Fálkinn - 25.09.1963, Blaðsíða 6

Rashil Bose var á leið yíir Harvard Yard,
þegar sendisveinn kom til hans og afhenti
honum símskeyti, sem tilkynnti honum lát
föður hans. Það var fagran vormorgun, þriðja
maí, og hann mundi minnast þessa dags
sem banadægurs föður síns. Þangað til
klukkan hálftíu þennan morgun, var faðir
hans lifandi í huga hans.
„Kvittið hér,“ sagði drengurinn kæruleysis-
lega.
Rashíl, sem var utan við sig eftir að hafa
lesið skeytið, kvittaði fyrir dauða föður síns.
Hann rétti drengnum blýantsbútinn aftur,
veitti því athygli, hve höndin, sem tók við
honum, var óhrein, fálmaði í vasa sinn eftir
smápeningi, þegar drengurinn hikaði, og
þegar drengurinn var farinn, settist hann
niður á bekk undir tré. Hann las skeytið
aftur. Það var frá systur hans:
„Pabbi dó í morgun. Útförin bíður komu
þinnur. Padmaya.“
Hann braut hvítan pappírsmiðann varlega
saman og stakk honum í brjóstvasann án þess
að trúa því, að faðir hans væri í rauninni
látinn. Hann skildi, að hann yrði að hitta
var hann þar, en hann treysti sér ekki til að
segja hina slæmu fregn. Þess í stað lagði hann
skeytið á skrifborðið og tók sér sæti. Deildar-
forsetinn var skarpleitur, viðkunnanlegur
maður á sjötugs aldri, íhugull og mildur eftir
langar samvistir við háskólastúdenta. Hann
las skeytið, braut það siðan saman og rétti
Rashil það aftur.
„Ó,‘‘ sagði hann. „Mér þykir það mjög
leitt. Ég hef aldrei hitt föður yðar, eins og
þér vitið. Ég held að hann hafi aldrei heimsótt
þetta land, ekki satt? Nei, ég hélt ekki, en
bréfaviðskipti hans við mig varðandi yður —■
allmikil að vöxtum, verð ég að segja, þó að
ég hafi aldrei minnzt á þau við yður — sýndu
að hann var menntamaður. Vilduð þér
kannski fá þessi bréf?“
„Ef yður er sama,“ tautaði Rashil.
„Ég skal ná í þau fyrir yður undir eins,“
sagði deildarforsetinn. Hann ýtti á takka, og
gráhærð kona kom inn.
,,Louise,“ sagði hann, „gerið svo vel að
sækja bréfin frá föður Rashils. Þér finnið
þau í skjalasafninu."
„Já, herra, ég veit,“ sagð,i konan og var
SniJÉsaga efitir
Pearl S. Buek
HAUSKUPAN
. úUt. CT&

Fyrri
hluti
deildarforsetánn strax og skipuleggja flug-
ferðina heim. Éngú að síður hikaði hann,
hafði ekki mátt' tií, hreyfings.' Fegurð. ,um-
heimsins fastmótaðist skyndilégá; trén í
grænu laufskrúði, er ilmuðu enn af vori og
rauðar tíguisteinsbyggingarnar stóðu þarna
sem óumbreytiiegar andstæður., Fugl söng í
éikartiénu, sem hann sat undir, ’og í sólskin-
inu reikuðu .ungir menn áléiðis í tima sína.
Mar-gir þeirra kölluðu til hans. - i
„Hte, Ra.sh!“’.: r
Ilann liafði aldrei. sagt föður sínum, að
þeir köÍÍuðu hann Rásh, Rashil Vár fornt
nafn í ssttinni, vírðipg þesS- skilyrðisiaus, og
fáðir: háns héfðí verið á’ öðSfu máli og sagt
eitthvað á þessa ieið: „Þú héfðir átt að stöðva
þá í byrjun.“
Þó að hann hefði aldrei heyrt föður sinn
segja þessi orð, gat hann næstum heyrt hann
segja þau nú, hérna í Harvard Yard. Hann
veifaði með semingi til Bandaríkjamannanna,
en neyddi sig síðan .til að ganga í. áttina til
skrifstofu deildarforsetans. Andartaki síðar
6 FÁLKINN
ekki laust við þótta í röddinni, rétt eins og
það væri. hennar mál en ekki hans, hvar
bréfin voru geymd. Hún fór út úr herberg-
jnu, og deildarforsetinn hélt áfram: „Þér kom-
ið aftur til okkar í haust, vona ég.“
„É!'g vona þáð líka,“ sagði Rashil.
