Fálkinn - 25.09.1963, Blaðsíða 28

LITLA
SAGAIM
EFTIR
WILLY
BREIIMHOLST
LERAUGUN
Það var senn komið að sjón-
varpsútsendingunni. Ég hag-
ræddi stólnum svolítið, náði í
púðann, sem ég vil helzt hafa
við bakið, hallaði mér makinda-
lega aftur á bak og kveikti í
góðum vindli.
— Hvar eru gleraugun mín?
spurði ég.
Ekkert svar. Maríanna var
niðursokkin í uppáhaldskvenna-
blaðið sitt og sat minna en
meter frá mér, svo auðvitað
hafði hún heyrt, hvað ég sagði.
— Hvar eru gleraugun mín?
endurtók ég nokkru hærra.
En ekkert svar.
— Ertu ekki með heyrnar-
tækið? spurði ég illkvitnislega.
Þá tók hún loksins við sér.
— Ég var að spyrja um,
hvort þú hefðir séð gléraugun
mín?
Hún hafði ekki séð þau.
— Ertu ekki með þau? spurði
hún af sinni alkunnu hjálpsemi.
Ég strauk andlitið í fimmta
eða sjötta skiptið að minnsta
kosti.
— Nei, sagði ég. Ég er ekki
með þau og þau eru ekki í
hylkinu.
— Hvar varstu síðast með
þau?
— Á mér.
— Hvar á þér?
Hún horfði ráðvillt á mig.
— Síðast þegar ég var með
þau, var ég með þau. Nú eru
þau týnd.
— Finndu þau þá!
Ég leit á hana þakklátum
augum.
— Þakka þér fyrir ráðlegg-
inguna, sagði ég súr.
Svo stóð ég upp til þess að
leita að þeim. Ég leitaði um
allt húsið. En þau var hvergi
að finna. Það var ekkert um
annað að gera en leita á Marí-
önnu og höfða til hjálpsemi
hennar.
— Heyrðu, sagði ég. Þú verð-
ur að hjálpa mér. Útsendingin
byrjar eftir fimm mínútur.
Hefurðu ekki einhvers staðar
rekizt á þau?
— Ertu búinn að gá á nátt-
borðið?
Ég var búinn að því.
— En á skrifborðinu?
Ég var líka búinn að því.
— Þau hafa víst ekki flækzt
inn í eldhús?
— Nei.
— En í vösum þínum? Hef-
ur þú leitað Þar?
Ég var líka búinn að leita
þar.
— Þá get ég barasta ekki
ímyndað mér hvað þú hefur
gért af þeim.
Ég leit á klukkuna. Hana
vantaði þrjár mínútur í átta.
Gleraugnalaus sá ég ekkert
hvað sýnt var á skerminum.
Það var rétt svo að ég sá hann
sjálfan. Benni kom inn.
, — Hefurðu séð gleraugun
mín?
— Nei, þú ert víst ekki með
þau á þér.
— Nei, þú ættir nú að geta
séð það sjálfur strákur. Hjálp-
aðu mér nú að finna þau.
Hann litaðist um í stofunni,
ráðvilltur á svip.
— Hvar á ég að leita?
— Það verður þú sjálfur að
finna út. En þú átt auðvitað að
leita á þeim stöðum, sem ég
hef ekki leitað á.
Hann gægðist á bak við eitt
málverkið.
— Þetta þýðir ekkert Benni.
Þú ættir nú að geta sagt þér
sjálfur, að þau eru ekki þarna.
— Ertu sjálíur búinn að leita
á bak við málverkið?
— Auðvitað hef ég ekki gert
það.
— Hvernig geturðu þá vitað
nema þau séu þar.
— Af því að maður leggur
ekki gleraugun sín bak við mál-
verk, sem hangir upp’i á vegg.
En'úr því að þið nenrtið ekki
að hjálpa mér, skal ég sjálfur
leita að þeim og finna þau.
Ég rauk út úr stofunni ösku-
illur.
Tíu mínútur yfir átta fann
ég þau. Þau lágu á hillunni yfir
vaskinum í baðherberginu.
Þegar ég þvæ mér I framan,
tek ég þau alltaf af mér. Þetta
er ávani hjá mér.
Ég setti þau strax upp, fór
inn í stofuna og kom mér fyrir
í stólnum framan við sjónvarp-
ið.
— Fannstu þau? spurði Mari-
anna kæruleysislega.
Ég svaraði ekki. Ég var enn
þá ergilegur yfir því, að maður
skuli aldrei geta fengið hjálp
jafnvel þótt mann vanti eins
nauðsynlegan hlut og gleraugun
sín.
Svo lagði ég fæturna upp á
skemilinn og hagræddi mér enn
betur. Tveim mínútum svaf ég
svefni hinna réttlátu. Ég vakn-
aði við að Maríanna hristi mig.
Klukkan var að verða tíu og
kvöldkaffið var tilbúið.
— Þú ert eini maðurinn, sem
ég þekki, sem getur ekki sofið
nema vera með gleraugu, sagði
hún.
28 FALKINM