Fálkinn - 25.09.1963, Blaðsíða 34

Hvíti apinn
Framh. aí bls. 3L
varnarskyni, en ekki til þess að
fá áveiturækt til ræktunar.
Fjallið leit út fyrir að vera
óvinnandi vígi. Samt sem áður
hlaut að vera hægt að komast
yfir það að norðanverðu. Við
héldum upp með ánni. Sums
staðar var kjarrið svo þétt, að
við misstum sjónar á henni.
Þegar við beygðum inn með
fjallinu, reis skyndilega um
fimm hundruð feta hár kletta-
veggur fyrir framan okkur.
Hann var úr granít og minnti
á venjulegan borgarmúr. Stein-
þrep voru höggin í kletta-
sprungu og hurfu inn í skugg-
ann. Það var ekki um neitt að
villast, við höfðum fundið inn-
ganginn. Við litum hikandi
hver á annan.
„Þetta er ríæsta furðulegt,"
sagði hershöfðinginn. „Það er
erfitt að segja, hvað tekur við
fyrir handan. Það krefst fífl-
dirfsku að komast inn í þetta
sjálfgérða vígi. Engir geta ver-
ið betur vopnaðir en við. Við
getum mætt hverju, sem að
höndum ber, ef við hættum
okkur inn í lokað land. En samt
sem áður eigum við ef til vill
ekki afturkvæmt. Fólkið, sem
þarna býr, er áreiðanlega ekki
hrifið af óboðnum gestum. Mér
leikur samt sem áður hugur á
að kanna, hvað er þarna fyrir
ínnan. Ef það er Hvíti Apinn,
má búast við snörpum átökum.
Ef það er ekki hann, má gera
ráð fyrir vinveittum þjóðflokki.
Hvert er álit ykkar?“
Allir voru á einu máli um að
ráðast til uppgöngu.
Þegar við komum upp, sáum
við, að við. mundum lenda í
sjálfheldu. Fyrir ofan þrepin
tók við þrjátíu feta langur
stallur, þar sem hægt var að
ráðast að mönnum ofan frá með
spjótum og sverðum. Eina af-
drepið var smáblettur undir
stórum kletti. Þröng göng
hlykkjuðust inn á milli hamra-
Veggja alla leið að rammgerri
hurð úr harðviði; hún var harð-
læst að innanverðu. Það komst
ekki nema einn í senn inn göng-
in. Naumast var hægt að hugsa
sér haglegra né öruggara vígi.
Við börðum árangurslaust að
dyrum, Þegar við lögðum við
hlustirnar, heyrðum við raddir
c>g hlátra kvenna og barnaúr
fjarska. Við hömuðumst á hurð-
inni og hrópuðum. Eftir á að
gizka tuttugu mínútur gægðist
höfuð yfir klettabrúnina og
spurt var, hverjir við værum.
Wang liðsforingi, sem talaði
mállýzku þeirra, sagði, að við
34
værum flokkur veiðimanna á
suðurleið. Höfuðið hvarf og við
heyrðum hávaða og greinilega
æsingu fyrir innan. Þegar við
litum upp næst, blöstu við okk-
ur tólf örvaroddar. Hershöfð-
inginn fullvissaði mennina um,
að við færum með friði og bað
þú ljúka upp fyrir okkur.
Aðstaðan var erfið; þegar
hurðin var opnuð, stóð Wang
fremstur. Hann litaðist um.
Tuttugu bogaskyttur stóðu í
tveimur röðum og miðuðu á
innganginn, sú fremri kraup á
kné, en aftari röðin stóð. Wang
var auðveldur skotspónn. Sitt
hvoru megin við dyrnar stóðu
sex menn með brugðna hnífa.
