Fálkinn - 12.06.1963, Side 23

við einhverja smámuni, sem barnið
hafði sett í kjöltu hennar. Ég sá svip-
inn með þeim og af hreyfingum hennar
gat ég ráðið, að þessi áhyggjulausa og
indæla manneskja væri mó‘ðir barns-
ins, sem var næstum eins stórt og litli
Dimitri minn. Barnið — það var erfitt
að sjá hvors kyns það var með klippt
hárið og í línskyrtunni, sem frönsk
börn klæðast — fór að gráta, og stúlk-
an tók það í kjöltu sér og sefaði það
með mildum orðum, benti á flugvél í
lofti og strauk höfuð bamsins, þangað
til það varð rólegt.
Dásamlegur sætleiki kom yfir mig og
gegnsýrði hug minn og líkama, þangað
til mig syfjaði í þessum litla bletti
blóma og sólskins, barna og fugla,
ævintýri fegurðar og friðar mitt í óblíðri
og flókinni veröld. Ég hlýt að hafa
blundað, því að mér brá, þegar Alexis
birtist við hlið mér og snerti handlegg
minn. Hann kynnti hávaxinn mann
með úfið hár sem vin sinn, André, mál-
ara og myndhöggvara. Ég reyndi að
tala, en munnur minn var lokaður af
syfju, svo að ég brosti og kinkaði kolli.
André og Alexis voru gamlir vinir.
Þeir töluðu hratt um menn og málefni,
sem ég þekkti ekki. Þeir sátu við borð-
ið og drukku vín og hlógu og ég horfði
á, ánægð að vera áfram undir þeim
leiðsluáhrifum, sem staðurinn hafði á
mig. Ég vaknaði aðeins, þegar stúlkan
af svölunum birtist skyndilega, nú
klædd í bláan baðmullarjakka, sem
gerðu augu hennar jafnvel enn skær-
blárri. Hún var kynnt sem eiginkona
André, Millie. Hún náði í einn stólinn úr
safninu og slóst í hóp okkar við borðið,
sagði ekkert og brosti stöðugt og blítt.
Ég tók eftir því, að andlit hennar var
með austurlenzkum svip og svo komst
ég að því, að hún talaði lítið sem ekkert
í frönsku. En André sagði eitthvað við
hana, var það á máli sem ég hafði aldrei
heyrt. Seinna sagði Alexis mér að hún
væri polynesisk og André hafði kynnzt
henni, er hann var á ferðalagi um
Kyrrahaf. Það var svo mikil hlýja milli
þeirra tveggja að það var næstum
greinilegur straumur milli augna þeirra.
Eftir nokkra stund yfirgaf stúlkan
okkur og André tók um handlegg minn
og leiddi mig um safnið sitt, útskýrði
svolítið og var svo þögull, þangað til
ég hélt áfram. Ég óskaði að ég gæti séð
meira í þessum málverkum, en mér
fannst þau tæknilega gölluð og frum-
stæð, ekki svo mjög hvað fyrirmyndir
snerti, heldur hvað höfundur þeirra
átti erfitt með að ráða við liti og línur.
Samt sem áður fannst mér eitt málverk
aðlaðandi og þar sem lítill verðmiði
var festur á það eins og hin málverkin,
þá bauðst ég til að kaupa það. André
varð glaður yfir vali mínu og sagði að
sér fyndist það eitt af sínum beztu líka.
Ég spurði, hvort hann vildi helzt ekki
halda því, en hann hristi höfuðið í undr-
un. „Nei auðvitað ekki, öll málverk
mín fara til annars fólks.“
Þetta var andlitsmynd af Millie eða
að minnsta kosti af stúlku, sem líktist
henni. Um höfuð hennar var mikil lita-
dýrð, sem gaf í skyn flóru hitabeltisins.
Kannski var þetta ekki mjög innblásið
listaverk, en það var aðlaðandi og fullt
af hlýrri einlægni og ást. André tók
það hiklaust af veggnum og hvarf.
Alexis og ég stóðum í dimma, litla her-
berginu og horfðum í kringum okkur.
Hann virtist forðast mig af ásettu ráði.
Ég stóð fyrir framan hann og horfði
í augu hans. Hann horfði á móti stöðugt
og alvarlega og næstum kuldalega.
,,Alexis!“
Hann svaraði ekki.
„Ég er glöð yfir, að þú skyldir fara
með mig hingað,“ sagði ég, „þetta er
fallegur staður og þau eru alúðleg.
Geðjaðist þér að málverkinu, sem ég
keypti?“
Hann kinkaði kolli, hugsandi. „Já,
það er snoturt."
„Ó, en það er meira en bara snoturt.
Það er málað af ást og það býr yfir
miklum krafti.“ Hann kinkaði aftur
kolli. „Hvað er að Alexis? Viltu að við
skiljum svona?“ Ég gat ekki leynt ang-
istartón í röddinni. Hann stífnaði dálítið
og steig aftur á bak.
„Nei nei, auðvitað ekki.“ Hann
brosti veiklulega og byrjaði að sýna
mér nokkrar af litlu höggmyndunum,
sem stóðu hér og þar um herbergið.
Þær voru ófágaðar og tæknilega lélegar,
en þær sýndu meiri kraft og frumleika
en málverkin.
Ég varð glöð þegar Alexis sagði:
„André er meiri myndhöggvari en mál-
ari. Ég vildi óska að hann kæmi auga
á það. Hann hefur gaman af að leika
sér að burstum og litum, en þeir hlýða
honum ekki. Hann ætti glæsilega fram-
tíð fyrir höndum, ef hann einbeitti sér
að höggmyndalistinni. Heima á ég geit,
sem hann gerði úr tré, og hún er stór-
kostleg. Margt fólk hefur viljað taka
hana frá mér. Ég sagði honum frá því,
en hann heldur bara áfram að leika sér
að litum.“ Rödd hans lífgaðist nokkuð,
er hann hélt áfram að ræða kosti verka
André og muninn á skúlptúr hans og
málverkum.
Framhald í næsta blaði.
FALKINN 23