Hann var háttsettur
þjónn, en þjófgefinn, og hafði fyrir vana
að lemja mig fyrir sín eigin skammar-
strik, þegar ég var vikadrengur í
Ballsacre höllinni. Hann var illur og
ólundarlegur á svip, og tranturinn eins
og hálfopnuð ostra. Ég reyndi að líkja
eftir þessum andlitsblæ, og ég get ekki
sannarra orð talað, herra minn, þarna
var Anguish lávarður ljóslifandi kom-
inn!
En þá vaknaði ég upp við vondan
draum, því ég sá sjálfan mig tvöfaldan
í sama speglinum. Nema annar okkar
var í dökkri yfirhöfn. Auðvitað var það
enginn annar en lávarðurinn, hann
hafði gengið hljóðlaust inn og komið
að mér óvörum.
Ég stóð kyrr og beið eftir ádrepunni,
því hann var einn af þessum andstyggi-
lega uppstökku mönnum, þér skiljið.
En hann bara starði og starði, þar til
hann sagði og var nærri hátíðlegur í
rómnum: „Elwes, þú lítur næstum því
eins vel út og húsbóndi þinn!“
Ég bjóst við hinu versta, og varð
svona að orði; „Á ég að segja upp, eða
ætlið þér að reka mig?“
Hann svaraði: „Hvorugt, maður, hvor-
ugt! Hengdu þessa kápu upp og fáðu
mér jakkann þinn.“ Svo smeygði hann
sér úr axlafylltu treyjunni en fór í
þjónsfrakkann minn með síðu löfun-
um og skoðaði sig í speglinum. Ég horfði
á hann, og sá hann verða að engu,
herra minn. Ég sá Anguish lávarð verða
að Elwes, nákvæmlega eins og Elwes
hafði breytzt í lávarðinn rétt áður. Ég
fylltist auðmýkt.
Þá mælti hann, og strauk um höku
sér; „Þetta er íhugunarvert.“
„Eigið þér við að fötin skapi mann-
inn?“ spurði ég.
Hann hnussaði. „Ég á ekki við neitt
því líkt, bjáninn þinn. Hvað hefir þú
í kaup?“
„Átta pund á mánuði, herra lávarð-
ur,“ svaraði ég.
„Hvernig heldurðu þér félli að fá
tvö til þrjú pund í viðbót á viku?“
34 FÁLKINN
spurði Anguish lávarður. Og þegar ég
sagði, að það myndi mér falla prýðilega,
lét hann mig setjast, gaf mér brenni-
vínsstaup og mælti: „Elwes, þegar ég
sé þig klæddan svona eins og sjálfan
mig, fylltist ég auðmýkt.“
Ég svaraði: „Alveg eins og ég, herra
lávarður, þegar ég sá yður í fötunum
mínum.“
„Þegiðu! Þú hlýtur að vita það, Elwes,
að á vegum mannúðarstarfsemi minnar
get ég orðið að fara hvert sem er og
hvenær sem er.“
Eg var nákunnugur öllu þar að lút-
andi, vegna slúðursins í hinum þjónun-
um þar í húsinu, en sagði þó bara rétt
svona: „Vissulega, herra lávarður."
„Það er svo,“ sagði hann. „Og víst
er þetta vondur heimur, að maður skuli
ekki geta haldið sér hreinum, án þess
að reka hendurnar niður í drafið. Þú
getur ekki ímyndað þér siðleysi sam-
kvæmislífsins, eftir að skyggja tekur.“
„Nei, nei,“ anzaði ég.
„Ég vona að þú þekkir það aldrei,“
hélt lávarðurinn áfram. „Nú vill svo
til, að um stundarsakir verð ég að starfa
á vegum Drottins, á sunnudagskvöld-
um. Ég trúi að sunnudagarnir séu frí-
dagar þínir, Elwes?“
Ég svaraði; „Ó, en herra lávarður —
náðug frúin------•“
„Ég veit allt um náðuga frúna,“ gríp-
ur hann fram í. „Lafði Anguish fer í
öllu að mínum vilja, en hvíldardagurinn
er henni ginnheilagur. Hún vill hafa
mig heima á sunnudögum. En því er nú
þannig varið, að það er óupplýst ung-
lingsstúlka í St. Johns Wood, sem dans-
ar í því nær engum fötum, sex daga
vikunnar, og er því ekki hægt að ná
fundi hennar til að tala um fyrir henni
nema aðeins um þetta leyti á sunnudög-
um. Nú spyr ég þig, viltu sleppa sunnu-
dagsleyfinu þínu fyrir þrjú pund í hvert
sinn?“
„Fjögur, kannski,“ svaraði ég.
