Fálkinn - 21.03.1962, Qupperneq 26

ÞEGAR BETTINA hafði lokið máli
sínu, varð grafarþögn í herberginu.
Loks reis Felipe snöggt á fætur.
— Ég skil ekki, sagði hann. — Hvað
kemu Pedro þessu máli við?
Bettina virti hann fyrir sér og lét sér
hvergi bregða.
— Ég hef sagt hvaða skilyrði ég set
og ég mun ekki breyta ákvörðun minni
hvað sem í boði er.
Felipe átti bersýnilega í miklu stríði
við sjálfan sig. Hið heita skap hans
sagði til sín, en þegar hann hugsaði til
þeirrar aðstöðu, sem hann var í reyndi
hann að stilla sig. í bræði sinni kreppti
hann hnefana en á ytra borðinu tókst
honum að leyna því, hvernig honum
var innanbrjósts.
— Ég biðst afsökunar, sagði hann.
— Ég á auðvitað ekki um annað að
velja en ganga að öllum þeim skilyrðum,
sem þú setur.
— Þú lofar sem sagt að fara beint
heim frá París og taka Pedro með þér?
Don Felipe kinkaði kolli.
Bettina stóð á fætur.
— Andartak, sagði hún. — Ég ætla
bara að sækja Doris. Mér þætti vænt
um ef þú vildir koma og snæða með
okkur kvöldverð í kvöld.
Don Felipe hneigði sig, en sagði
ekkert, og Bettina fór út. Hún kom aft-
ur að vörmu spori og Doris í fylgd með
henni.
Doris virti hann fyrir sér af mikilli
forvitni. Þegar þau hittust síðast hafði
umhverfið og aðstæður allar verið
snöggtum rómantískari. En í hennar
augum stafaði ljómi auðs og valda
af öllum Mexikönum. Pedro hafði sagt
henni frá öllum hinum miklu eignum
þeirra í hinu fjarlæga landi. Og marga
nótt hafði Doris legið vakandi og látið
sig dreyma um alla þá dýrð, sem hún
mundi njóta sem eiginkona Pedros. Ef
hana hefði aðeins grunað hvílíkt regin-
djúp var á milli draums hennar og
veruleika!
Don Felipe stakk hendinni niður í
vasa sinn og dró upp tvo litla pakka.
— Ég var nærri búinn að gleyma
þessu hérna, tautaði hann hlæjandi. —
Það er víst tími til kominn að afhenda
þetta.
Doris og Bettina opnuðu hvor sinn
pakkann og í báðum var hringur í
fagurri öskju. Doris rak upp hróp af
undrun, en Bettina lét í Ijós þakklæti
sitt á rólegan og kurteisan hátt.
— Þetta var fallegt af þér, Felipe,
26 FÁLKINN
sagði hún. — Það var algjör óþarfi af
þér að vera að þessu.
Hún sneri sér að Doris:
— Þessir hringir eru framleiddir í
Mexikó. Hefurðu nokkurn tíma áður
séð svona fallegan grip?
Doris kunni sér engin læti af ánægju
yfir gjöfinni. Hringurinn hennar var
gerður úr fléttuðum silfurþráðum og
steinninn í miðjunni logaði eins og blár
eldur. Hún var einmitt í þann veginn
að fara að þakka honum með mörgum
og fögrum orðum, þegar hann hóf máls
og sagði:
— Þessi litla gjöf á að vera ofurlítill
vottur þess, hverjar tilfinningar Pedro
sonur minn ber í brjósti til þín, sagði
hann. — Því miður gat hann ekki komið
með mér hingað. Hann varð eftir í
París . ..
Don Felipe þagnaði skyndilega og
horfði óttasleginn á viðbrögð Dorisar
við því, sem hann hafði sagt. Er henni
í raun og veru svona annt um hann,
hugsaði hann. Hvers vegna vill Bettina
ekki sætta sig við það? Hvers vegna
er hún svona miskunnarlaus við dóttur
sína?
Loks tókst Doris að þvinga bros á
varir sínar. Hún leit spyrjandi á móður
sína.
