Fálkinn - 25.09.1963, Blaðsíða 27

staðarferð í lögmætum erinda-
gjörðum. Hefur hann þá með-
ferðis dádýrakjöt, fáein bjór-
skinn og tennur úr villigöltum,
og ef til vill nokkrar þurrkaðar
moskusblöðrur. Þetta lætur
hann í skiptum fyrir búrhnífa,
kjötaxir og smíðaáhöld — og
salt. Hann talar kínversku reip-
rennandi og er heiðarlegur í
viðskiptum, en reyni einhver
að pretta hann, er eins víst að
sá hinn sami finnist dauður
með ör í bakinu einn góðan
veðurdag.
„Hvernig er hann í hátt?“
Wang liðsforingi, sem var
ættaður af þessum slóðum,
sagði, að hann líktist hvorki
Miaos, Yaos, né Holaos ætt-
flokkunum. því að þeir væru
dökkir og smávaxnir og hrukk-
óttir í framan allt frá bernsku.
Þeir, sem höfðu séð Hvíta
Apann, lýstu honum þannig, að
hann væri um fimm fet og tíu
þumlungar á hæð samanrekinn
og herðabreiður með krafta-
lega handleggi og afar háls-
stuttur. Hið sérkennilegasta við
útlit hans var hvítur hárvöxt-
ur, miklar augabrúnir og löng
augnahár. Hann var mjög loð-
inn um bringu, arma og fót-
leggi. Þegar hann hljóp, snerti
hann jörðina með allri ilinni
og sveiflaðist áfram eins og api.
Hvort þetta stafaði af því, að
hann var vanur að ferðast í
fjöllum og skóglendi, vitum við
ekki, en göngulagið og hinar
stóru, útglenntu tær ásamt
hvítum, silkimjúkum hýung á
fremur grönnum fótleggjum
gerðu manninn einkennilega
fáránlegan í útliti.
„Hann sækist eingöngu eftir
stúlkum og ungum konum,'1
lauk Wang máli sínu.
Hershöfðinginn sat álútur og
dró andann með erfiðismunum.
„Hafa konurnar aldrei fundizt,
dauðar eða lifandi?" spurði
hann.
„Nei, það er það furðulegasta
af öllu," svaraði liðsforinginn.
„Hafi hann nauðgað þeim og
skilið þær einhvers staðar eftir,
hlutu sumar að ná til byggða
eða lík þeirra að finnast.“
„Hefur hann einnig rænt
börnum?“
„Nei, mæður hræða einungis
börn sín með Hvíta Apanum.
Mér er sagt, að hann ræni að-
eins kvenfólki á aldrinum átján
til tuttugu og tveggja ára.“
Wang liðsforingi hugsaði sig
um andartak og bætti svo við:
„Það kemur naumast fyrir, að
hann ræni konum, sem eiga
börn. Ég veit ekki hvernig á
því stendur, en það er altalað
hér í sveitinni, að mæður séu
óhultar fyrir honum, og sumir
segja, að hann sé mesta barna-
gæla.“
Hershöfðinginn fann sárt til
auðmýkingar sinnar og vissi
ekki, hvað til bragðs skyldi
taka. Það var erfitt að segja,
hvort Hviti Apinn hefði drýgt
þessa dáð í hefndarskyni eða til
að draga dár að hershöfðingjan-
um. Hann hafði ekki einungis
misst konuna, sem hann unni,
heldur þótti honum og sem
heiður og álit kínverska hers-
ins væri í veði.
Hér átti hershöfðinginn ein-
stökum óvini að mæta. Af sögu-
sögnum að dæma, var hann
gæddur yfirnáttúrlegu þreki,
bragðvísi og þrautsegju, og það
var ólíku saman að jafna að
elta uppi konuræningja, eða
skipuleggja venjulega herferð.