Ekkert var hægara en að sneiða
höfuðin af óboðnum gestum,
jafnóðum og þeir stigu inn úr
hellinum. Nú reið á að sýna
háttvísi. Wang gekk feti framar
og brosti. Um leið og þeir tóku
hníf hans úr slíðrinu, þustu
tveir hermenn úr hellinum að
baki hans. Það söng í stáli og
örfar flugu af streng. Þrír eða
fjórir féllu þegar til jarðar.
Skyndilega kvað við skipandi
rödd og ryskingarnar hættu.
Við litum upp og sáum Hvíta
Apann standa upp á kletti
skammt frá.
Ouyang hershöfðingi gekk
fram og Hvíti Apinn stökk nið-
ur af klöppinni og kom til móts
við hann.
„Hér hafa orðið mistök,“
mælti hershöfðinginn. „Við er-
um á leið suður og æskjum
leyfis að fara hér í gegn.“
Hann kynnti sig.
„Mér er mikill heiður að
komu ykkar,“ svaraði Hvíti
Apinn. Flestum ættarhöfðingj-
um hefði staðið enn meiri ógn
af valdi hershöfðingjans, en
Hvíti Apinn kom fram við hann
eins og stoltur gestgjafi við
ferðalang. Hárið á honum var
undið upp í hnút, og hann var
berfættur eins og menn hans.
Þrátt fyrir þessar ógurlegu,
hvítu augabrúnir var ró og
virðuleiki yfir manninum.
„Fyrst þið eruð gestir mínir,
langar mig að biðja ykkur að
leggja frá ykkur vopnin. Eins
og þið sjáið, er ég vopnlaus,"
mælti hann og hló hátt og
hressilega.
Hershöfðinginn skipaði okk-
ur að leggja niður vopn. Þegar
Hvíti Apinn sá það, varð við-
mót hans ofur ljúfmannlegt.
Hinum særðu var nú hjálpað á
fætur.
Það er erfitt að lýsa tilfinn-
ingum mínum, er ég tók að lit-
ast um. Allstór slétta um-
kringd háum fjöllum á allar
hliðar, með skuggasælum gló-
aldinlundum, dvegpálmatrjám
og dreifðum hrísgrjónaekrum,
leiddi hugann að einhverju
undralandi. Það var ilmur í
lofti og þægilega heitt, saman-
borið við svækjuna fyrir hand-
an fjallgarðinn. Birtan í þess-
um sólskinsdal, hinn skæri lit-
ur á laufi, blómum og ávöxtum
hafði fjörgandi áhrif, og mér
þótti sem ég hefði verið hrifinn
inn í töfraheim. Bjálkakofar
stóðu á víð og dreif. Þeir voru
með stráþaki og gólfið fáein
fet frá jörðu. Konur og hálf
nakin börn léku sér og hlógu
í sólskininu. Snjóhvítir og ó-
trúlega skrautlegir páfagaukar
flögruðu á milli trjánna. Það
var næstum ógerningur að
hugsa sér að nokkuð illt væri
til í slíku umhverfi.
„Ég öfunda yður af þessu
fagra landi!“ sagði hershöfð-
inginn kurteislega, en af fullri
einlægni.
„Og svo rammlega víggirtu,“
svaraði Hvíti Apinn og hló við.
Höfðinginn bjó sjálfur í
stórum timburskála. Gólfið var
úr óhefluðum viði og húsgögn
naumast engin utan nokkrir
plankar, sem notaðir voru til
að sitja á, og löng tekkplata,
er hvíldi á sundurhöggnum
trjábol, var eina borðið þar
inni. Hópur af glöðu og for-
vitnu fólki safnaðist saman til
að virða fyrir sér gestina, á
meðal nokkrar kínverskar kon-
ur. Þetta var um nónbil og okk-
ur voru borin hrísgrjón og ein-
hver ilmandi kjötréttur, mjög
kryddaður.
Hvíti Apinn átti nokkrar
konur, sem nefndust meiniang.
Konurnar voru ekki hafðar út
af fyrir sig, eins og í Kína.
