Fálkinn - 25.09.1963, Blaðsíða 19

Eftir langa hríð lyíti hann^- -r-rjfíéi, ékki þennan mán«-.4yrir honum. Það var grimmi- Klukkuna vantaði fimmtan
höfði og það var nýtt andlit í dag, Jaive, getur þú ekki sloppr legt, að ég vissi ekki, hvort ég mínútur í tólf.
mínum augum. Það var eins og ið yið það?
ég hefði aldrei séð það áður. Ég undirbjó mig í skyndingu.
Svo brosti hann og sagði: og fprðaðist að horfa á Toby.
— Þessi asnalegu rúm eru Þegar ég var tilbúin, strauk
ekki nógu breið fyrir einn, hvað ég hið þreytta andlit hans og
þá tvo. sagði:
Hann stóð upp. — Þú lítur út eins og þú sért
Ég helt fast í hönd hans, hálfdauður, Toby. Farðu og
hrædd um, að allt yrði hvers- lygðu þig og reyndu að sofna.
dagslegt og illt, þegar við skild- Ég verð komin aftur áður en
tim, en hann skildi og' beygði þú vaknar.
sig niður að mér og hvíslaði: Hann lagði andlitið í lófa
' — Vertu ekki hrædd, mín minn, svo greip hann skyndi-
k’æra, ég skal ekki fara. Við get- lega um hann og kyssti hann:
um ekki sofið bæði í rúminu, — Ég vildi óska, að þú værir
eii ég dreg fram stólinn og sit ekki neydd til að fara núna,
v!ið hlið þér alla nóttina. tautaði hann við lófa minn.
Hann dró stólinn til sín með — Það geri ég líka, sagði ég
annarri hendi, þannig að hann og vissi ekki hvers ég óskaði.
þ’yrfti ekki að sleppa hendi Hann fylgdi mér niður að dyr-
rpinni. Svo settist hann á hann um.
eins nálægt mér og hann gat. — Ekki að vera svona á svip-
— Þú verður svo þreyttur, inn sagði ég og reyndi að hlæja.
ságði ég. Ég verð komin heim aftur eftir
— Ég sofna, vertu ekki tvo tíma.
hrædd. Og þú skalt líka fara að — Þú iðrast ekki?
sofa. Sofnaðu nú og settu ekki Ég hafði vonað svo innilega,
rieitt fyrir þig, það fyrsta, sem að hann færi ekki að spyrja um
þu heyrir í fyrramálið er, að þetta. En þegar hann hafði gert
ég elska þig. það, gat ég aðeins gefið honum
Ég svaf draumlaust og það það svar, sem hann vildi fá.
fyrsta, sem ég uppgötvaði um — Nei, þú getur verið viss
morguninn var hönd hans, sem um, að ég iðrast ekki.
hélt um mína. Ég lauk upp aug- Hann leitaði í augum mínum
unum og þarna var andlit hans. að einhverju, sem ég vissi, að
vakandi og brosandi og áður en var þar ekki.
ég hafði hreyft mig, beygði — Þú hefur ekki sagt, að þú
hann sig yfir mig og sagði: — elskir mig, sagði hann lágt.
Jane, ég elska þig. Hjarta mitt hætti að slá. Ég
Ég lokaði augunum og sagði lokaði augunum.
við sjálfa mig: — Ó Guð, hvað Skyndilega sleppti hann mér.
hef ég gert? — Fyrirgefðu, sagði hann.
Ég er bjáni. Hvernig settir þú
X. að geta sagt það enn þá. Komdu
Það er næsti dagur, sem gild- þér af stað núna, flýttu þér,
ir eftir ástanótt. Og einmitt annars færðu skammir.
þennan sama morgun hringdi Þegar ég sat í lestinni, fann
James til mín og bað mig um ég til léttis yfir því að vera
að aðstoða við heimskulegan laus við hann. Ég barðist við
blaðamannafund. Ég stóð að finna lausn á þes.sari nýju
skjálfandi við símann og hlust- 0g hræðilegu flækju. Alveg
aði á hann tala um sögulegan fram að því síðasta hafði mér
fund frægs gamanleikara og ekki boðið í grun, að þetta gæti
fegurðardrottningar.sem áttu að komið fyrir. En þetta hafði
leika saman í kvikmynd. komið fyrir og það á þann hátt,
— Þetta er auðvitað hreinn sem breytti mér, breytti Toby,
skrípaleikur, þau hafa hatast breytti öllu, nema því eina, sem
um árabil, en hin opinbera út- átti að vera öðru vísi, þetta eina
gáfa af þessum heimskulega var óbreytt. <
fundi verður að fara fram opin- Hvers vegna, hvers vegna
berlega og annað hvort okkar hafði ég ekki sagt. Toby það
verður að vera viðstatt og hvers fyrir löngu? Þá hefði þetta
vegna ætti það að vera ég, þeg- aldrei komið fyrir. Þá hefði
ar ég hef svona elskulega að- Toby ekki þurft að líða núna,
stoðarstúlku? Þú hefur víst ekki og hann yrði ekki neyddur til
neitt á móti því, Jane? að þjást meira, svo miklu meira,
Nei, ég sagðist ekki hafa neitt seinna, þegar ég segði honum
á móti því. það......Ég var veik af ör-
Tobv stóð við hlið mér og væntingu yfir hugsuninni um
þegar ég lagði tólið á, sagði að segja honum það núna.
