Fálkinn - 07.11.1962, Side 8

Á undanförnum árum hefur Ríkharður Jónsson tvímælalaust verið
með beztu og vinsælustu knattspyrnumönnum okkar. Honum er það
mest að þakka, hversu lið Akurnesinga hefur verið sigursælt ár eft-
ir ár, og þegar hann hefur tekið þátt í landsleikjum á erlendri grund,
hefur hann ævinlega vakið hvað mesta athygh. Hvað eftir annað
hefur hann hlotið þann dóm í erlendum blöðum, að hann sé knatt-
spyrnumaður á heimsmælikvarða. Ríkarður á nú að baki sér lang-
an knattspyrnuferil og í tilefm af því hefur FÁLKINN beðið hann
að segja frá ýmsu, sem drifið hefur á daga hans. Við byrjum á hinni
algengu spurnmgu um ætt og uppruna og gefum Ríkharði orðið:
Þessar tvær myndir eru teknar í Ieik við sænska liðið Hákken. í bæði skiptin
hefur Ríkharði tekizt að skora með skalla, sitt af hvorum kantinum. — Mynd-
in á síðunni hér til hægri er af Ríkharði í Ameríku 1956.
8 FÁLKINN
— Ég er fæddur 12. nóvember 1929.
Við vorum níu systkinin. Já, maður
byrjaði snemma að fást við bolta, þótt
þeir fyrstu væru ekki merkilegir grip-
ir, búnir til úr heyi og tuskum. Maður
fékk skó af eldri bræðrunum og' svo
var göslað í þessu. Það voru og eru tvö
félög á Akranesi, Knattspyrnufélag
Akraness og Kári. Hópurinn skiptist
milli félaganna, og það má segja að
heimilið okkar hafi allt verið undirlagt,
bæði í handbolta og fótbolta, og hefur
verið það allt til þessa dags.
— Var samkomulagið alltaf gott?
— Það hefur nú sjálfsagt verið pexað
stundum, en það var ekkert alvarlegt.
Mamma og pabbi skiptu sér lítið af
þessu fyrst í stað, en fengu mikinn á-
huga þegar framí sótti. Pabbi var van-
ur því, eins og fólk af eldri kynslóð-
inni, að þurfa að vinna mikið, og þetta
var stór hópur sem þurfti að fæða og
klæða. Honum þótti það einkennilegt
og fann að því, ef við lágum heima með
snúinn ökla. þegar aðrir voru að vinna.
Þá voru vikulaunin 300 til 400 krónur.
Þetta þótti honum dýrt sport. — Mig
langar hér til að minnast á einn bróður
minn, sem hét Þórður og var talsvert
eldri en ég. Hann var að allra áliti
mikið knattspyrnumannsefni, eiginlega
séní, en hann dó ungur. Hann drukkn-
aði við bryggjuna heima árið 1937. Það
var verkfall og hann fór í bíl út á
bryggjuna, stóð á öðru aurbrettinu þeg-
ar bára reið yfir og sópaði bílnum í sjó-
inn. Þá drukknuðu tveir, Þórður bróðir
og annar til. Þegar þetta skeði var einn
drengur heima óskírður á þriðja ári.
Hann var skírður við kistuna og látinn
heita eftir bróður sínum.
— Og hann varð seinna góður knatt-
spyrnumaður líka?
— Já hann varð það.
— Þú hefur ungur farið að keppa
þarna upp frá?
— Ætli það hafi ekki verið 1941 eða
1942 með yngstu flokkunum, en síðan
hækkandi eftir því sem aldurinn og geta
leyfðu. — Á þessum árum tókum við
alltaf þátt í landsmóti 1. flokks Þegar
mér kemur þetta í hug minnist ég eins
leiks í þessum mótum. Þessir leikir
fóru venjulega fram inni í Laugardal
á velli sem þar var. Þetta var árið 1944
í leik gegn K. R. og ég var varamaður.
Sennilega hefðum við unnið þennan
leik ef Óli B. Jónsson hefði ekki snúið
þessu úr höndunum á okkur. Hann
hafði vegna mc?iðsla eða lasleika ekki
leikið með meistaraflokki nema einn
eða tvo leiki og gat þess vegna verið
með. Hann var í marki fyrri hálfleik-