Fálkinn - 25.09.1963, Blaðsíða 37

□TTÚ DG BRÚÐUR SÆKDNUNGSINS
lcop. HARTKN TOONDCR S1UPIOS

Hann lét hina um að gæta Karenar og Fáfnis og skundaði inn
í kastalann. Á meðan höfðu þeir átt í þófi Eðvald og Ari, þvi
að lið þeirra voru .iöfn. Koma Ottós gerði það að verkum, að
frændi hans fór að hafa betur. Brátt voru Eðvald og menn
hans afvopnaðir o gfarið með þá inn í innri garðinn. „Hvað eig-
um við að gera við hann?“ spurði Áki og benti á fangana.
Nú, þegar hættan var liðin h.iá og hann hafði náð kastalanum
aftur, fannst honum hann vera lávarður og herra alls, sem
hann hafði umsión með. „Varpið þeim í fangelsi og sendið
svo sendiboða til konungsins," svaraði Ottó. „Konungur verður
sjálfur að skera úr þessu máli.“ „Og ætlazt er til að ég sjái
um, að þeirra sé gætt og ég sjái þeim fyrir fæði þangað til,“
kveinaði Áki og hóf deilu við Ottó, sem var rofin af hrópum
frá einum manna, sem sem staðsettir voru við hliðið. „Víking-
arnir eru að koma." Sigurður var ífararbroddi þeirra. Hið ný-
fengna hugrekki Áka bráðnaði eins og vetrarsnjór fyrir vorsól-
inni, er hann sá víkinganaHann skalf og horfði með opinn
munn á, er Ottó gaf skipanir um að loka hliðunum og draga
upp brúna. Norðmennirnir, sem sáu að eitthvað hafði gerzt
í fjarveru þeirra, hröðuðu göngu sinni...
Það tók aðeins nokkrar mínútur að loka hliðunum, en það tók
lengri tíma að draga upp brúna. Hlekkur eftir hlekk af hinni
þungu keðju var dreginn upp ... Um leið og þeir voru að þessu,
hlupu Norðmennirnir fram og voru sér þess meðvitandi, að
það var um lif og dauða að tefla, að kastalinn væri ájfram í
höndum þeirra. Nokkrir víkingar hlupu út á brúna sem hafði
verið dregin upp til hálfs og vonuðust til að geta klifið veggina
þaðan. „Vopnberi," kallaði Áki æstur. „Láttu mig hafa klif-
una mína með broddunum." Hann og nokkrir menn hans þutu
til brjóstvirkisins fyrir ofan hliðið. 1 æsingi augnabliksins tók
enginn eftir Áka, sem hafði forðað sér í skuggann til að horfa
á undirbúninginn að vörn kastalans. Einn hermannanna, sem
sem gættu Fáfnis, gekk til hans og hvíslaði einhverju i eyra
hans. Herra kastalans leit i kringum sig hikandi. „Farið með
hann til herbergja minna," hvislaði hann, „en hafið auga
með honum.“
Er Fáfnir var leiddur inn í kastalann, hélt Áki á eftir honum.
„Hvað getur hann viljað segja mér, sem er svona mikilvægt
fyrir framtíð mína?“ tautaði herra kastalans. Fullur ömur-
légra hugboða hugsaði hann um beiðni Fáfnis um viðtal. Það
gat ekki verið hættulfegt, að verða við ósk hans, hugsaði Áki,
þar sem Fáfnis yröi gætt, og hann var alla vega óvopnaður.
Hann horfði í kringum sig... Nú var heppilegur tími, því að
enginn veitti honum athygli. Hann læddist varlega gegnum
aðalinnganginn i kastalann... Á meðan reyndu Norðmennimir
árangurslaust að klífa veggina ae ðutan, en voru stöðugt hindr-
aðir i þvi af hinum snöggu viðbrögðum manna hans. Skvamp,
sem heyrðist við og við úr vígisgröfinni bar vitni um, að
aðgerðir Ara heppnuðust... „Við verðum að setja verði,“ taut-
aði Ottó, og syipaðist um i kringum sig eftir Áka. En hann
sást hvergi „Ég verð að spyrja Danna, hvert Áki hefur farið,“
hugsaði hann, en honum varð ekki betur ágengt við að finna
Danna en Áka.
FÁLKINN 37