Fálkinn - 25.09.1963, Blaðsíða 7

lands, lengra en rödd mín
nær. En þú ert aldrei lengra
í burtu en svo, að hjarta
mitt nái ekki til þín. Hegð-
aðu þér eins og ég væri við
hlið þér.“
Hann hafði ekki alltaf
hegðað sér eins og faðir hans
væri við hlið hans, að
minnsta kosti ekki hvað
Josie viðvék. í sannleika sagt
— hann hafði notið ákveð-
inna stunda með henni,
einkum vegna þess að faðir
hans var ekki við hlið hans.
Nú þegar faðir hans var lát-
inn, mundu slíkar stundir
áldrei framar verða til. Látn-
ir kunna að vera nálægari
éh lifendur.
Hann gekk hægt meðan
þetta var í huga hans og kom
að stundarfjórðungi liðnum
tíl skrifstofunnar, þar sem
Josie var að störfum. Hann
gá rautt hár hennar glóa á
inilli grárra skjalaskápa. Það
háfði verið hár hennar, sem
hann hafði hrifizt af í fyrstu
— hið furðulega hár henn-
ar. Gat það verið raunveru-
legt? Hann hafði kynnt sér
auglýsingarnar í tímaritun-
íim í lestrarsalnum. Bersýni-
lega gat amerísk stúlka haft
hárið eins á litinn og hún
óskaði. Hann hafði aldrei
haft kjark til að spyrja
Josie, hvort þetta væri litur,
sem hún hefði valið.
Hún sá hann koma og
brosti breitt til hans.Hlýjan,
sem í því fólst, raskaði ró
hans að venju. Rödd hennar
lét sem söngur í eyrum hans.
! „Hæ, Rash! Hvaða erindi
áttu hingað um þetta leyti
dags? Áttu ekki að vera í
éðlisfræðitímum eða ein-
hverju?“
Hann tók símskeytið upp
ur vasa sínum og rétti henni
það þegjandi. Hún las það,
og glaðiegt andlit hennar,
viðfeldið en ekki sem fríðast,
Varð alvarlegt.
! ,,Ó, guð, Rash, það er
hræðilegt! Þú vissir ekki að
hann væri veikur, eða neitt
Væri að, er það?“
Hann hristi höfuðið. Augu
hans fylltust tárum, sem
leituðu útrásar. Hún sá þau
og dró hann inn á milli
tveggja raða af skjalaskáp-
um og tók utan um hann.
„Rashil, elskan —
Hann hallaði höfðinu að
öxl hennar. Siðan herti hann
sig upp. „Josie,“ sagði hann,
nærri brostinni röddu, „ég
verð að fara heim í dag.
Hvernig get ég náð í miða?“
„Elskan, það er erfitt
svona í snatri, en ég skal
sjá hvað ég get gert. Faðir þinn var áhrifa-
maður, var það ekki?“
„Ég geri ráð fyrir — jú, hann var það.
Hann var forstjóri fyrirtækis síns — stærstu
hampiðjunnar —.“
„í ríkisstjórninni, á ég við.“
„Jú, hann var ráðherra.“
„Ég ætla að segja þeim það. Stundum
gerir það gæfumuninn. Ef mér misheppnazt,
geturðu þá ekki fengið sendiráðherrann eða
einhvern til —.“
„Mér líkar það ekki.“
„Láttu mig þá um það, elskan. Guð, en
hvað ég mun sakna þín.“
Hún hélt þétt utan um hann, og utan við
sig af sorg gerði hann það, sem hann hafði
aldrei áður leyft sér að gera — hann tók
utan um hana og þau föðmuðust stundar
korn. Síðan leit hún upp, og þau kysstust.
Það höfðu þau heldur aldrei gert. Það var
truflandi og þó undarlega hug'gandi.
„Rash,“ sagði hún blíðlega. „Ég efast um,
að þú vitir nokkurn tíma, hvað Þú hefur
kennt mér.“
„Kennt þér, Josie?“
„Ao karlmaður getur verið blíður og kúrt-
eis, beðið í stað þess að hrifsa —“
Hann varð svo hissa, að hún hörfaði um
fet.
„Skiptir ekki máli. Ég veit ekki hvað ég er
að tala um. Ég skal ná í miðana, Rash. Hafðu
ekki áhyggjur af því.“
Hann fór við svo búið,treysti henni. Hún
var svo fær, svo viss um hvað hún gæti
gert. Síðar um daginn, þegar hann var að
taka saman föggur sínar, hringdi hún til
hans.
„Rash, ég læt miðana í pósthólfið þitt.“
„Ó, Josie, þakka þér fyrir.“
„Heyrðu, Rash, ég vil ekki kveðja þig.
Þetta var nóg í morgun. Ég hata kveðjur.
Þær eru svo fjári endasleppar. Aðeins eitt —
ætlarðu að koma aftur?“
„Ég vona það.“
„Ég líka. Guð blessi þig þangað til —“
Rödd hennar kafnaði skyndilega.
„Josie,‘ hrópaði hann. „Ég verð að sjá þig,
áður en ég fer.“
„Allt í lagi, Rash. Ég skal geyma miðana
þína.“ Frh. á 26.