Hershöfðinginn minntist ekki á
konu sína, en ég sá, að hann
var þvingaður og órólegur,
meðan hann gerði að gamni
sínu við gestgjafann undir
borðum. Hvíti Apinn bauðst til
að sýna gestunum land sitt að
loknum málsverði.
Ef til vill var tilgangur Hvíta
Apans með því sá, að sýna
gestunum fram á, hve vita von-
laust þeim var að reyna að
flýja. Þessi undarlega mann-
vera gekk hratt og léttilega
þrátt fyrir að minnsta kosti tvö
hundruð punda líkamsþunga.
Hann var vörpulegur og vöðva-
stæltur, útlimirnir grannir en
sterklegir og virtust einkar vel
fallnir til ferðalaga um frum-
skóga og fjalllendi. Maðurinn
var í fuilu samræmi við um-
hverfi sitt. Hvítur hárvöxtur-
inn og koparbrúnt hörundið
var ekki eins fáránlegt og ég
hafði haldið, og átti birtan
þarna og litir umhvefisins ef-
laust sinn þátt í því. Hinir
sterku drættir við munn og
vanga, sinaberir handleggirnir
og breitt bakið bar allt vott um
mikinn vilja- og vöðvastyrk.
Hann var stoltur og hamingju-
samur og leit ekki út fyrir að
skulda neinum neitt — hvað þá
heldur að hafa rænt eiginkonu
gests síns.
Ættarhöfðinginn og hershöfð-
inginn fóru í fararbroddi, við
Wang komum á eftir ásamt
nokkrum liðsforingjum. Hers-
höfðinginn kom auga á kín-
verska konu, sem stóð í kofa-
dyrum með barn á armi.. „Ég
sé ekki betur en að þetta sé
kínversk kona.“
„Já, þær eru þó nokkrar hér.
Þér hafið gaman af fögrum kon-
um?“ svaraði Hvíti Apinn
kæruleysislega.
Konan horfði á okkur þegj-
andi, og við héldum áfram.
„Börn þeirra eru líka fríðari,“
sagði hann eins og í framhaldi
af hugsunum sínum. „Ekkert
gleður menn mína eins og fagr-
ar eiginkonur. Ég vil, að fólk
mitt sé hamingjusamt. Landið
sér okkur fyrir gnægð matar
— fiski, veiðidýrum, fiðurfé og
hrísgrjónum. Við þörfnumst
ekki peninga, og ég legg ekki
skatt á þegnana. Ef þeir veiða
stóran fisk, þá eta þeir stóra
fiskinn. Nú, ef þeir veiða lít-
inn fisk, eta þeir lítinn fisk.
Okkur skortir aðeins salt og
kvenfólk — já, og að sjálfsögðu
hnífa.“
„Hvað eigið þér við með því,
að ykkur vanti kvenfólk. Það
er mikill fjöldi af því hér. „Ég
sá að hershöfðinginn mundi
fara að komast að efninu.
„Þær eru ekki nægilega
margar. Hér eru um þrjú hundr-
uð karlmenn, en aðeins liðlega
tvö hundruð konur. Eins og þér
sjáið getur þessi slétta brauð-
fætt að minnsta kosti þúsund
manns í viðbót. Mig dreymir
um að sjá allt þetta konungs-
ríki,“ og hann sveiflaði hend-
inni, „fullt af fólki, fallegu
fólki, hraustu fólki. En okkur
vantar konur.“
„Hvernig má það vera?“
spurði hershöfðinginn undrandi.
„Hér eru um þrjú hundruð
konur í allt, ef maður telur þær
gömlu með. Ég geri það ekki.
Það eru aðeins konur frá átján
til fjörutíu og fimm ára, sem
geta átt börn. Ein, sem ég kom
með hingað fyrir tíu árum, hef-
ur átt sjö stráka í röð, og alla
efnilega. Kínverskar konur eru
frjósamar. Ég veit ekki, hvernig
á því stendur, en okkar konur
Framh. á bls. 35.
FALKINN