Fálkinn - 21.03.1962, Blaðsíða 36

VERKASKIPTI
Frh. af bls. 34.
Látleysi hennar snart mig djúpt, en
þó gjammaSi ég: ,,Það er sama, eitthvað
hlýtur að vera undir þessu fargi, sem
ætlar að kæfa þig. Ég ætlast til að þú
sért kvenmaður — á vissan hátt — en
enginn bölvaður brekkusnigill. Og ég
ætla að gera gangskör að því, að grafa
þig út.“
„Ég skil ekki við hvað þú átt,“ mælti
hún.
„Nei, þú skilur ekkert. En í fyrra-
málið klukkan níu, ætlast ég til að þú
fáir bílinn og farir að hitta frú Black-
adder.“
Frú Blackadder var ein af þessum
fátæku en gramgjörnu heiðurskvinnum,
er lifa á samböndum sínum, þær hafa
vit á að velja og hafna, þær innleiða
nýja tízku og lifa sæmilegu lífi á um-
boðslaunum sínum. Þær fylgjast með
því nýjasta í allri skreytingu innanhús.
Þær koma af stað úttektaræði og eru
hægri hönd allra klæðskera og tízku-
sala. Þangað beina þær stöðugum
straumi ríkra en ráðlausra viðskipta-
vina. Þær eru á leynisamningi við hár-
skera og hótelstjóra. Þessa manntegund
hljótið þér að þekkja?
Ég hélt áfram: „Frú Blackadder mun
hjálpa þér til að velja nýjan alfatnað,
hæstmóðins en þó smekklegan. Þú ert
fertug, en sýnist vera sextug. Ég vil að
þú lítir út eins og þrítug. Láttu klippa
hár þitt og lita það. Kastaníubrúnt vil
ég helzt. Frú Blackadder fer með þér
til beztu — það er að segja dýrustu —
fegrunarstofu ósmekklegra kvenna.
Láttu þá nudda þig og núa leir inn í þitt
einfeldningsandlit, og snyrta það, —
glæsilega en smekklega. Hún hjálpar
þér til að velja rétt undirföt — silki,
knipplinga og svo framvegis. Uss, ég
lít aldrei á þau,“ bætti ég við með sann-
færingu. „En mér er sagt, að konum eins
og þér, líði betur í þeim, og ef þér líður
betur, þá lítur þú betur út. Heyrirðu
hvað ég er að segja?“
Lafði Anguish var hreint orðlaus af
undrun. Nú tók hún til máls: „En þú
hefir alltaf-----“
„Skiptir engu máli hvað ég hef allt-
af!“
„En kostnaðurinn!“
„Mætti segja mér að það væru þínir
eigin peningar, eða hvað?“ hreytti ég
út úr mér.
„Ég býst við því. En þó;-------“
„Allt í lagi!“ Mikið gat ég verið göf-
uglyndur. „Ég skipti mér ekki af, þó
það kosti þúsund pund. Og hafi Black-
adder hönd í bagga með þér, máttu
þakka fyrir að sleppa með þá upphæð
tvöfalda Komdu aftur annað kvöld, fegr-
uð og fullkomnuð, ellegar ég vil fá að
vita hvers vegna svo er ekki. Aðeins
fyrirbýð ég þér, að hafa pilsin of stutt.
Og takist þér sérstaklega vel, skal ég
lofa þér að bera perlur móður minnar.“
36 FALKINN
Hún bjóst til að fleygja sér í fangið á
mér, en ég bandaði henni frá mér og
sagði: „Þú veizt að ég vil fá að vera í
friði. Farðu að hátta!“
Hún andaði til mín kossi og var nærri
því falleg í sinni nýfundnu hamingju.
Sú myndi ekki sofa mikiðí nótt,ef ég átti
rétt að þekkja hve æsandi áhrif tilhlökk-
unin hefir á tilfinningalífið. Anguish lá-
varður kom litlu síðar og við höfðum
fataskipti
„Ekkert jafn ilmandi og dyggðin,
herra lávarður," sagði ég.
„Við hvað áttu?“
„Aðeins það, að í ákafa yðar við boð-
un fagnaðarerindisins, virðist þér hafa
svitnað af ilmvatni,“ svaraði ég, þefaði
af ermi minni og burstaði hana.
„Farðu að hátta!“
Daginn eftir spurði hann mig, hvar
lafði Anguish hefði falið sig. Ég svaraði
ósköp hreinskilnislega: „Hvað er þetta,
herra lávarður, þér senduð hana út í
búðagerð. Þér sögðuð náðugri frúnni í
gærkvöldi, að hana vantaði bæði föt og
fleira. Ég býst við að náðug frúin verði
mestallan daginn í ferðinni."
Hann urraði eins og rándýr. „Ég — ,“
byrjaði hann en beit það sundur. „Þú
-----,“ hélt hann áfram, en svelgdist á.
„Það-------,“ Og loksins: „Þetta skaltu
fá borgað!“
Ég svaraði; „Ekki ég, herra lávarður.
Ég var í St. Johns Wood, að sinna störf-
um hinna réttlátu í húsi ungfrú Hya-
sintu Burbage frá Léttúðarleikhúsinu.“
„Hvað veizt þú um ungfrú Burbage?“
æpti hann ógnandi.
