Fálkinn - 25.09.1963, Blaðsíða 18

n>
einn 'iiryM í viðböt. í íyrsta
sirin á ævirini þvingaði ég raig
til áð halda áfram að drekka
eftir áð ég hafði náð því stigi,
að ég viidi hætta.
Ég man ekki einu sinni eftir
því. þegar við yfirgáfum klúbb-
inn, en ég man, að við sátum
í leigubíl. Ég farin fyrir hand-
leggjúm Tobys og ég held ég
hafi sofnað, því að svo man ég
ekkert fyrr en hann hjálpaði
mér upp stigann.
Loks vorum við komin heim.
Toby kveikti ljós og á gastæk-
Og svo var ég komin inn í uðum á okkar litla bletti. Toby ur en hún veit, hvað þetta snýst inu,-
þröngina og það var of seint byrjaði á því, að halda um mig um. Það er átakanlegt. Ég stóð og horfði í kringunv
að snúa við. á venjulegan hátt með aðéins Hann. var reglulega hneyksl- Það var hlýlegra ei^
Það v.ar langt síðan ég hafði annan handlegginn utan um aður. nokkru sinni fyrr og ég sagði
komið á s’líkan stað, og það var mitti mitt .... og dró að mér við Toby:
miklu fjörugra þarna en ég olnbogana og ég lagði hendurn- Ég var hrædd um, að hann —Það gleðst yfir að sjá okk;.-
hefði getað ímyndað mér. Það ar á brjóst hans. í þeirri stöðu héldi áfram að tala um þau. Á ur-
voru ólýsanleg þrengsli þarná. fannst mér ég öruggari gegn vissan hátt var hann að tala — Hvað áttu við? Hvað þá?’
En það leit ekki út fyrir, að pústrum og hrundningum. um mig án þess að vita það, — Herbergið, sagði ég. —
neinn yrði önugur, hversu mik- — Það er of heitt hérna, hann sagði dálítið um mig, sem Það gleðst vegna þess að við *
ið sem við rákumst á aðra, og sagði ég þegar hljómsveitin ég kærði mig ekki um að vita. erum komin heim. Það segir:"
loks höfðum við olnbogað okk- hætti. Eitt skref í viðbót i þankagangi .,Friður.“
ur áfram að jaðri mannfjöldans, — Þú þarft að fá annan hans og hann myndi segja þau ®v° ^ór ég ad gráta. Það var
sem stóð og tróð dans í kring- rommdrykk. orð, sem mig langaði ekki til að vegna þess, að litla herbergið
um hljómsveitina. í hljómsveit- — Ertu vitlaus. Mig langar hlusta á óskaði mér friðar, og það ríkti
inni voru fimm menn, allir þel- í eitthvað ískalt. — Við förum og leitum að enþinn friður, ekki núna,
dökkir. Þegar John kom auga — Þetta er bara eitthvað sem John, hann heldur sennilega, að aidrei framar. Og það var vegna
á okkur, brosti hann breitt og þú heldur. Heitur drykkur er við höfum stungið af, sagði ég sannleikans líka, hins óttalega
veifaði. Það var hlé á milli laga miklu betri. biðjandi, en það var of seint. sannleika um syndina, sem ég
og hann gaf okkur merki um, — Þú hefur að minnsta kosti — Fyrr eða síðar, sagði Toby drýgt, þegar ég bjó til
að við skyldum fara niður og ekki efni á því, sagði ég og — eignast þessi látlausi stelpu- an Þess að skynja gleðina og
fá okkur drykk á barnum. þetta átti ég auðvitað ekki að krakki barn án þess að hafa fegurðina að baki hinnár sönnu
Hann bærði varirnar eins og segja. nokkurn tíma skilið, hvað ást ástar. Toby seiti mig á rúmið
hann segði: „Klúbburinn borg- — Hver segir það? Ég seldi er. og hélt um héndur mínar.
ar.“ grein í fyrri viku, ekki satt? Þarna kom það. Hann hafði — Hvað er að, mín kæra?,
Það voru engin sæti við bar- Hann pantaði tvo drykki í sagt það, og ég hafði heyrt það Fkki gráta. Hvað er það, get-
inn. Þegar bárþjónninn kom til viðbót, og þegar þeir komu fór- og það var ekki hægt að láta hrðu ekki ságt mér það?
