Fálkinn - 12.06.1963, Síða 24

— Yður líður vel, er það ekki, spurði
hann og hún velti því fyrir sér hversu
illa hann féll inn í þetta umhverfi.
Hann hefði átt að verða kvikmynda-
leikari, hugsaði hún.
— Þér hafið ekki misst málið eða
neitt slíkt, bætti hann við, og þá rann
það upp fyrir henni, að hún hafði ekki
sagt eitt einasta orð síðan hann kom
inn. Hún roðnaði vegna þessarar kald-
hæðnislegu athugasemdar hans.
— Þér megið ekki mlisskilja mig,
sagði hann enn. — En allan þann stutta
tíma, sem ég hef verið starfandi læknir,
hefur mig eitthvað dreymt um að kynn-
ast slíkri manneskju. Hugsið yður bara
— kona, sem ekki getur sagt eitt ein-
asta aukatekið orð. Maður getur talað
við hana tímunum saman, án þess að
hún grípi fram í fyrir manni og setji
mann út af laginu með heimskulegum
athugasemdum.
Hún setti bollann frá sér. Henni leið
illa. Henni fannst hún vera klaufaleg
og reiðin sauð í henni. Hún vildi svo
gjarna segja eitthvað, gera háðskar at-
hugasemdir við tal hans, svo að hann
yrði undrandi og færi út af laginu eins
og hann hafði sjálfur minnst á. En eins
og fyrri daginn gat hún ekki fundið
hugsunum sínum búning. í staðinn
reyndi hún að fara fram hjá honum og
út úr herberginu, en þá gekk hann nokk-
ur skref til hliðar og stóð í vegi fyrir
henni.
— Afsakið, ef ég hef gert yður
gramt í geði, sagði hann. — Ég sé það
reyndar sjálfur, að þér hafið reiðzt mér.
En gætuð þér ekki sagt mér hvers
vegna?
Hún leit upp og sagði skjálfrödduð:
— Ég væri yður mjög þakklát, ef
þér vilduð leyfa mér að komast út. Ég
er ekki reið. Hinsvegar er ég í mjög
leiðinlegu skapi. Ég væri í leikhúsinu
í kvöld, ef þér hefðuð ekki gleymt að
segja frá því, að herra Borg á númer
sex hefði leyfi yðar til þess að taka á
móti konu sinni eftir heimsóknartím-
ann. Það kom í minn hlut að sjá um,
að frúin fengi að heimsækja mann sinn.
— Borg, sagði hann undrandi. —■ En
ég hélt að . . .
— Ég er sannfærð um, að þér hélduð,
að málið væri komið um kring um leið
og yður datt það í hug. Það skiptir
raunar svosem engu máli, þótt einhver
verði að eyðileggja heilt kvöld til þess
að framkvæma hugdettur yðar. Við höf-
um jú helgað sjúklingunum líf okkar.
Hann stóð fyrir framan dyrnar. Það
var grafarhljóð í herberginu andartak.
Síðan sagði hann:
— Ef ég hef eyðilagt kvöldið fyrir
yður, þá bið ég yður afsökunar á því.
Ef satt skal segja, þá kom nákvæmlega
það sama fyrir mig. Ég var úti að snæða
dýrðlegan kvöldverð, og var rétt að
byrja, þegar hringt var til mín. Nú
nenni ég ekki að fara aftur þangað.
Ég vildi gjarna fá að bæta yður tjónið
og bjóða yður að koma með mér í bæ-
inn. Ég veit um notalegan stað . . .
— Þér þurfið ekki að gera neitt góð-
verk á mér, sagði hún. — Ég hef þegar
snætt kvöldverð og auk þess hefðuð þér
enga ánægju af samfylgd minni. Vilduð
þér svo ekki gjöra svo vel og hleypa
mér út?
— Hafið þér aldrei heyrt gamlan
málshátt, sem hljóðar eitthvað á þessa
leið, að það sé mannlegt að skjátlast,
en guðdómlegt að fyrirgefa? sagði hann
stríðnislega.
— Það er ekkert guðdómlegt við
mig. Og ég er sannfærð um að yður
stendur hjartanlega á sama, hvort ég
fyrirgef eða ekki.
Allt í einu hló hann. Hún starði á
hann. Hann hló auðheyrilega ekki af
kaldhæðni. heidur af því að honum
fannst þetta allt saman í hæsta máta
ólýsanlega hlægilegt.
— Þér hafið rétt fyrir yður, systir
Christel, sagði hann. — Reiðar ungar
konur eru mér lítt að skapi.
Síðan vék hann til hliðar. Hún var
kafrjóð i andliti, þegar hún gekk fram
hjá honum og út um dyrnar. Hún var
sannfærð um, að hún hefði ekki hegðað
sér eins og siðaðri stúlku sæmdi.
Hún fór í regnkápuna og hana svim-
aði eilítið, þegar hún kom niður í and-
dyrið. Þegar hún gekk framhjá vaktinni,
kallaði hann á eftir henni. Hún stanz-
aði og gekk til hans:
—- Ég hefði ekki þurft að ónáða yður
í kvöld, sagði hann. — Það lágu skrif-
leg skilaboð frá Randers lækni varð-
andi þessa frú Borg, en ég hafði óvart
látið matarpakkann minn yfir miðann,
svo að ég sá hann ekki fyrr en þér
voruð að fara upp .. .
ÞYKKUR og dimmur skógurinn var
allt umhverfis hana. Há trén gerðu
hana óttaslegna. Það var eins og þau
vildu loka hana inni. Hún reyndi að
hlaupa, en það var eins og fætur henn-
ar væru vaxnir við mosann. Þá sá hún
skyndilega ljós milli trjánna. Henni
tókst að hreyfa sig úr sporunum og
hún tók á rás í áttina að ljósinu.
Mitt í Ijósinu stóð litla stúlkan.
Þykkt og kolsvart hár hennar bylgj-
aðist niður á axlirnar. Fætur hennar
voru naktir og hún horfði beint í
augu henni í senn spyrjandi og ásak-
andi.
— Hvenær kemur mamma? sagði
hún bjartri barnsrödd sinni.
Og allt í einu varð hún gripin ótta,
sneri sér við og hljóp eins og hún ætti
24 FALKINN