Fálkinn - 25.09.1963, Blaðsíða 36

beltisstað hékk slíður og upp úr
því stóðu tvö máð hnísskefti,
vafin mjóum slifurvír. Höfð-
inginn litaðist um, hreykinn og
sæll á svip eins og konungur.
Dansinn hófst án tafar, en
ekki alltof skipulega. Trumbu-
slagararnir börðu slönguskinns-
bumbur sitjandi á jörðunni hjá
fimmtíu feta hárri fánastöng,
sem stóð á miðri' flötinni. Tveir
menn blésu í gríðarlanga lúðra,
sem framleiddu djúpa tóna, er
gátu heyrzt í hálfrar mílu fjar-
lægð. Eldri mennirnir stungu
spjótum sínum í jörðina og
horfðu á stúlkurnar, sem tóku
saman höndum og dönsuðu um-
hverfis flaggstöngina og fall-
egu, rauðu, ísaumuðu giftinga-
borðarnir þeirra flögruðu í gol-
unni. Allar stúlkur áttu slíka
mittislinda, sem þær saumuðu í
af miklum hagleik og smekk-
vísi. Mæður þeirra horfðu á, og
ungu mennirnir stóðu hjá og
klöppuðu og kölluðu til stúlkn-
anna. Þegar einhver þeirra
hafði valið sér pilt, sveiflaði
hún borðanum í áttina til hans
um leið og hún dansaði hjá.
Litist honum á hana, greip
hann lindann og dansaði með.
Þannig var haldið áfram með
glettum og gamni, hlátrum og
daðri, og sífellt fjölgaði pörun-
um. Piltarnir dönsuðu í ytri
hringnum og héldu í rauðu
böndin á stúlkunum sínum.
Frú Ouyang horfði hugfangin
á dansinn. Hershöfðinginn gerð-
ist óþolinmóður, en Hvíti Ap-
inn skemmti sér konunglega og
hló og drakk eins og hann lysti.
Hann átti á hættu að missa í
mesta lagi eina konu .
„Gott og vel,“ sagði hann að
lokum og sneri sér að gestinum.
„Ég veit, að þér eruð mikill
hershöfðingi, og ég kæri mig
ekki um að koma illa fram við
yður. Nú skulum við fara að
fornum venjum, og megi sá
fræknari vinna.“
Hann fékk lánaðan giftingar-
borða hjá einni kvennna sinna
og útskýrði keppnina, sem grip-
ið var til, er tveir menn kröfð-
ust sömu konunnar. Bandið var
um fimm þumlungar á breidd,
og í það var saumuð slanga.
Það yrði fest efst á stöngina,
og sá, sem gat skotið af boga
sem næst slönguauganu, átti að
fá stúlkuna.
fsaumaði borðinn var dreg-
inn að hún. Hann blakti letilega
í golunni. Allt fólkið stóð um-
hverfis og fylgdist með því sem
gerðist af miklum æsingi. Þessi
elskendakeppni var einstök í
sinni röð.
„Hvað segið þér um hundrað
36 FÁLKINN
skrefa fjarlægð?“ spurði Hvíti
Apinn.
Oyuang herhöfðingi hikaði
andartak og gaf síðan samþykki
sitt. Skotmarkið var örsmátt
og á stöðugri hreyfingu, og það
var jafnmikið undir heppni
komið og snilli að hæfa það.
Hann lét færa sér úrvals örvar
og bezta bogann. Áhorfendur
viku til hliðar, bumbur voru
barðar og andrúmsloftið var
þrungið eftrvæntingu. Frú
Ouyang var ljóst, að hún átti
frelsi sitt undir skotfimi eigin-
mannsins. Hann átti ráð á
þremur skotum.
Hershöfðnginn var afburða
snjall bogmaður. Hann lék sér
að því að hæfa fugla á flugi
á lengra færi en þessu, en
fuglar fljúga venjulega í beina
stefnu. Hann miðaði á slöngu-
hausinn næst stönginni — og
geigaði. Borðinn hlykkjaðist
kenjóttur undan örinni og hún
flaug langt út í buskann.
„Þér höfðuð ekki nægilega
hliðsjón af vindinum,“ sagði
Hvíti Apinn. Hann lék við
hvern sinn fingur.
í næstu atrennu var hersöfð-
inginn heppnari. Örin klauf
borðann rétt við slönguhaus-
inn.
„Bravó!“ hrópaði Hvíti Ap-
inn. „Eitt skot er eftir.“
Síðasta skotið missti algjör-
lega marks.
Nú gekk höfðinginn fram.
Hann spennti þungan bogann,
eins og hann væri leikfang, him-
inlifandi yfir að eiga kost á því
að keppa við kínverskan hers-
höfðingja. Hann stóð grafkyrr.
Örin hlaut að fljúga af strengn-
um í nætsu andrá. Maðurinn
kerrti höfuðið, og eitt andar-
tak var líkast því sem hann
væri allur í auganu sem hann
hvessti á markið. Á broti úr
sekúndu, áður en borðinn næði
að bærast, sendi hann örina í
gegnum slönguhausinn.
Fólkið rak upp drynjandi
fangaðaróp. Bumbuslagararnir
hömuðust eins og þeir ætluðu
að sprengja bumburnar sínar.
Bandið var dregið niður og
rannsakað. Övarnar höfðu verið
merktar, og það var ekki um
neitt að villast. Ouyang hers-
höfðingi var náfölur og konan
grét. Keppnin var háð eftir
settum reglum, og hann varð
að sætta sig við úrslitin.
„Mér fellur þetta miður,“
sagði Hvíti Apinn. „En þér
stóðuð y'ður vel.“
Frú Ouyang missti stjórn á
sér og grét hástöfum. Aðskiln-
aðurinn var sár og erfiður.