„Það , væri skaði, ef þér lykjuð ekki við
síðasta árið. Þér hafið verið föður yðar til
sóma, Rashil.“
„Þakka yður fyrir, herra.“
Gráhærða konan kom aftur með bréfa-
bunka. Hún lét þau á skrifborðið og hvarf
að vöimu spori. Deildarforsetinn blaðaði í
bréfunum.
Þau voru afar mörg, öll skrifuð á þunnan
indverskan pappír — rithöndin fögur en
mjög.smá og skammt á milli lína.
„Nú eigið þér þau. Þér getið lesið þau á
leiðinni heim,“ sagði deildarforsetinn. Hann
stakk þeim í stórt, brúnt umslag og rétti
Rashil.
„Þakka yður fyrir,“ sagði Rashil.
Deildarforsetinn Jeit snöggvast á bréfasafn-
ið á skrifborði sínu. „Ef ég
get hjálpað yður —“
„Ég kom aðeins til að
kveðja, herra.“
„Góða ferð, drengur minn.
Mér þykir það sannarlega
leitt — en þér komið aftur,
þér komið aftur.“
Þeir tókust í hendur. Lítil
hönd Rashils hvarf í sterk-
legum hrammi deildarforset-
ans. Að því búnu yfirgaf
hann herbergið með bréfa-
bunkann í hendinni og yþr
aftur kominn út í sólskinjð.
Hann hafði enga hugmyjpd
um, að faðir hans hefði lá.tið
sig háskólavist hans syo
miklu skipta. Bréfin, sém
hann hafði fengið frá Ipd-
landi, höfðu að geyma héll-
ræði frá foreldrum hans,
enda þótt þau væru áyalt
undirrituð af föður hans, ^n
hann hafði gert ráð fyrir, að
lengra næði áhugi foreldýa
hans ekki. Padmaya var óút-
reiknanleg við bréfaskriftir,
eins og á öllum sviðum. Mán-
uðir gátu liðið án þess að
orð kæmi frá henni, og síðan
kynni hann allt í einu að
fá bréf daglega í viku eða
jafnvel hálfan mánuð. Þann-
ig hafði hann ekki fengið
neinar fréttir af veikindum
föður síns. Samt hafði faðir
hans dáið í gær, og í kvöld
— ekki seinna — yrði Rashil
að vera lagður af stað heim-
leiðis.
Það var ekki hægt að
fresfa útförum í loftslagi
Indlands. Maímánuður yar
bærilega svalur í Cambridge,
en í Bangipur var þegar orð-
ið mjög heitt. Að vísu yar
þar íshús, og lík föður hans
yrði geymt þar í nokkra
daga. Nú á dögum var ísinn
fluttur á flugvélum frá rót-
um Himalaya, enda þýtt
þeir hefðu verið næstum eins
fljótir á góðum hestum flá
dögum afa hans, að því ,er
faðir hans hafði sagt honupi.
Hann sá föður sinn fyrir sér
liggjandi á börum í húsinp,
og reyndi að leiða hugann
að öðru. Hann yrði að ná sér
í farmiða á ferðaskrifstof-
unni, þar sem Josie vann,
og síðan að taka saman fögg-
ur sínar. Hann yrði að segja
Josie það, auðvitað. Það yrði
erfitt. Hann hafði gengið
dálítið of langt, en hann
kynni að hafa gengið lengra,
ef hann hefði ekki vitað,
hvað faðir hans hefði sa^t,
væri hann —
„Sonur minn,“ heyrði
hann rödd föður síns segja
1 huga sér, „þú ert ungur
maður á förum til fjarlægs