Fálkinn - 12.06.1963, Qupperneq 36

*
IBataldur \.
Framhald af bls. 21.
þekkingu og vildi fræðast hvernig þess-
um málum væri háttað hjá okkur.
Vinur minn hafði líka staðið fyrir þessu
og hann átti eftir að standa fyrir meiru.
Rétt um það leyti sem ég er að fara
heim kemur einn ennþá og virtist hafa
mikinn áhuga á að ljóðin mín væru
þýdd á enska tungu. Svona var nú það,
hann hafði gaman af að glettast við
mann.
— Hefur þú safnað sögum um sjálfan
þig?
— Nei, það hef ég ekki gert að öðru
leyti en því, að ég á íslenzka fyndni
heima og þar eru nokkrar skráðar.
— En eru sögurnar allar sannar?
— Já, þær eru það sumar þeirra en
aðrar hef ég búið til sjálfur. En það
skiftir kannski ekki máli í sjálfu sér.
Eitt er nauðsynlegt fyrir alla sanna
húmorista og það er að geta gert grín
að sjálfum sér. Ef menn hafa þennan
eiginleika, þá leyfist þeim miklu meira.
Ég skal segja þér tvö dæmi um sögur
sem ég bjó til sjálfur. Einu sinni sagði
ég frá því á skemmtun að skátar hefðu
komið til mín og beðið mig að lána sér
skyrtuna mína. Sjálfsagt, vinir mínir,
sagði ég, en hvað ætlið þið að gera við
hana? Þeir sögðust ætla að fara í her-
mannaleik og skyrtan min ætti að vera
hermannatjaldið. Svo er önnur sem þú
kannast kannski við, um strákinn i
strætó sem ég bað að standa upp svo
gömul kona gæti setzt. Þá svaraði strák-
ur: Stattu sjálfur upp, manni, svo allir
geti setzt!
Einu sinni var ég að skemmta í Vest-
mannaeyjum á einhverjum fundi og
mér fannst húmorinn í salnum ekki
upp á það bezta. Áður en ég gekk inn
á senuna bað ég tjaldamanninn að gera
aðeins rifu á tjöldin. Hann gerði það
og ég stóð þarna í rifunni og horfði
fram í salinn. Þá byrjuðu sumir að
brosa og ég sneri mér að tjaldamann-
inum og sagði með miklum þjósti: Hvað
er þetta, maður, dragðu alveg frá svo
ég sjáist allur. Þá glumdi við skellihlát-
ur. Við getum kallað þetta ,,triks“ og
þau er oft nauðsynlegt að nota til að
ná upp góðum húmor í salnum. Tryggvi
vinur minn Magnússon, sem ég sagði
þér frá í gær, var lítill maður og ein-
hverju sinni þegar illa gekk, sagði hann
við mig: Stattu hérna á bak við mig,
Halli, svo þú sjáist ekki. Já, þetta getur
verið alveg bráðnauðsynlegt. í Bláu
stjörnunni flutti ég einu sinni kvæði
og Alli átti að koma inn á eftir mér.
Við tókum okkur saman um smá brand-
ara í sambandi við þessa innkomu hans.
Þegar hann gekk inn spurði hann:
Hvernig gekk þér? Vel, sagði ég, það
klöppuðu fjórir þarna megin. Helvíti
hefur þér gengið vel maður, sagði Alli,
ertu í framför? Þá bætti ég við: En
þessi þarna, og benti á mann í salnum,
hann klappaði konunni sinni!
Og maður þarf að vera við öllu búinn
36 FÁLKINN
á leiksviði. ,Einu sinni henti það okkur
Tryggva á premief að gley'ma s.volitlu
úr rullunum. Þá segir Tryggvi: Hvað
segir þú maður? ekki neitt, sagði ég,
þú átt að segja næst!
— Hvernig tóku menn því ef þeir
urðu fyrir háði?
— Menn bregðast misjafnlega við
háðinu og það fer að sjálfsögðu eftir
því hvernig mennnirnir eru. Stundum
var kannski gengið fulllangt í þessum
efnum og menn urðu sárir. Aðrir höfðu
lúmskt gaman af þessu og hringdu í
mann og þökkuðu fyrir. Það kom auð-
vitað oft fyrir, að menn sem við vorum
að grínast með voru á sýningu og við-
brögðin voru misjöfn. Sumir skelli-
hlógu, en aðrir sátu með stirðnað bros
á vör og þorðu ekki apnað en að brosa
ef á þá skyldi vera horft.
— En ykkur hefur aldrei verið
hótað?
