Fálkinn - 07.11.1962, Síða 23

ástandi talar Kristín um skilning gagn-
vart föður sínum. Maríon finnur að sú
örugga sannfæring sem hún hefur alið í
brjósti um tuttugu ára skeið, að manni
hennar einum vseri um að kenna, hefur
nú orðið fyrir fyrsta áfallinu. Og hún
hopar á hæli.
— Já, en mamma, þú verður líka að
reyna að skilja pabba! segir Kristín í
hlýjum bænarrómi. — Ég hef alizt upp
hjá honum og séð hvernig ....
— Þú hefur vanizt því að líta á hlut-
ina með hans augum! grípur Maríon
framí fyrir henni. — Nú verður þú
einu sinni að líta á ævi mína með jafn
miklum skilningi. Heldur þú virkilega,
að skilnaðurinn hafi orðið mér léttbær?
Hvað heldurðu að ég hafi ekki orðið
að þola, öll þessi ár sem ég hef orðið
að vera án þín, barnið mitt?
Maríon Gaspadi stendur um hríð og
starir hugsandi fram fyrir sig. — Ef
ég hefði ekki haft Alfreð, segir hún svo,
hefði ég aldrei lifað af þessi hörmunga-
ár.
— Alfreð, segir Kristín. — Hver er
Alfreð?
Það er steinhljóð í stofunni. Maríon
stendur há og tíguleg fyrir framan
Kristínu. Svo svarar hún hægt og ró-
lega: — Alfreð .... er bróðir þinn!
Kristín hörfar. Hægt og rólega, fet
fyrir fet.
— Bróðir minn? hrópar hún.
Maríon stendur hreyfingarlaus.
— Hann fæddist sjö mánuðum eftir
að ég skildi við föður þinn. Hann er nú
bráðum tuttugu ára.
Móðurkærleikurinn skín úr augum
hennar.
— Já, en, það .... það . ..., stamaði
Kristín yfirkomin.
— Það hefur verið mitt leyndarmál
þangað til nú. Ég var hrædd um að faðir
þinn myndi gera sér erfiðara fyrir um
að fá skilnaðinn. ellegar jafnvel taka
drenginn frá mér, eins og hann tók þig
frá mér.
Vottur af öfundsýki gerir vart við sig
í hugskoti Kristínar. Hún reynir að bæla
það niður. En það situr í henni eins og
svolítil aðkenning.
Maríon grípur hendur Kristínar.
— Kristín! Þú verður að komast héð-
an. Hlustaðu nú á mig. Ég hef hugsað
um það allt saman. Þú kemur með mér.
Við kaupum hús í Tánus. Þar búum við
bara tvær! Þegar ég fer í ferðalög,
kemur þú með mér. Við eigum að fara
til Stokkhólms og Helsingfors, — og í
haust til Buenos Aires.
Kristín hristir höfuðið. — Ég get það
ekki! Ég get ekki yfirgefið pabba. Ef
ég fer í burtu, er búið með allt. Þá taka
hinir Mylnubæinn frá honum. Það gerir
útaf við hann. Og þá .... þá liti ég
aldrei framar glaðan dag, mamma!
Hún neyðir sig til að segja þetta. Hún
veit að hún hefur á réttu að standa. Hún
er bundin gömlu mylnunni, bundin
föður sínum og falli hans.
— Hvað skuldar faðir þinn mikla
fjárhæð? Hvað er Mylnubær veðsettur
fyrir miklu? spyr Maríon Gaspadi.
— Gildir það ekki einu?
— Hve mikið? spyr móðir hennar
óþolinmóð.
— Eitt hundrað og fimmtíu þúsund!
svarar Kristín og bítur á vörina.
— Hundrað og fimmtíu þúsund! end-
urtekur Maríon skelfingu lostin.
Svo fer hún að ganga um gólf í stof-
unni. Allt í einu nemur hún staðar
frammi fyrir dóttur sinni.
— Ég hef lagt fyrir nokkuð af pen-
ingum, segir hún. — Það er ekki alveg
nóg. En ég get fengið fyrirframgreiðslu
hjá grammófónfélaginu. Auk þess
á ég góða vini, sem munu áreiðanlega
hjálpa mér.
Kristín lítur upp til hennar. Fyrst
skilur hún ekki hvað það er, sem móðir
hennar á við. En allt í einu verður henni
það ljóst! Þarna er björgunin! Eina
ráðið! Hún þarf ekki að giftast Páli! Og
sögunarmylnan verður áfram í eigu
föður hennar!
Tárin koma fram í augu hennar, og
hún grætur og hlær í senn.
— Þú átt við að þú ætlir að útvega
pabba peninga?
— Ég neyðist víst næstum til þess,
barnið mitt, svarar móðir hennar bros-
andi.
Kristín fleygir sér í fang hennar. Hún
þrífur um mitti móður sinnar, lyftir
henni upp og sveiflar henni í kringum
sig eins og brúðu.
— Kristín! þetta þoli ég ekki! segir
móðir hennar og grípur andann á lofti.
Þegar Kristín setur hana loks niður í
hægindastól. eru þær báðar orðnar laf-
móðar.
En allt í einu verður Kristín áhyggju-
full.
— Heldurðu .... heldurðu að pabbi
taki við þessu?
— Auðvitað ekki, ef það kemur frá
mér, svarar móðir hennar. — En okkur
verður ekki skotaskuld úr að hagræða
því. Það er ofur einfalt. Snemma í
fyrramálið tala ég við bankastjóra í
Köln. Síðan býr hann það svo út, sem
hann hafi skjólstæðing, er gjarna
vilji leggja nokkra fjárupphæð í eitt-
hvert fyrirtæki, og hefur í því sam-
bandi heyrt getið um sögunarmylnuna.
Eftir nokkra daga er búið að kippa öllu
í lag.
— Ég skal áreiðanlega sjá um, að
peningarnir verði notaðir í réttu augna-
miði, mamma, segir hún innilega. —
Það getur þú verið fullviss um.
Maríon lítur forviða á dóttur sína.
— Þú? En um það leyti verður þú
ekki hérna. Þá verðum við komnar veg
allrar veraldar!
FALKINN 23