Fálkinn - 21.03.1962, Qupperneq 28

Bettina yppti öxlum.
— Ég er hætt að skilja hana Doris,
héit hún áfram. — Hún vissi vel að við
ætluðum að snæða kvöldverð með Felipe
Gonzales í kvöld. Hún er alltaf annars
hugar og úti á þekju . . . síðan hún hitti
Pedro í París . . .
Bettina lét sig falla í eina hæginda-
stólinn í herbergi Alberts.
— Þessi strákskratti virðist gjörsam-
lega hafa ruglað hana í ríminu. Hann
hefur víst heillað hana.
— Og þú ert mikið á móti því, ef ég
skil þig rétt. En þýðir nokkuð að vera
að hafa áhyggjur af því, þótt ung stúlka
verði ástfangin?
Hin hátíðlega rödd Alberts og alvöru-
gefni gerði það að verkum. að Bettina
rak upp skellihlátur.
— Ég er sannfærð um. að þú kannt
heilmikið fyrir þér í fornleifafræði,
LITLA SAGAN:
NIRFILLINN
OG ÁLFKONAN
Að vísu segir fólk, að peningar séu
ekki allt, en samt getur svo verið, að
þeir séu hið eina, sem menn hafi gaman
af. Um slíkt er sagan, sem þið fáið nú
að heyra.
Jakob Spinkelfink sat frá því snemma
á morgnana þangað til seint á kvöldin
með peningapoka fyrir framan sig.
Gluggatjöldin voru dregin fyrir og við
og við hellti hann úr einum poka, taldi
peninga og raðaði þeim upp í stafla,
færði upphæðina inn í bók og hellti síð-
an peningunum aftur í pokann, gekk
yfir að dyrunum og hlustaði. Ef enginn
umgangur heyrðist, rauf hann vegg-
fóðrið á einum stað og tók fram hvern
vindlakassann eftir annan, hellti pen-
ingaseðlum úr þeim á borðið, sleikti
fingurna og taldi, færði inn upphæðina,
og setti svo kassann á sinn stað.
Hann rannsakaði gaumgæfilega sveiflu
og verðbréf. En það gerði hann aðeins,
þegar hann var alveg viss um að hann
hefði gert góð kaup. Síðan fór hann
heim og taldi peningana sína og verð-
bréf áður en hann fékk sér þurrt rúg-
brauð um leið og hann háttaði
Þannig var ævi Jakobs nirfils, unz
eitt kvöld, þegar hann var einmitt að
tæma einn peningapokann, sem fullur
var af krónupeningum, gljáfægðum, á
borðið. Hann var að ganga úr skugga
28 FÁLKINN
Albert. En þegar hjarta ungrar stúlku
er annars vegar ...
Hún þagnaði og horfði hugsi á Albert.
— Doris mundi aldrei gera neitt
rangt í þessum efnum, sagði hann.
Bettina varð skyndilega alvarleg:
— Hvað er rétt og hvað er rangt,
þegar um ást er að ræða? Þegar maður
er ástfanginn, þá hefur maður alltaf
rétt fyrir sér, hvernig svo sem maður
hagar sér. Og þá hlustar maður ekki á
ráðleggingar annarra .. .
Þau sátu Þögul um stund. Albert ýtti
stólnum aftur og setti lappirnar upp á
borðið. Síðan tók hann að troða í píp-
una sína.
— Ég er hrædd við þennan Pedro,
hélt Bettina áfram. — Það var sveimér
gott, að Felipe skildi hann eftir í París.
Ef hann hefði komið með honum hingað
til Tubingen, þá hefði ég enga ró í mín-
um beinum.
um, að innihaldið væri það sama og
það hafði verið. Þá gerðist nokkuð und-
ai'legt. Litla kvistherbergið fylltist kyn-
legri og mjög skærri birtu, sem blind-
aði hann.
— Verið ekki hræddur, sagði blíðleg
kvenrödd, ég geri yður ekkert mein.
Jacob Spinkelfink rýndi í ljósið og sá
nú fallega unga stúlku í hvítum bún-
ingi
— Hver ert þú? spurði hann hásri
röddu.