Hermenn voru staddir upp um
kletta og klungur og niður í
gjár og gljúfur, ef vera mætti,
að þeir fyndu einhverja bend-
ingu um, hvar frú Ouyang væri
niðurkomin.
Hálfur mánuður leið, og þá
fann einn af mönnum okkar
rauðan, ísaumaðan skó hang-
andi á trjágrein á að gizka
þrjátíu mílur frá herstöðinni.
Þennan skó hafði kona hers-
höfðingjans átt. Hún gat eðli-
lega ekki krönglazt upp fjöll
og firnindi, og ræninginn hafði.
orðið að bera hana. Skórinn var
gegnsósa og upplitaður af sól
og regni. Þernan og hershöfð-
inginn staðhæfðu bæði, hver
eigandinn var. Sennilega var
konan enn á lifi og höfð ein-
hvers staðar í haldi. En hvar
var fylgsni Hvíta Apans?
Við kenndum í brjósti um
hershöfðingjann. Hann hafðist
við í einrúmi, og sveinn hans
sagði, að hann snerti ekki mat-
inn. Enginn þorði að yrða á
hann þennan dag.
Daginn eftir kallaði hershöfð-
inginn mig á fund sinn löngu
fyrir dögun, „Lei,“ mælti hann,
„við leggjum í dag af stað til
að leita að konu minni. Ég
hef ákveðið að fresta öllum
hernaði um skeið. Veldu tvær
tylftir manna til fararinnar og
sjáðu um nauðsynlegan útbún-
að. Leiðangurinn kann að taka
mánuð eða meira — hver veit.
Wang liðsforingi kemur auð-
vitað með.“
Ég gerði eins g hann skipaði.
Ég valdi úr tvær tylftir ungra,
vaskra manna, þeirra á meðal
beztu bogaskyttur landsins og
bjó þá spjótum og rýtingum.
Við þurfum ekki að taka með
okkur miklar matarbirgðir, því
að nóg var af ávöxtum. í fjöll-
unum uxu villtar appelsínur,
og hermennirnir gátu grafið
upp gómsætar rótarhnyðjur og
steikt þær yfir eldi. Við vorum
þvi við öllu búnir og höfðum
ekkert að óttast. Sjálfur var
hershöfðinginn frábærlega
vopnfimur og gat klofið app-
elsínu með ör á hundrað feta
færi.
Satt að segja nutum við ferð-
arinnar. Það var hressandi að
vera úti í háfjallaloftinu og út-
sýnið var stórfenglegt. Við fór-
um um fjöll og villiskóga, eftir
hrikalegum gljúfrum og um
skóglendi vaxið risavínviði,
dvergfuru, og „tárvotum bamb-
us, sem varð allt að hundrað
fetum á hæð. Þarna voru einnig
góðar veiðilendur. Við þurft-
um hvorki að óttast menn né
dýr á leið okkar. Þeir inn-
fæddu, sem á vegi okkar urðu
vissu hverjir við vorum. Þetta
er heimsins bezta fólk, ef það
fær að búa í friði með Kínverj-
unum. Það vílar raunar ekki
fyrir sér að stinga mann í bak-
ið í hefndarskyni, en það hefur
ofan af fyrir sér með hrís-
grjónarækt og veiðiskap og sýn-
ir engum áreitni að fyrra
bragði. En það var vita von-
laust að fá neinar upplýsingar
um Hvíta Apann af þeirra
munni. Eina svarið, sem allir
gáfu var: „Ég veit það ekki.“
Hershöfðinginn hafði grun um,
að Hvíti Apinn stæði í vináttu-
sambandi við þessa ættflokka,
og hann væri hetja í þeirra
augum.