„Látum svo vera. Nú veiztu það, að
lafði Anguish er nærri því blind?“
„Náðug frúin er töluvert sjóndöpur,“
sagði ég.
„Eins og leðurblaka! Jæja. Svo höfum
við fataskipti. Ég fer í sunnudagsleyfið
þitt, en þú sest í stólinn minn hjá arn-
inum. Þegar ég kem aftur, skiptum við
um föt á ný. Þetta er jafn auðvelt og
læra stafrófið.“
„Það eru á því annmarkar,“ sagði ég.
„Eins og hverjir?“
Ég vissi að ég laug, en mér lék for-
vitni á að heyra hvað hann legði til
málanna, svo ég sagði: „Mér skilst, að
milli manns og konu séu oft og tíðum
einhver atlot — eh — svona gælur —
eða svoleiðis —“
Hann benti mér að þegja. „Hvað er
þetta, bjáninn þinn. Ef þú segir svo
mikið sem „Gjörðu svo vel“ eða „Þakka
þér fyrir“, við náðuga frúna, meðan þú
ert í mínu gervi, grunar hún þig ekki
um græsku. Nei, góði. Ég tala sjaldan
við hana. Það er svo sem ósköp lítið um
að tala. Þú heldur þig að dagblöðum
og þessháttar. Ef hún dirfist að segja
orð, skaltu aðeins svara: „Frú! Þey! Ég
er að hugsa! Geturðu hermt eftir mér?“
Ég var orðinn dauðþreyttur á karlin-
um, og sagði: „Þegar ég var hjá jarl-
inum af Wye, hermdi ég stundum eftir
hundinum hans fyrir krakkana. Mér
finnst rómurinn líkur.“
Hann var einn af þeim mönnum, sem
ekki skilur móðganir, enda hélt hann á-
fram: „Ef hún skyldi komast að brellum
okkar, s£m ekki er líklegt, þá segi ég
henni bara, að ég hafi verið að reyna
hana, hvort hún væri mér trú.“
í stuttu máli sagt, þá féllst ég á þetta
laumuspil lávarðarins. Hann fór út í
mínum fötum á sunnudagana, en ég sat
hjá vesalings frúnni, nærsýnni og þolin-
móðri, og las bækur. Klukkan sjö snædd-
um við lafði Anguish kaldan málsverð,
því lávarðurinn leið enga eldamennsku
á hvíldardögum. Við þögðum bæði. Ná-
kvæmlega klukkan tíu hreytti ég út úr
mér; „Hetty, farðu að hátta!“ Og hún
hlýddi.
Hún var ekki beint aðlaðandi, nei, og
lotin og daufgerð, ef ég mætti svo segja.
En umfram allt var hún kjarklaus, ó-
gæfusöm, hana skorti allt öryggi, hafði
enga trú á sjálfri sér sem kvenmanni,
og það eitt er nóg til að gera laglega
konu ljóta.
Einhvern veginn hafði það þau áhrif
á mig, að hún var svo brjóstumkennan-
leg, svo langt frá heimkynnum sínum í
Michigan og vinum sínum þar, lokuð
inni í helli hjá tröllinu Anguish, í leið-
inlegri Lundúnaíbúð, — að hið róman-
tiska eðli kom upp í mér, sem ég minnt-
ist á áðan. Það fylgdi því einhver ó-
lukku gáski. Eitt kvöldið hafði ég náð
mér í nokkuð af drykkjarföngunum sem
ég gat um áðan, og áður en ég réði mig,
hafði ég hreytt út úr mér, með hunds-
rödd Anguish:
„Mér dauðleiðist að horfa á þig,
Hetty.“
Hún hafði verið að hekla vandasaman
borðdúk, en nú lagði hún frá sér nál-
ina og svaraði: „Mig furðar ekki á því,
Jón. Ég hefi aldrei verið álitleg, og allra
sízt upp á síðkastið.“
Frh. á bls. 36