— Álfkona, svaraði hin unga kona.
— Vitleysa, álfar eru ekki til.
— Jú, ég er til.
— Ef þú ert álfkona, sannaðu það,
sagði Spinkelfink hikandi. Álfkonan
sveiflaði töfrasprotanum létt yfir hina
gljáandi krónupeninga á borðinu og þeir
breyttust í pínulitla einseyringa.
Spinkelfink horfði skelfingu lostinn á
borðið.
— Hvað hefur þú gert? hrópaði hann.
— Hvað hefur þú gert við allar krón-
Frh. á bls. 30.
Albert hrökk ósjálfrátt við.
— En hvers vegna ... Ég skil ekki...
Bettina varð óróleg.
— Er svo erfitt að skilja það? Pedro
býr yfir hættulegum töfrum. Hann er
einmitt sú tegund karlmanna, sem allar
stúlkur falla fyrir. Hann kann sitt fag,
ef ég má komast svo að orði. Auk þess
er hann suðurlandabúi. Ég vil ekki
segja, að hann sé óáreiðanlegur, en f jöl-
skyldan Gonzales hefur bæði ítalskt og
mexikanskt blóð í æðum sínum og það
er heit og hættuleg blanda. Blóð þeirra
hitnar mjög skjótt, en það er líka jafn-
skjótt að kólna aftur.
Bettina sat og virti son sinn fyrir sér.
Albert roðnaði og sagði ekkert.
— Ég get sagt þér alla söguna, ef þú
vilt, hélt hún áfram. — Ég vil ekki,
að Doris verði fyrir hinu sama og önnur
stúlka, sem einnig elskaði Pedro. Það
var dásamleg stúlka. Hún hét María og
var dóttir enska konsúlsins í Mexico
City. Konsúllinn var stór auðugur og
átti miklar landareignir. Hann var ná-
granni Gonzales. Þegar ég segi nágranni,
þá á ég ekki við, að þeir hafi búið hvor
við hliðina á öðrum. Fjarlægðirnar eru
miklar í Mexicó. En landareignir þeirra
lágu saman og hús þeirra voru í mílu
fjarlægð hvort frá öðru. Nújæja. ..
Pedro varð yfir sig ástfanginn af þessari
Maríu. Þau voru bæði kornung og ó-
reynd. María hafði fengið mjög gott
uppeldi, en hvað gagnaði það? Hann lét
hana aldrei í friði. Dag og nótt sveimaði
hann í kringum hana. Hann gerði árásir
á hana með blómum og gjöfum — og
hann ógnaði henni. Og ioks fékk hann
vilja sínum framgengt. En það leið ekki
á löngu. þar til áhuginn fór að dofna
og hann fór að eltast við aðra. Þetta
hafði svo mikil áhrif á Maríu, að hún
svipti sig lífinu. Hún drekkti sér . ..
Það var löng þögn, þegar hún hafði
lokið máli sínu.
— Skilurðu núna, hvers vegna ég vil
ekki, að Doris sé neitt í slagtogi með
Pedro?
Albert hikaði, en svaraði svo:
— Ég skil, sagði hann. — Og mér
þykir vænt um. að þú skyldir segja mér
þetta.
Hann tók pípuna út úr sér og and-
varpaði.
— Það er dálítið, sem ég þarf að
segja þér. Þegar Felipe sagðist hafa
komið einn til Tubingen, þá sagði hann
ekki satt. Pedro er með honum. Hann
hitti Doris í dag. Og einmitt núna eru
þau saman í Bebenhausen. Doris vildi
að ég kæmi með, en ég hafði hugsað
mér að vinna í kvöld, — auk þess vildi
ég ekki ljúga þín vegna. Mér geðjast
illa að því, að vera að segja frá þessu,
en eftir það sem þú sagðir mér áðan,
þá finnst mér ekki um annað að velja .. .
Bettina hallaði sér aftur á bak í stóln-
um. Það var eins og allt líf hefði skyndi-
lega horfið úr svip hennar.
Þá heyrðist hvell hringing dyrabjöll-
unnar. Don Felipe var kominn . . .
(Framhald í næsta blaði).