— Það er vissulega leitt, að hann
skuli ekki geta verið hér hjá okkur
núna, sagði Bettina. — En Don Felipe
fer héðan til Parísar, sækir Pedro og
síðan fara þeir báðir beint til Mexikó.
Doris komst ekki hjá því að veita
því eftirtekt, að það var eins og hlakk-
aði í móður hennar, þegar hún sagði
þetta. Innra með henni hrærðist eitt-
hvað, sem mótmælti þessu. Þetta var
sama gamla sagan, hugsaði hún. Full-
orðna fólkið var alltaf sannfært um, að
það vissi betur en unga fólkið. En
þegar ástin var annars vegar, hin sanna
og óflekkaða ást, þá hrukku klókindi
fullorðna fólksins skammt.
— Er í lagi þín vegna, ef við borðum
klukkan sjö, spurði Bettina Don Felipe.
— Þá muntu líka hitta báða synina
mína. Þeir stunda nám við háskóla og
ég sé þá ekki nema um kvöldmatar-
leytið.
— Það er mér sönn ánægja, svaraði
Don Felipe kurteislega.
Síðan kvaddi hann Doris og fór. Bett-
ina fylgdi honum niður. Doris hljóp inn
í herbergið sitt. Hún reif hringinn af
sér og fleygði honum af öllu afli í gólfið.
Augu hennar skutu gneistum af reiði.
Hvílíkt samsæri! Hvað átti hún að taka
til bragðs? Innra með henni svaraði
rödd þegar í stað: Pedro!
En hún var ráðvillt. Hún varð að tala
við einhvern og leita ráða hjá einhverj-
um. Wolfgang. .. Nei, hann var í skól-
anum. Albert... Hún hljóp inn í her-
bergi eldra bróður síns.
Albert grúfði sig yfir skrifborðið sitt.
Þegar systir hans kom æðandi inn í
herbergið, tók hann pípuna út úr sér
og ýtti til hliðar bókinni, sem hann var
að lesa. Síðan hallaði hann sér aftur á
bak í stólnum og virti systur sína fyrir
sér.
— Hvað get ég gert fyrir þig, systir
góð?
— Albert. Þú verður að hjálpa mér ..
Pedro er hérna ... Og þú veizt að .. .
Albert teygði sig og brosti til systur
sinnar.
— Auðvitað veit ég. Heldurðu að ég
sé bæði heyrnarlaus og mállaus?
Doris var mikið niðri fyrir og það
óð á henni:
— Fyrir réttum klukkutíma síðan
hitti ég Pedro niður í bæ. Þegar ég
kom heim aftur, var faðir hans hér að
heilsa upp á mömmu. og þau sögðu ekki
orð um það, að Pedro væri hér í Tú-
bingen. Þau fullyrtu að hann væri í
París. Það er greinilegt að .. .
— Mjög greinilegt, greip Albert
fram í. — Mömmu geðjast ekki að
Pedro.
—- En hún hefur boðið föður Pedros
til kvöldverðar. Og ég hef lofað að
hitta Pedro í Bebenhausen í kvöld. Ég
verð að hitta hann . . Getur þú ekki
komið með? Getur þú ekki sagt að þú
hafir boðið mér með þér, svo að ég
sleppi við að vera í kvöldmatnum. Get-
urðu ekki að minnsta kosti sagt, að þú
hafir boðið mér í bíó?
Albert tottaði pípu sína í ákafa.
— Satt að segja þá hef ég ekki tíma
til þess, svaraði hann. — Auk þess sé
ég ekki, hvers vegna ég ætti að vera
að ljúga þín vegna. Er ekki betra, að
þú farir til mömmu og segir henni
hvernig í öllu liggur? Að Pedro sé hér
í Tubingen og þú hafir lofað að hitta
hann einmitt í kvöld.
Rödd Dorisar skalf af reiði:
— Þau eru öll á móti mér, hrópaði
hún, þaut út úr herberginu og skellti
hurðinni á eftir sér.
í rúman hálftíma sat hún í herbergi
sínu og vissi ekki sitt rjúkandi ráð.
Kannski var bezt að hún stryki með