Við höfðum haldið í suð-
vesturátt inn á landsvæði, sem
hershöfðinginn hafði aldrei
komið á fyrr. Breiður, uppþorn-
aður árfarvegur blasti við sjón-
um og batt enda á sókn frum-
skógarins í vestur. Framundan
risu klettótt hæðadrög með
kræklóttum runnum á stöku
stað. Stórar, vatnsnúnar klapp-
ir bentu til þess, að hér hefði
áður verið frjósamur dalur með
fossandi bergvatnsá, en síðan
hefði náttúran skipt um skoð-
un og beint straumi fljótsins
í aðra áttt. Úti við sjóndeildar-
hringinn í vestri gnæfðu súlu-
myndaðir drangar, hrikafagrir.
Það var ekki hægt að líkja
þessum kalksteinsklettum við
annað en súlur og sívalninga,
sem vindur, regn og raki mill-
jón ára hafði í sameiningu mót-
að úr misháa turna. Hvergi
sáust merki um mannabyggð.
Sólin varpaði löngum, hvítum
og svörtum skuggum yfir dal-
inn, um leið og hún hvarf á bak
við klettaborgirnar. Það yrði
erfitt að finna vatn á þessum
hrjóstruga stað. Við vorum nú
staddir um hundrað milur frá
bækistöð okkar. Eyðimörkin
virtist binda endi á förina, sem
hafði reynzt árangurslaus fram
að þessu.
En hershöfðinginn var heillað
ur af hinu einkennilega lands-
lagi. Landið hækkaði hinum
megin við ána, og gróður tók
að myndast og þéttast á ný. Þar
sem hinum turnskreytta tinda-
skaga sleppti, tók við langur
fjallshryggur, sem ómögulegt
var að komast yfir. Tindarnir
glóðu gullnir í kvöldskininu og
minntu á uppljómaða álfaborg.
Hátt í lofti flugu tveir fiskiern-
ir í átt til fjallaheimkynna
sinna.
Hershöfðinginn var staðráð-
inn í að fylgja árfarveginum
allt til upptaka. Hann var von-
góður og skipaði okkur að
leggja á brattann. Ef við flýt-
um för, getum við eflaust fund-
ið náttból skömmu eftir sólar-
lag. Eftir klukkustundar gang
upp ósnortinn árfarveginn,
lagðan straumþveginni möl,
komum við á grasi gróna hjalla.
„Lítið á!“ kallaði skarplegur,
tvítugur piltur, einn af svein-
um hershöfðingjans.
Við okkur blasti eldstæði,
hlaðið úr hnullungum, og aska
umhverfis það. Hér hafði ein-
hver sýnilega kveikt eld og
matazt. Skorpið bjúgaldin —
og glóaldinhýði lá á víð og
dreif. Við höfðum ekki mætt
nokkurri lifandi sál í tvo daga,
og hlóðirnar voru notaleg sönn-
un þess, að við vorum ekki einu
mennirnir í heiminum. Lo
snuðraði í kringum þær og
hrópaði upp yfir sig á ný: „Lít-
ið á!“ Við þustum allir nær.
Lo hélt á svörtu silkibandi eins
og því, er konur hnýta um hár
sitt, meðan þær eru að klæða
sig.
„Frú Ouyang hlýtur að eiga
það,“ sagði Lo.
Við hefðum fegnir viljað trúa
honum, en það var engin ástæða
til að ætla, að sérhver silkiborði
þyrfti endilega að tilheyra
konu hershöfðingjans. Hann
gat auðvitað ekki fullyrt neitt
um það, hvort hún ætti hann
eður ei. Hann starði aðeins á
borðann og andvarpaði. En við
erum öll gripin óskhyggju við
vonlausar aðstæður. Þessi
fundur hleypti kappi í kinn, og
við biðum þess með óþréyju að
finna bráðina og láta til skar-
ar skríða. Okkur var ljóst, að
við áttum að mæta hættulegum
óvini, en allt var betra en að-
gerðarleysið og þessi tilbreyt-
ingarlausa ganga.
Við lögðumst til hvíldar und-
ir stjörnubjörtum himni. Jafn-
vel þrautreyndir hermenn
þreytast af að arka eftir upp-
Framhald á bls. 31.
rÁLKINN 27