Fálkinn - 21.03.1962, Blaðsíða 38

VERKASKIPTI
Frh. af bls. 36.
gerðir, og þar sem nú er sunnudagur,
er engin hætta á öðru en lafði Anguish
sitji við hannyrðir sínar, hljóð og prúð
fram að háttatíma Ég skal kvarta um
höfuðverk. Losið okkur við þessa Bur-
bagestúlku, og við munum lifa ham-
ingjusömu lífi upp frá því.“
Þá mælti hann: „Ég hef verið bjáni,
og ég er hræddur um, að ég sé búinn
að eyðileggja líf mitt.“
„Vitleysa,“ anzaði ég. „Það standa
betri tímar fyrir dyrum, þótt okkur
endist kannske ekki ævi til að lifa þá
eins og sagt er. Komið yður af stað
klukkan rétt sex, og ég skal sjá um
heimilið.“
En þegar klukkuna vantaði fimmtán
mínútur í sex, og við vorum búnir að
skipta um föt og skilríki, var dyrabjöll-
unni hringt, hátt og ákveðið.
„Réttara að svara,“ sagði ég. Hann
fór niður og opnaði dyrnar. Mér til
mikillar skelfingar heyrði ég sagt með
hárri og hljómmikilli röddu: „Komdu
sæll, Elwes. Við þurfum að hitta An-
guish lávarð, viltu vísa okkur upp til
hans. Verst að þurfa að ryðjast svona
inn á sunnudegi, en þetta er allmjög
áríðandi.“
Eg gægðist niður og sá, að í forsaln-
um stóðu tveir af allra nánustu við-
skiptamönnum lávarðarins, — John
McGee frá Toronto og grískur maður
sem hét Daphnis. Hér var ekki um ann-
að að ræða en halda leiknum áfram,
kaldur og rólegur. „Vísaðu þessum heið-
ursmönnum hingað upp, Elwes, bjáni.“
Þeir gengu upp í viðtalsstofuna,
gamla og skuggsýna, McGee fjörlegur
og Daphnis virðulegur, Báðir höfðu orð
á því, hvað ég liti vel út. En Anguish
lávarður stóð hjá og hlustaði á, ósegj-
anlega þýlegur í fátæklega frakkanum
sínum — og skalf. Loks ýtti ég honum
út úr stofunni, að sönnum hætti hins
rétta lávarðar og skipaði honum í skræk-
um rómi að koma með hressingu. En
milli setninga hvíslaði ég að honum:
Við verðum að sjá okkur færi á að
skipta aftur um föt.“
Daphnis varp nú orðum á mig. „Okkur
þykir mjög fyrir því, Anguish lávarð-
ur, en koparviðskiptin í Alberta hafa
orðið á undan áætlun.“
„Svo við verðum að biðja yður að
undirrita tvær ávísanir,“ bætti McGee
við.
„Á hvíldardaginn?“ spurði ég kulda-
lega.
„Já, fari það kolað!“ sagði McGee.
„Hvað sem öllum hvíldardögum líður,
eru kaupin farin í hundana ef þér skrif-
ið ekki undir ásamt okkur Daphnis. Þér
getið friðað samvizkuna með því, að
gefa fáein pund af gróðanum til ein-
hverra guðsþakka.“
Ég grenjaði fram til Anguish lávarð-
ar; „Kampavín! Úrvalið frá 1906!“ Mér
38 FÁLKINN
kom til hugar, áð ná honum niður í
kjallara og skipta þar um föt í hvelli.
En nú kom lafði Anguish á sjónarsvið-
ið og þeir félagar urðu gagnteknir af
aðdáun fyrir útliti hennar. Henni var
því nauðugur einn kostur, að bjóða
þeim að taka sér kaldan málsverð.
Þarna. sat ég í klípunni, en Anguish
lávarður stóð eins og hörmungin hel-
ber, og gerði kraftaverk í klaufaskap
við diskana á skutilborðinu. Þrem
sinnum reyndi ég að ná honum einum
í eldhúsinu og jafnoft varð ég að snúa
frá. Þér spyrjið ef til vill, hvernig um-
skipti okkar lávarðarins hafi getað far-
ið framhjá athugulum augum gestanna?
Auðvitað tóku þeir það sem sjálfsagð-
an hlut, að ég væri Anguish, og datt ekki
í hug að gefa því gaum. Ég hagaði mér
líka í öllu eins og hans tign.
Ég vatt mér nú að honum. „Þú ert
drukkinn og vitlaus, fyllirafturinn
þinn!“ hvæsti ég. „Fáðu mér þennan
hníf, api,“ sagði ég, og svo framvegis.
En undir niðri bað ég þess, að tækifæri
bærist upp í hendur okkar. Það kom
þegar hann bar inn ábætinn.
Það var risavaxin rjómaterta, herra
minn, indæll réttur og sherry hellt yfir,
með ávöxtum og hlaupi. Ósköpin öll
af þeyttum rjóma og skreytt með
kirsuberjum og hvönnum, rennvættum
í brennivíni. Nú afréð ég að sleppa mér
alveg, og urraði: „Ferðu svona að því
að bera fram rjómatertu? Eins og halt-
ur hænuungi! Ég þreif fatið úr höndum
hans og veifaði því eins og maður, sem
er vitstola af reiði.
