Fálkinn - 21.03.1962, Blaðsíða 37

□TTD - BARDAGINN UM ARNARKASTALA
Þegar hinn þorparinn sá, hvernig Ottó hafði leikið félaga
hans, missti hann kjarkinn, þvi að hann vissi vel að hann
var enginn keppinautur fyrir svo hraustan riddara. Og í stað-
inn fyrir að leggja til atlögu, sneri hann hestinum og lagði
á flótta. Hann kallaði hástöfum á hjálp. Það hefði verið
skynsamlegra að hætta við eftirförina, en Ottó vildi ekki
hætta leiknum. Nú var hann á góðum hesti, og átti gott
tækifæri til að komast leiðar sinnar og burt. Hróp reið-
mannsins urðu til þess að fólk þyrptist út úr tjaldbúðunum.
Meðal þess var Ruth. Hún varð skelfingu lostin, þegar hún
sá, hver riddarinn var. „Ottó“, kallaði hún.
Þegar Ottó sá stúlkuna, áttaði hann sig, en því miður var
það of seint. Alls staðar I kring voru vopnaðir menn og
þeir nálguðust hann óðum. Það væri einskær heppni, ef
honum tækist að komast undan. „Víktu“, sagði hann við
stúlkuna. „Ég ætla ekki að láta þennan skríl drepa mig.“
„Nei, Ottó“, sagði hún og tók i tauminn. Síðan sneri hún
sér að hinum vopnuðu mönnum og skipaði þeim að víkja.
Þeir mölduðu í móinn og höfðu í hótunum. „Hlustaðu á
mig, Ottó“, sagði stúlkan blitt. „Vertu skynsamur. Rasaðu
ekki um ráð fram, bíddu rólegur, ég lofa ...“ Það sló þögn
á hópinn. Reiðmaður nálgaðist, og Ottó sá sér til skelfingar,
að það var Fáfnir ...
Hinir vopnuðu menn viku fullir virðingu til hliðar. Það var
augljóst, að hann hafði töluvert vald yfir þessum óaldarlýð
sínum. Ottó hugsaði, hvað Fáfnir mundi gera við hann.
Ryðja honum úr vegi? Það mundi vera auðveldasta leiðin
til þess að ná valdi yfir Arnarkastala. Eða mundi Fáfnir
neyta annarra bragða. Svipur Fáfnis boðaði ekkert gott.
Hann starði á Ottó. „Hvað sé ég“, hrópaði hann undrandi.
„Er þetta ekki Ottó, sonur Klængs vinar míns.“ Hann glotti
viðbjóðslega. „Velkominn, velkominn", sagði Fáfnir og
rétti út hendina.
FÁLKINN 37