Hershöfðinginn beit á vör og
reyndi að stilla si6.
Vopnin höfðu verið skilin
eftir við hellisdyrnar, svo að
við gætum tekið þau með. Hvíti
Apinn fyldi okkur að útgang-
inum og gaf hershöfðingjanum
forláta kopartrumbu að skiln-
aði.
Erfið þetta ekki við mig, hers-
höfðingi, „mælti hann að síð-
ustu. „Ef þér kærið yður um
að heimsækja mig að ári,
mundi það gleðja mig mjög.
Verði kona mín þá ekki búin
að ala mér barn, skal ég af-
henda yður hana aftur.“
Ári síðar gerðist nokkuð und-
arlegt. Hershöfðinginn fór aftur
að vitja um konu sína, og komst
að raun um, að hún hafði eign-
ast son. Honum til undrunar
var hún klædd að hætti innbor-
inna kvenna og dillaði barninu,
sem hún var auðsæilega hreyk-
in af, í fangi sér. Hershöfðing-
inn varð gramur.
„Ég geri mér enn vonir um,
að hershöfðinginn láti þig lausa,
svo að þú megir koma með
mér“ sagði hann, við hana.
„Nei,“ svraði konan, eigin-
manninum til stórrar furðu. „Þú
verður að fara án mín. Ég get
ekki skilið drenginn eftir — ég,
sem er móðir hans.“
„Þú átt þó líklega ekki við,
að þú viljir heldur vera hér
kyfr? Ertu orðin ástfangin af
Hvíta Apanum?“
„Það veit ég ekki, en hann
er faðir barnsins míns. Þú verð-
ur að fara einsamall. Ég er
ánægð hér.“
Hershöfðingjanum brá mjög
við þessi orð. Honum veittist
örðugt að skilja, að framferði
Hvíta Apans var önnur eins fá-
sinna og hann hafði haldið.
Hvíti Apinn hafði gengið með
sigur af hólmi. Og Ouyang vissi
hvers vegna.
Þetta síðasta áfall reið hers-
höfðingjanum að fullu. Hann
bar aldrei sitt barr upp frá því.
Guðrún Guðmundsdóttir
íslenzkaði.
llispursiney
Framh. af bls. 25.
Fylgir ekki bílskúr íbúðinni
yðar?“
„Jú, en læsingin bilaði á hon-
um svo að ég get ekki opnað
hann.“
„Jæja, einmitt,” sagði Mason.
„En segið mér nú eitt. Er faðir
yðar á lífi?“
„Sannleikurinn er sá, herra
Mason, að ég veit ekkert um
fjölskyldu mína. Ég var — ég
var gefin í bernsku. Ég held að
ég sé óskilgetin.“
„Bíðið kyrr þar sem þér er-
uð,“ sagði Mason. „Ég kem
strax og tala við yður. Drake
kemur með mér.“ Hann lagði
símann niður.
Drake lagði bíl sínum fyrir
framan Parkhurst bygginguna.
Hann og Mason gættu vel í
kringum sig þegar þeir fóru út
úr bílnum.
„Sérðu nokkurn vera að
njósna um húsið eða bílinn,
Páll?“ spurði Mason.
„Ekki enn,“ svaraði Drake.
„Jæja, við skulum fára upp,“
sagði Mason.
Þeir fóru úr lyftunni- á ní-
undu hæð og gengu að dyrum
íbúðar nr. 907. Þegar Mason
studdi á bjölluhnappinn, heyrð-
ist hringing. Síðan varð dauða-
þögn.
Mason sagði: „Hún ætti ör-
ugglega að vera hérna.“ Hann
þrýsti aftur á hnappinn, lagði
síðan eyrað við hurðina. „Það
er eins og verið sé að draga
eitthvað eftir gólfinu,“ sagði
hannog barði á hurðina.
Innan dyranna heyrðist dynk-
ur, eins og eitthvað dyttL
Kona hljóðaði og hljóðið snögg-
þagnaði, eins og einhver hefði
tekið fyrir munninn á hennL
Mason fleygði sér á hurðiria.
Læsingin hrökk upp og hurðin
opnaðist eins og öryggiskeðja
hennar leyfði. Innan úr íbúð-
inni heyrðist hurð skella að
stöfum.
„Komdu,“ hrópaði Mason til
Drakes. „Samtaka nú. —
Núna!“
Mennirnir skullu á hurðina
báðir í einu. Skrúfurnar, sem
héldu öryggiskeðjunni drógust
út og hurðin flaug upp á gátt.
Mason og Drake stóðu kyrrir
brot úr sekúndu og virtu fyrir
sér hervirkin. Dyrnar að svefn-
herberginu stóðu opnar, svo að
þeir sáu, að skúffur höfðu verið
dregnar út og á gólfi stofunn-
ar lá maður á bakinu í afkára-
legum stellingum.
Það heyrðust hljóð handan
lokaðra dyra, sem lágu áreiðan-
lega að eldhúsinu. Mason hljóp
til að henda sér á hurðina. Hún
opnaðist um þumlung og smáll
svo aftur. Mason hörfaði til að
gera aðra atrennu.
„Komdu Páll,“ hrópaði lög-
fræðingurinn, „við skulum
opna þessar dyr!“ Báðir menn-
irnir fleygðu sér með öllum
þunga á hurðina. Hún opnaðist
um þumlung og lokaðist aftur.
„Einhver hefur skorðað sig
við hurðina hinum megin,“
sagði Drake. „Varaðu þig! Þeir
geta farið að skjóta.“
Framhald á bls. 38..