Hún býr við Chittermole númer sex.
Við börgum leiguna. Þjónustustúlkan
hennar heitir Constance Green. Con-
stance er trúlofuð bílstjóra Tygoe
lávarðar, — ungum og viðkunnanlegum
manni, sem heitir Hi'tchen. Hann tekur
stundum þátt í kastkeppni í Marlowe
Mews, þér kannist við það, heiðarlegt
hús, þar hittumst við stundum og' spjöll-
um um daginn og veginn.
Ungfrú Burbage notar þessa tegund
ilmvatns, sem ermin mín lyktar af.
Henni finnst ég vera gamall og meinlaus
græningi, og hefir kallað mig „kven-
saman klæðamöl“ Hún----------“
„Þetta er nóg!“ æpti Anguish lávarð-
ur afmyndaður af bræði.
„Hún ætlar að reyna að fá mig til að
kosta söngleik.“
„Ég sagði: Þetta er nóg!“
En ég hélt miskunnarlaust áfram:
„Auðvitað er ég ekki svo ráðvilltur, að
mér komi til hugar að gera neitt því-
líkt, þótt ég kunni að vera kvensam-
ur klæðamöiur. Hyasinta Burbage
er nefnilega gjörsneydd öllum hæfileik-
um, svo þetta væri sama og að fleygja
peningunum í sjóinn. Og hversu svo
sem ég kann að vera frakkur í fýsn
minni eftir að hrifsa hana eins og eldi-
brand úr íkveikju, haggar það ekki
þeirri staðreynd, að hún er í ástamakki
við Bosville húsarakaftein. Hinsvegar
vek ég ekki aðrar kenndir hjá henni
en óbeit og viðbjóð.“
Við þetta lét hann alveg bugast. Svo
mikla fyrirlitningu sem ég hefi á hræsn-
urum þeim, er slá um sig með ritningar-
greinum, þá get ég nú varla annað en
vorkennt honum, svo var hann yfir-
kominn af eymd og smán. „Komið nú,
herra lávarður,“ sagði ég. „Við skulum
halda þessum feluieik áfram einu sinni
enn á sunnudaginn kemur. Færið
þessari Burbage stúlku skilnaðargjöf og
leggi svo í langa og hressandi sjóferð
með náðugri frúnni. Hún verðskuldar
það, því hún er bæði góð kona og fögur,
og þér vitið ekki hvort þér hafið ævin-
lega efni á því.“
Áður en hann gat komið því við að
svara mér, gekk lafði Anguish inn úr
dyrunum. Og þá gleymdi ég mér satt að
segja svo að ég gapti Hún hafði farið
brott sem leirmoli, en kom aftur sem
listaverk. Hár hennar var stuttklippt
og litað smekklega rauðbrúnt, fagur-
lega liðað í fíngerðar bylgjur. Varirnar
voru vel litaðar og báru vott um festu,
en gráu augun ljómuðu. Hér var sjá-
anlega hefðarfrú, sem vissi og fann, að
hún var í silkiklæðum næst sér. Hún
bar sig tígulega og bauð af sér góðan
þokka, — eins og gyðja, hefðu skáldin
sagt. Aðeins var fótaburður hennar
ofurlítið óviss, vegna háhæluðu skónna.
„Jæja, Jón,“ sagði hún brosandi. Ég
hafði aldrei séð hana brosa fyrr, en
vænt þótti mér um að hún skyldi gera
það, því hún beinlínis ljómaði í bros-
inu. Jæja, Jón, leiðist þér enn þá að
horfa á mig?“
Hann starði á hana eins og stein-
runninn og stamaði: „Nei — nei — það
er nú eitthvað annað.“
„Og ætlarðu þá að lofa mér að bera
perlur móður þinnar?“
„Perlurnar hennar mömmu? Ég býst
við því.“
„Frú Blackadder sagði að perlur
misstu ljóma við að liggja ónotaðar.
Það var indælt af þér, að senda mig til
hennar, Jón.“
„Já,“ svaraði hann tómlega, strauk
sér um augun og leit aftur á hana. „Já,
já
„Bíddu þangað til þú sérð nýju gler-
augun mín,“ hélt hún áfram. Þau eru
komin í franska umgerð úr skjaldböku-
skel, settri örsmáum gimsteinum. Ó,
ég veit að ég er óskaplega heimsk og hé-
gómagjörn, en ég get ekki að því gert,
að mér finnst ég vera orðin ung stúlka.
Og mér hefir aldrei fundizt ég vera ung
stúlka fyrr.“
Þannig leið vikan, að ekkert bar til
tíðinda, og sunnudagurinn rann upp. En
Aneuish lávarður var áhyggjufullur.
Loks sagði hann við mig: „Elwes,
ég ætla að binda endi á þessi bjánalæti
okkar í kvöld. Ég er hræddur um að
ég geti ekki haldið því áfram. Hver
hefði trúað því, að konan mín byggi
yfir slíku fjöri?“
„Gott og vel, herra lávarður. Sjónin
skýrist ekki við gimsteinum settar um-
Frh. á bls. 38.