Fálkinn - 25.09.1963, Blaðsíða 35

Kvikmyndir
Framh. af bls. 31.
John Huston heitir leikstjóri
þessarar myndar. Hann hefur
fengizt við margt um dagana.
Um tíma lagði hann stund á
listnám í Evrópu, þá var hann
atvinnuhnefaleikari og um
tveggja ára skeið var hann í
riddaralögreglu Mexícó. Það
síðastnefnda hefur sjálfsagt
komið honum í góðar þarfir
við töku þessarar myndar því
hún var að mestu tekin í
Mexícó. Huston hóf feril sinn
við kvikmyndir með því að
skrifa kvikmyndahandrit. Það
var árið 1937 en 1941 stjórnaði
hann fyrst myndatöku. 1948
hlaut hann Oscars-verðlaunfyr-
ir myndina Þrír menn í gull-
leit.
Indíánastúlkuna leikur Au-
drey Hepburn. Hun er án efa
með vinsælustu kvikmynda-
leikkonum heimsins og hefur
farið með aðalhlutverk í mörg-
um myndum. í Nunnunni, sem
Austurbæjarbíó sýndi í vetur
lék hún aðalhlutverkið.
Stærsta karlhlutverkið í þess-
ari mynd leikur Burt Lancaster.
Er óþarfi að kynna hann nánar
því hann er íslenzkum kvik-
myndahúsgestum að góðu kunn-
ur.
Audie Murphy fer einnig
með stórt hlutverk í þessari
mynd. Murphy varð frægur
fyrir framgöngu sína í síðari
heimsstyrjöldinni og hlaut eng-
inn jafn mörg heiðursmerki og
hann. Um þátttöku sína í stríð-
inu hefur hann skrifað bókina
„Til heljar og heim aftur“ sem
komið hefur út á íslenzku.
Bókin hefur einnig verið kvik-
mynduð og var sú mynd sýnd
í Hafnarbíó fyrir nokkrum ár-
um.
Með allstórt hlutverk fer
John Saxon. Hann er einn af
vinsælustu yngri leikurunum
vestan hafs og hefur getið sér
mjög gott orð fyrir leik sinn í
ýmsum myndum. Tónabíó sýndi
í vetur mynd með John Saxon,
„Harðjaxlar".
Hvíti apinn
Framhald af bls. 34.
eiga venjulega ekki nema tvö
eða þrjú börn. Ég tek ykkar
konur fram yfir.“
„Hvernig náðuð þér þeim?
Rænduð þeim?“ Samræðurnar
voru komnar vel á veg.
„Nei, ég sótti þær. Þeir
mundu taka okkar stúlkur, ef
þeir gætu. En þeim er eins holt
að reyna það ekki.“ Hvíti Ap-
inn þagnaði og rak upp hlátur.
„Ykkar þjóð er skrítin," bætti
hann við. „Tja, þér verðið að
fyrirgefa, en mér er óskiljan-
legur sá háttur, að láta for-
eldra stúlkunnar og piltsins
gera út um ráðhaginn. Ég kann
betur við að bera brúðina sjálf-
ur inn fyrir þröskuldinn.“
„Álítið þér ykkar aðferð far-
sælli?“
Hvíti apinn horfði einkenni-
lega á hann. „Okkar máti er
skemmtilegri og æsilegri. Þér
sjáið stúlku. Yður lítzt vel á
hana. Þér biðjið foreldra henn-
ar að sjá um, að hún komi til
húss yðar eins og ekkert sé um
að vera. Brúðguminn lætur
ekkert til sín taka. Hvað er
gaman að slíku?“
Samtalið var farið að angra
hershöfðingjann. Hann taldi til-
gangslaust að stæla við Hvíta
Apann um þá skemmtilegu
íþrótt, sem kallast konurán.
„Fluttu þér kínversku kon-
urnar hingað með valdi? Þér
vitið, að ríkisstjórn mín leggur
bann við slíku.“
Bros Hvíta Apans gaf til
kynna, að álit kínversku stjóm-
arinnar á málinu kæmi honum
ekki við.
Við vorum nú staddir á hæð,
þaðan sem sjá mátti yfir alla
sléttuna. Litbrigði gróðurins á
bakkanum hinum megin sýndi,
hvar áin rann fyrir sunnan
hana og austan, unz hún braut
á klöppum undir hamraveggn-
um í norðri og vestri. Hafi það
verið ætlun Hvíta Apans, að
færa okkur heim sanninn um,
að land hans væri óvinnandi
virki frá náttúrunnar hendi,
tókst honum það.
Um kvöldið efndi höfðinginn
til veglegrar veizlu. Á borðum
voru kjúklingar og fasanar og
að síðustu skjaldbökusteik.
Gestgjafinn skartaði til heiðurs
við gesti sína. Hann var klædd-
ur skinnkyrtli, og vesti úr
rauðlitaðri fílshúð. Samskonar
rauðum ræmum var vafið um
handleggina. Búningurinn var
eins og brynja í sniðum, enda
bitu hann engin vopn. Tuttugu
innbornir stóðu upp við vegg-
inn með spjót sín. Konur höfð-
ingjans gengu út og inn og báru
mat á borð.
Við höfðum ekki árætt að
inna þorpsbúa eftir konu hers-
höfðingjans af ótta við að gera
uppskátt erindi okkar. En Hvíta
Apanum hlaut að vera Ijós til-
gangur fararinnar, þótt fram-
koma hans væri í anda hins
veituia gestgjafa. Hersöfðing-
inn var annars hugar, meðan á
máltíðinni stóð. Hvíti Apinn
hafði í rauninni játað á sig
konuránið.
Skyndilega heyrðum við að
kona hljóðaði fyrir innan.