okkar, pantaði Toby tvö vín- um við að borði. Þar settumst eins og það væri ósagt. Það var Hann kyssti búrt tárih. Hann ,
glös. við, drukkum romm okkar og satt og það var niinn sannleik- kyssti augu mín og munn, og við’
— Þið eruð gestir Johnny, virtum forvitin fyrir okkur um- ur, ég skildi hann í fyrsta föðmuðumst og einhvern veg-,
ekki satt? Hann sagði, að þið hverfið. skipti'. inn breyttist grátur minn — ég'
ættuB að fá rommpúns, sér- Hún þarna lítur út fyrir að Ég hlýt að hafa stanzað, því grét ekki lengúr áf örvæntingu.
drykk klúbbsins. vera 13 ára, hvíslaði Toby og að hann sneri sér við og kom Tar min spruttu af nýrri til-1
Drykkurinn var heitur og benti á stúlku í ódýrri bómull- aftur. — finningu, tilfinningu sem atlot,
kryddaður, og sítrónusneiðar arpeysu, en undir henni sást — Hvað er það, Jane? Ertu hans °g heridur vöktu og það ’
syntu milli bóla af bráðnu móta fyrir litlum óþroskuðum ekki hraust? Þú ert svo föl .... var enginn hluti skilningarvita j
smjöri. Við dreyptum fyrst var- brjóstum. Ungur spjátrungur á Ég gat ekki komið upp orði. minna og líkama míns, sem
lega á, en þetta var mjög gott líku reki beygði sig yfir hana Mér fannst ég umvafin sann- viicii veiia Éiðnám.
á bragðið og rann niður eins og og þuklaði á þeim. Stúlkan leika og það var kyrrlátt og Hans vilji vár minn vilj. Og
heit mjólk. veitti honum ekki mikla at- tómlegt þarna inni eins og vera þótt hann hefði verið eigin-
— Hvílíkur drykkur, sagði hygli, hún reykti sígarettur, ber. maður minn og hefði vitað að
Toby. Svei mér þá, við fáum ýtti við og við hönd hans frá Svo kom John askvaðandi ég gengi með barni hans, hefði
okkur annan. eins og hún væri fluga, sem gegnum mannþyrpinguna og hann ekki getað verið blíðari. %
— Ég get það ekki. kitlaði. sagði: Og allar hugsanir flýðu undan
— Allt í lagi. Við dönsum Almáttugur, þetta er ógeðs- — Halló, þið tvö. Ég hélt ég gleði, sem ég átti ekki skilið,
fyrst og fáúm okkur éinn á legt, hvíslaði Toby. ætlaði aldrei að finna ykkur. en kom samt vaxandi og sigr-
eftir. — Vertu þá ekki að horfa á Sannleikurinn var þarna og andi í villtri og óstýrilátri
í seilingarfjarðlægð frá okkur þau, sagði ég dálítið önug. var óþægilegur. Fram að þessu gleðikennd, sem ég hafði ekki
var vaggandi og suðandi mann- Það var eitthvað við skötu- hafði ég lokað augunum fyrir trúað, að ég ætti eftir að verða
fjöldinn. hjúin, sem gerði mig grát- honum, en þegar ég hafði verið aðnjótandi.
Ég fann til einkennilegrar ó- klökka. Ég tæmdi glasið og stóð þvinguð til að horfast í augu Ég vissi varla, hvenær það
beitar. Mér féll ekki að vera á fætur. við hann, gat ég ekki lengur var afstaðið, því að það var svo
ýtt og hrundið fram og aftur. — Eigum við að fara og gá, haft augun lokuð. Mér fannst, dásamlegt, að ég helt að töfr-
En Toby hélt utan um mig og hvort John vill drekka einn, að losnaði ég ekki við hann, arnir vöruðu að eilífu. Og þeg-
ýtti mér inn í mannfjöldann. sagði ég dálítið of hátt. færi ég að æpa og lemja höfð- ar þeir loks fóru að fölna, þegar
Toby dansaði vel eða gat það — Krakkaskammirnar, sagði inu við vegginn til að reka hann ég gat hugsað aftur, hvíldi hann
að minnsta kosti við hagstæðari Toby. burt. við höfuð mitt og handleggir
skilyrði. Eins og nú var háttað, — Þetta stúlkubarn — bara Svo tæmdi ég glasið, sem ein- voru vafðir blíðlega utan um
gerðum við eins og hin, tröðlc- þreytt á öllu saman, löngu áð- hver hafði gefið mér og bað um mig.
18 FÁLKINN