„Heldurðu kanske að þú rért að búa
til moldarkökur, eða hvað. Það er
mikið að þú skulir ekki fleygja öllu
saman í okkur, og láta þar með lokið.“
Eg lézt fá kipp í handlegginn og kast-
aði beint framan í hann fullri skeið af
tertunni. Það var mikið og ægilegt
augnablik! Ég notaði mér uppnámið,
þreif í hálsmál Anguish lávarðar, hratt
honum út úr stofunni og hrópaði:
„Sjáðu hvað þú lézt mig gera! Fram
í búr með þig, laxi.“
Meðan lafði Anguish bað gestina af-
sökunar með mörgum fögrum orðum,
hamaðist ég við að þurrka framan úr
lávarðinum með votum klút, færði hann
úr lafajakka mínum en klæddi hann í
sinn eigin, lét hann í lyftuskóna, og
sagði: „Farið nú inn og skrifið undir
ávísanir yðar.“
Því næst makaði ég á mig ögn af
rjóma, fór síðan inn eftir fimm mínút-
ur og sagði: „Herra lávarður, á morgun
leita ég ráða hjá lögfræðingum mínum.
Eftir það strunsaði ég út, líkt og stór-
móðgaður.
Daginn eftir vék ég því að Anguish
lávarði, að hann skuldaði mér tvö þús-
und pund. Hann var góður kaupsýslu-
maður og svaraði: „Ég er kominn í sjálf-
heldu og ég skal borga. En þá verður
þú að fara til ungfrú Burbage og játa
að það hafir verið þú, sem heimsóttir
hana síðustu fimm vikurnar, — klædd-
ur mínum fötum. Þá er ég laus við það.“
Og græðir fimm hundruð á því, hugs-
aði ég og dáðist að kænsku hans.
Þá spurði ég: „Fráleitt er ungfrúin
ekki neitt flón, og hví skyldi hún þá
trúa mér?“
Hann blóðroðnaði og leit undan, síðan
svaraði hann: „Þú skalt kalla hana gælu-
nafninu Lillu Rillu. Og vita skaltu að
hún nefnir mig á sama hátt Litla Kitla.“
Ég féllst á þetta, þó mér litist ekki á
það, og tók við peningunum. Þegar ég
var að fara, kvaddi lafði Anguish mig
til dyngju sinnar og seldi mér í hendur
umslag nokkurt. „Það er til yðar Elwes
opnið það ekki núna. Sælir“. Hún tók
svo fast í hönd mér til kveðju, eins
og þeir gera í Michigan, að við sjálft lá,
að hún gengi úr liði Síðan lét hún mig
fara.
Það var pappírsblað í umslaginu, og
á því stóðu þessi orð: Hugmyndin um
Blackadder var snjöll, en handtökin
við rjómatertuna voru meistaraverk.
Kærar þakkir. Hjá því lá ávísun fyr*i‘
eitt þúsund pundum.
Herra minn, særinn er djúpur og dul-
arfullur. En hjarta konunnar ....
Herra Elwes hló og mælti: „Eftir þetta
dró ég saman allt mitt sparifé, taldi
Robbins gamla á að hætta, og tók sjálf-
ur við gistihúsinu hans, eins og ævin-
lega hafði verið mitt áhugamál.“
„Eftir að hafa fullnægt yðar innstu
þrá,“ bætti ég við.
„Alveg rétt, herra minn.“
„Var ungfrú Burbage með nokkrar
vífilengjur?“
„Nei. Hún sagði bara: Ég hefi verið
göbbuð Haltu þér saman, — ég get kom-
ið upp um þig, þegar mér sýnist.“ Ekki
var við annað komandi, en að hún skil-
aði aftur gimsteinsarmbandi, sem hún
taldi mig hafa gefið sér. Hún var viss
um að ég hlyti að hafa stolið því.“
„Eigið þér armbandið?“
„Svo sem quid pro quid, herra minn.“
„Og þetta dásamlega viský?“
„Ég lét senda mér það sjálfur Það
komu aldrei neinar kvartanir. Gjörið
svo vel að bæta ofurlítið á yður.“
„En þau Anguish-hjónin?“
„Mikil ósköp, Anguish lávarður varð
ástfanginn.“
„Af annarri dansmey?“
„Nei, af náðugri lávarðsfrúnni, sinni
löglegri ektakvinnu. Og þau voru mjög
hamingjusöm, er mér sagt. Og mér er
sagt allt, herra minn. Hún gat eytt allri
grimmd úr eðli hans og gert hann sér
eftirlátan.“
Herra Elves geispaði með lokuðum
munni, svo sem yfirþjónar, lögfræðing-
ar og sálkönnuðir geta, einir manna.
„Það er allt saman eins og draumur."
mælti hann. „Hvað sem hann svo kann
að þýða-------“
„Það er kominn tími til að bjóða
góða nótt,“ sagði ég og skildi bending-
una.
„Ef yður liggur endilega á,“ svaraði
herra Elwes.