Fálkinn - 25.09.1963, Blaðsíða 20

Isaumaði borðinn var dreginn að hún og hann blakti letilega
í golunni. Allt fólkið stóð umhverfis
og fylgdist með því, sem gerðist af miklum æsingi. "
Þessi elskendakeppni var
einstök í sinni röð.
%-v' V
m
HVÍTI

Kínversk þjóðsaga
endurisögd af
LIN YIJTANG

Flestir þekkja eflaust söguna af Ouyang hers-
höfðingja. Hann gekk í lið með uppreistarmöhn-
um, var tekinn til fanga og hálshöggvinn og ætt-
mönnum hans útrýmt. Þetta var á því herrans
ári 569. Menn eru ekki á einu máli um það, sem
gerðist. Sumir álíta, að hann hafi átt þetta skilið,
þar sem ætt hans hafði um langan aldur notið
trausts og hylli keisarans. Þeir harma það að vísu,
að jafnglæsilegum herforingjaferli skyldi ljúka
með smán og svívirðu. Aðrir, svo sem Chiang
Tsung, hafa samúð með honum og telja hann hafa
leiðzt inn á þessa óheillabraut sökum þess, að
keisaranum var tekin að vaxa í augum velgengni
hershöfðingja síns þar syðra.
En það er önnur saga. Þegar hann var um
þrítugt, kom fyrir hann atvik, sem gjörbreytti
skapgerð hans. Metnaður hans hiaut ólæknandi
sár. Ungi hershöfðinginn í Suður-héruðunum varð
bitur, uppstökkur og óhamingjusamur maður.
Chiang Tsung, vinur hans, sem tókst að bjarga
syni hershöfðingjans og ól hann upp á óhultum
stað, getur um þetta í frásögn sinni af „Hvíta
apanum,“ en dregur margt undan, eftir því sem
herra Lei frá Kwangtung segir, en hann var einn
úr herforingjaráðinu. Hér verður stuðzt við frá-
sögn herra Lei. Hann er maður á sextugs aldri og
var sjónarvottur að því, sem gerðist.
Ég hef verið í þjónustu hershöfðingjans frá því
að hann erfði tignina við fráfall föður síns. Föður
hans hafði ég einnig þjónað, og átti því trúnað
sonarins. Hershöfðinginn átti unga og fallega konu
af göfugum ættum. Dag nokkurn var henni rænt.
Við vissum allir — það var að minnsta kosti talið
fullvíst — að Hvíti Apinn væri hér enn að verki.
Mér féll illa að sjá andlit hershöfðingjans, þar
sem hann sat einn og snæddi morgunverð.
Þegar þetta gerðist, vorum við staddir i Changlo.
Hershöfðinginn hafði verið varaður við því að fara
með hina ungu, fögru konu sína inn á landssvæði
frumbyggjanna. Hvíti Apinn hafði lagt það í vana
sinn að ræna kínverskum konum innah hundrað
mílna takmarka, og hurfu þær gjörsamlega spora-
laust. Menn voru hafðir á verði umhverfis húsið
nótt og nýtan dag. Þernur voru látnar sofa inni
hjá ungu konunni og þjónar í næsta herbergi fyrir
framan. Árla morguns vaknaði ein þernan við um-
gang, en þá var konan horfin. Enginn gat skilið,
hvernig ræninginn hafði komizt inn, því að allar
dyr voru harðlæstar. Ég vaknaði við hljóðin í
þernunni, sem æddi hálfklædd um húsið og kall-
aði að húsmóðir sín væri týnd.
Við hófum leitina. Húsið var bækistöð við fjöl-
farinni fjallaveg. Það stóð fremst á hárri kletta-
brún og hengiflug fyrir neðan. Handan við gljúfr-
ið var mosavaxin klettasylla, á að gizka fimmtíu
fet í beinni línu frá húsdyrunum. Ógerningur var
að sjá frá sér nema svo sem tuttugu fet þarna í
morgunþokunni. Það var stórhættulegt að elta
ránsmanninn á hálum klettunum í slæmu skyggni.
Ef manni skrikaði fptur ellegár sást yfir bugðu á
einstíginum, átti maður á hsettu að hrapa til bána
ofan i gljúfrið. Við gáfumst upp eftir klukkustund-
ar árangurslausa leit.
Hershöfðinginn var viti sinu fjær af reiði, þegar
hann sneri heim með okkur og tók að yfirheyra
þernuna nánar. Hann tók um axlir hennar og
hristi hana. „Hvað sástu?“ spurði hann.
„Ég sá ekki neitt,“ kjökraði þernan. „Ég vakn-
aði við einhvern hávaða, en þá var frúin farin.“
Þetta var í fyrsta skipti, sem ég sá hershöfð-
ingjann missa stjórn á skapi sínu. Hann sló stúlk-
una utanundir. Hann var réttlátur maður, og við
hinir eldri meðlimir herforingjaráðsins, bárum
Framh. á bls. 26.
20
FALKINN