Hershöfðinginn þekkti rödd
konu sinnar og reis á fætur.
Henni hafði tekizt að slíta sig
lausa, meðan hinar konurnar
voru önnum kafnar. Hún hljóp
beint í fangið á bónda sínum og
grét sáran. Hvíti Apinn horfði
á, meðan hershöfðinginn reyndi
að sefa hana.
„Þetta er eiginkona mín!“
sagði Ouyang og bjóst við hinu
versta.
„Hvað er að heyra!“ hrópaði
Hvíti Apinn og lézt verða undr-
andi. „Nú vandast málið, þykir
mér.“
„Virðulegi höfðingi,“ mælti
hershöfðinginn. „Ég kom hing-
að sem vinur, og mun fara héð-
an sem vinur. Þér verðið að
leyfa mér að hafa konu mína á
brott með mér.“
„Ég skila aldrei aftur því, sem
ég tek. Hún tilheyrir mér,
nema þér takið hana frá mér
á ný: Ég skila engu — því mið-
ur.“
Hvíti Apinn var nú ægilegur
ásýndum. Hann studdi höndinni
á sverðshjöltun.
„Verðir!“ kallaði hann og
þeir reiddu spjótin samstundis
á loft.
„Munið, að ég er gestur yð-
ar,‘‘ sagði hershöfðinginn með
festu, og hvessti augun á and-
stæðing sinn. Hann vissi, að
lögmál gestrisninnar er strangt
hjá þeim innfæddu.
Hvíti Apinn lét höndina síga.
Hann gekk til herhöfðingjans
og mælti: „Mér þykir leitt að
þetta skyldi koma fyrir. En ég
er húsbóndi á mínu heimili
engu síður en þér á yðar heim-
ili. Ég ráðlegg yður að reyna
ekki að taka hana héðan. En
meðal annarra orða, þér mun-
uð vera góður bogmaður.“
„Þolanlegur,“ anzaði hinn
þurrlega.
„Gott, þá gerum við upp sak-
irnar á morgun á heiðarlegan
hátt, samkvæmt okkar siðvenj-
um.“ Hann gekk til konunnar.
Þangað til er hún mín.“
Ouang skalf af hræðslu
og vissi ekki, hvaðan á sig stóð
veðrið. „Vertu bara róleg sagði
maður hennnar. „Þetta er ekki
eins slæmt og það sýnist. Ég
mun áreiðanlega taka þig með
heim á morgun. Farðu nú með
þeim.“
Konan leyfði nú hinum að
leiða sig inn fyrir. Andrúms-
loftið var þvingað og samræð-
ur stirðar. En Hviti Apinn lét,
sem ekkert væri og hagaði sér í
öllu eins og hann væri sannur
heiðursmaður, með táhreina
samvizku. Okkur var að vísu
kunnugt, að konurán eru við-
tekin hefð meðal ýmissa þjóð-
flokka.
„Ég sótti þessar konur handa
sjálfum mér,“ mælti hann til
skýringar. „Ef þær hafa ekki
alið mér erfingja að ári liðnu,
læt ég menn mína hafa þær.
Þér kar.nist við siði okkar, hers-
höfðingi." Hann tók að skýra
þá fyrir okkur. í byrjun hvers
árs er haldin hátíð. Þá er dans-
aður kjördansinn og stúlkurnar
velja sér maka. Þær fara með
honum til fjalls og búa með
honum í eitt ár. Ef þau hafa
eignazt barn að þeim tíma liðn-
um, kynnir hún manninn fyrir
foreldrum sínum, og þar með
eru þau talin gift. Ef kunnings-
skapurinn ber ekki ávöxt, slíta
þau samvistum, og stúlkan vel-
ur sér annan maka á næsta ný-
ársdansleik. Og þannig koll af
kolli, unz hún verður þunguð.
„Ég fer eins að, ef kona
svíkst um að ala mér bam,
„lauk Hvíti Apinn máli sínu.
„Ég afsala mér henni, svo að
aðrir fái að reyna.“
Hershöfðinginn greip andann
á lofti. „En hvað gerist, éf kon-
an er ekki fær um að ala barn?“
„Það kemur afar sjaldan fyr-
ir, ef þær skipta nógu oft.
Óbyrjur eru eðilega lítils metn-
ar. Hins vegar væri glæpsam-
legt að taka mæður frá börnum
sínum. Börnin eru hið raun-
verulega markmið hjónabands,
og eiginmaðurinn einungis hafð-
ur að yfirvarpi. Eins og þið sjá-
ið, verða þær allar mæður og
lifa hér hamingjusömu lífi.“
Daginn eftir var efnt til elsk-
endakeppni, sem skyldi hefjaal
á kjördansi, samkvæmt sér-
stöku boði Hvíta Apans. Karl-
menn, konur og börn klæddust
hátíðabúningi. Piltar og stúlk-
ur hættu vinnu fyrir hádegi
og spókuðu sig í sparifötunum
og hlökkuðu til dansins. Hann
stóð venjulega fram á kvöld, en
þá héldu elskendurnir til skóg-
ar, að loknu vali. Ungu stúlk-
urnar voru flestar glaðlegar og
héldu sig í hópum. Þær gáfu
ungu mönnunum auga, brosandi
og fullar eftirvæntingar og
reyndu að gera upp við sig,
hvern þær ættu að kjósa um
kvöldið.
Dansinn hófst ekki fyrr en
um fjögur. Þá birtist hvíti Ap-
inn með konur sínar og börn,
og var frú Ouyang í þeim hópi,
ringluð á svip. Höfðinginn var
í herklæðum sínum, rauðu flos-
húðarbrynjunni. Hinar djúpu
hrukkur í veðuribitnu andlit-
inu sáust skýrt í sólskininu. Við
35
FALKINN