Nei, það kom sjaldan fyrir. Menn
hringdu og voru kannski sárir. Ég man
ekki eftir nema tveimur eða þremur,
sem hótuðu málsókn. Ég man, að þegar
við vorum að leika Þorlák þreytta var
eitt atriðið hjá mér að segja frá kvenna-
fari og fylliríi sem Þorlákur átti nýlega
að hafa farið á. Ég taldi upp nokkra
drykkjufélaga Þorláks, og nefndi þá
nöfn manna er voru í leikhúsinu. Og
svo er það eitt kvöld að einn kunn-
ingi minn sat rétt hjá senunni. Þetta
var ágætur vinur minn og prýðis dreng-
ur en hann var nokkuð hændur að
kvenfólki. Jæja, það er ekki að orð-
lengja það að ég dembi honum þarna
í djammið með mér. Daginn eftir hring-
ir hann og er mér heldur sár. Konan
hans hafi orðið hin versta og sagt: Það
er ekki nóg með að maður sé að frétta
þessar sögur af þér utan að sér, heldur
er þetta komið í leikrit líka, og það
útlent leikrit.
Það varð stundar þögn og svo var
barið að dyrum. Þetta hefði eins getað
átt sér stað í leikriti. Það var eins og
Haraldur hefði sagt stikkorðið og næsta
persóna birtist á sviðinu og önnur þok-
ar. í dyrunum birtist maður sem átti
erindi við Harald. Ég stóð á fætur og
rétti honum höndina og þakkaði fyrir.
— Það er ekkert, vinur minn, það
er miklu heldur ég sem ætti að þakka
þér.
— Jæja?
— Já, það er þér að þakka að í kvöld
geng ég rólegur til hvílu og sef vel,
vitandi það að þú kemur ekki aftur á
morgun. Ef þú kæmir aftur þá gæti
ég freistast til að fara að segja þér
grobbsögur, maður er einmitt að komast
á þau aldursárin.
En heyrðu vinur, hvað heitirðu
annars?
— Ormur, segi ég.
— Er þetta ekki merkilegt, segir
hann.
— Hvað? segi ég.
— Um daginn þegar ég var búinn að
bíða eftir þér í 15 mínútur, sagði ég
við sjálfan mig. „Ætlar helvítis ormur-
inn ekki að koma?“
Það var hlýja í augunum og handtak-
ið fast, en nú brosti hann ekki aðeins
heldur skelíihló.1 Það var í fyrsta sinn
sem ég heyrði hann hlæja og sá hlátur
fylgdi mér út á götu.
Or.
Prcstariiir eru ...
Framh. af bls. 13.
ar kynslóð, þó svo við sleppum öllu
kynslóðakjaftæði annars.
— Er það aðallega okkar kynslóð,
sem sækir skemmtanir?
— Nei, sem betur fer. Það er fólk
á öllum aldri. Þess vegna er líka erf-
iðara að skemmta.
— Hefur það nokkurn tíma komið
fyrir, meðan þú varst að skemmta, að
einhver úr salnum kæmi upp á sviðið
og vildi hjálpa til?
—- Nei, hins vegar tek ég menn oft
upp á svið og spyr þá út úr í anda ís-
lenzkra fréttamanna. Ég skal segja þér
að Ríkisútvarpið hefur verið mér alveg
hrein gullnáma.
— Koma þar fram skemmtilegir per-
sónuleikar?
— Já, og þar heyri ég raddirnar.
— Segðu mér eitt, eru sunnlenzkir
fyndnari en norðlenzkir eða hafa Aust-
firðingar meiri kýmnigáfu til að bera
en Vestfirðingar?
— Fólk er náttúrlega misjafnlega
misjafnlega fyndið, en það er síður en
svo, að kýmnigáfan fari eftir landshlut-
um.
— Þykir fólki gaman að meinfyndni?
— Já, það er nú meinið. Það vantar
í okkur suma alveg þennan létta og
skemmtilega húmor, sem meiðir ekki
eða kemur illilega við neinn. Ég minnt-
ist á það áðan, að fólk hlær að náung-
anum og frægu fólki, sem gert er grín
að. Ég held að þannig verði það alltaf.
Þú veizt sjálfur, að manni þykir bezt
sú fyndni, sem maður er vanastur og
hefur alizt upp við. Ég hef kappkostað
að semja mína texta þannig, að hver
og einn geti hlegið að einhverju í þeim.
En eins og ég sagði áðan þá á maður
mjög erfitt með að dæma um þá sjálfur.
— Skiptirðu oft um prógramm?
— Já, maður verður alltaf að vera
með eitthvað nýtt. Annars er hætt við
að maður staðni.
— Og vinsældirnar réni.
— Vinsældirnar eru dálítið kyndug-
ar. Um daginn var ég að lesa um mann
í bandaríska sjónvarpinu. Hann er vin-
sælastur allra gamanleikara þar vestra
og fólkið verður bókstaflega aldrei leitt
á honum. Hann er ógurlega feitur og í
sínum þætti segir hann aldrei orð. Þátt-
urinn hans er fyrst á morgnana og sézt
hann þá fyrir framan gífurlega stórt
borð, hlaðið kræsingum. Síðan byrjar
hann að eta og eta, þangað til tími
hans er útrunninn. Þetta þykir víst á-
kaflega fyndið og er framúrskarandi
vinsælt.
— Vildir þú leika hans hlutverk í ís-
lenzka sjónvarpinu, þegar þar að kem-
ur?