hann ákafur, næstum örvænt- Ég varð næstum hrædd við
ingarfullur: að afhjúpa tilfinningar mínar
elskaði hann eða eigi, að ég Eg gaf einurn þjónanna
hafði aldrei hugsað um hann merki og brátt kom drykkur-
einu sinni á þann hátt. Ég lok- inn. Honum var tekið fengins
aði augunum og rejmdi að hendi bæði af blaðamönnum
Hugsa um andlit hans. Það var og gamanleikaranum. Ég rétti
tvöfcld mynd — andlitið á ná- honum di-ykk og hann brosti.
unganum, sem ég hefði þekkt, — Mér þykir svo leitt, hversu
þangað til i gær, og andlitið, þessu seinkar, sagði ég.
sem ég hafði séð í nótt í fyrsta — Vertu það ekki, litla vin-
sinn, andlit, sem allt hafði ver- kona, sagði hann.
ið þvegið af nema hrifning og — Hún er ailtaf sein í því, á
blíða, annað andlit, andlit elsk- fleiri en einn hátt.
hugans. Þetta voru tvö algjör- Hann brosti vingjarnlega yfir
lega ólík andlit og hversu mjög glasbrúnina.
sem ég reyndi að bræða þau Ég gekk milli manna og baðst
saman, þá urðu þau ekki að afsökunar og hringdi til her-
einu andliti, sem ég hafði eina bergis stjörnunnar. Auglýsinga-
óblandaða tilfinningu gagnvart. stjóri hennar svaraði:
Þegar ég kom til gistihússins, — Við erum ekki alveg til-
gat ég ekki einu sinni munað, búin enn þá, sagði hann. — Við
hvað James hafið sagt, að um ætlum að vera eins fín og við
væri að vera. Ég flýtti mér inn getum — og það ætti ekki að
á skrifstofu mína, læsti hurð- vera neitt vandamál, jafn stór-
inni, settist við skrifborðið og kostleg og við erum •— en við
reyndi að jafna mig. Ég hataði neyddumst bara til að skipta
hugsunina um að fara inn til um föt nokkrum sinnum.
allra þessara glöðu blaðamanna. Hvernig gengur það, engillinn
Mér fannst ég nakin og ótrú- minn, hrópaði hann blíðlega til
lega tilfinninganæm, mér frúarinnar, og hvæsti svo í sím-
fannst, að tæki einhver í mig, ann: — Hún er í baði, andskot-
færi ég að æpa. Skyndilega ans merin. Hvað segi ég? Missi
þráði ég Toby ákaft. Nú skildi ég lifibrauðið?
ég, hvernig honum leið, þegar Hann hækkaði röddina og
ég fór frá honum. Ég fór að kallaði bersýnilega í gegnum
skilja ýmislegt, sem ég hafði hurðina að snyrtiherberginu:
ekki haft hugmynd um fyrr. — Já, elskan? Auðvitað bíð
Ég tók símtólið og gaf skipti- ég! Og svo hvíslaði hann að
borðinu númerið í Fulham. Ég mér með angurværri röddu: —
varð að tala við hann bara í Það gera blaðamennirnir einn-
nokkrar mínútur. Þá minntist ig, ég veit það — þeir taka
ég þess, að ég hafði beðið hann mig aldeilis í karphúsið. Reyndu
um að leggja sig, hann svaf að hafa ofan af fyrir þeim í
sjálfsagt núna. Já, það voru fimm mínútur í viðbót, góða
mín eigin mistök. Hann hafði Janie, ég skal reka eins mikið
orðið að ganga í gegnum skiln- á eftir henni eins og ég get —
aðinn, sem kom alltof fljótt, það er eins og að reyna að ýta
einsamall, nú var röðin komin tíu tonna vörubíl með brems-
að mér. Það var bara réttlátt. urnar á. — Já, mín fagra? Það
Ég ýtti á t akkann til skipti- er guðdómlegt. — Góði Guð,
borðsins. bíddu þangað til þú sérð það) —
— Látum þetta eiga sig, sagði jahá — nú erum við víst tilbú-
ég við skrifborðsstúlkuna. in. Sæl á meðan, Janie.
Ég gekk til Júlíusalarins, þar Hann lagði tólið á og ég gekk
sem móttakan fór fram. Kaffi- aftur inn i salinn.
bollarnir stóðu á löngu borði, — Bara tíu mínútur í viðbót,
og þjónarnir skenktu þeim sagði ég. Það var aftur ráðizt á
kaffi, sem snemma komu. Ég vínglösin. ,
gekk á milli þeirra, sem ég Loks kom hún, sveipuð
þekkti og sagðj, að kæmi feg- minkapelsi í fylgd hins sveitta
urðardrottningin jafnseint og auglýsingastjóra síns. Ljós-
hún var vön, þá myndi athöfnin myndararnir lögðu frá.sér glös-
dragast á langinn. Það komu in og gripu myndavélarnar, aug-
fleiri. Næstum eingöngu karl- lýsingastjórinn tók í kraga.pels-
menn, slúðurdálkahöfundar eða ins, reiðubúinn að afhjúpa hinn
leiklistarfólk; Stundvíslega fræga vöxt. Þegar hver Ijós-
klukkan hálf tólf kom litli gam- myndavél hafði verið munduð,
anleikarinn. Hann var injög dró hann pelsinn til hliðar.
vinsæll meðal blaðamannanna, Þetta var sá undarlegasti
sem hrópuðu húrra fyrir hon- klæðnaður, sem ég, hef séð.
um, af því að hann var svo Rautt hárið bylgjaðist yfir nakt-
stundvís. Svo settumst við öll ar, hvítar axlirnar.
niður og biðum eftir frúnni. Framh. á bls.
FÁLKINN 19