Fálkinn - 25.09.1963, Blaðsíða 17

Mér rann kait vatn milli skinns og
hörunds, þegar ég las bréfið. Fyrst núna
sá ég, hversu innilega ég hafði óskað
þess, að hann setti sig í samband við
mig. En vonbrigðin yfir hinum kalda og
formlega tón hans voru svo mikil, að
reiðin náði aftur á mér tökum. „Ábyrgð
á þér.“ Ekki eitt hlýlegt eða vingjarn-
legt orð, ekki einu sinni fyrirgefning,
einungis hin stífa hönd skyldurækninn
ar, sem var rétt fram undir slagorðinu:
„Blóð er þykkara en vatn.“ '
Ég bögglaði bréfið saman og henti því
I körfuna. En þegar ég kom heim þetta
kvöld, náði ég í það aftur, setti það
niður í tösku og ákvað að gleyma því.
Mér leið illa um hríð, en það leið
hjá. Ég hugsaði um það, hvernig hægt
varð að slíta öll bönd og hversu auðvelt
það er að byggja upp nýtt líf.
Laugardag nokkurn, þegar Toby og
John voru að drekka te inni í herberg-
inu mínu, sagði John skyndilega:
— Hvers vegna getið þið Toby ekki
komið og heyrt okkur spila í klúbbnum
í kvöld?
| Toby leit spyrjandi á mig. Ég vissi
ekki almennilega, hverju ég átti að
svara.
— Þú hefur nú aldrei boðið okkur,
- sagði Toby.
— Ég geri það núna.
— Viltu það? spurði Toby og bætti
við: Þú ferð víst aldrei út að skemmta
| þér, — og mig grunaði skyndilega, að
þetta væru samantekin ráð hjá þeim.
— Jú, víst geri ég það, sagði ég án
þess að hugsa mig um. Það var ekki
satt, ég hafði ekki farið út að kveldi
svo vikum skipti.
Toby rauk upp ofsaglaður. — Við
• getum farið í kvöld, hvers vegna ekki,
það er laugardagur, og við fáum að
sjá alla dýrðina. Er dimmt þar, hávaði
og læti, John?
John hló með öllu sínu svarta og
stóra andliti.
— Já, þar er myrkur og hávaði, þér
mun falla þetta í geð. Lögreglan kemur
þar að staðaldrL
Hann hló hrossahlátri sínum.
— Nei, Johnny, lögreglan?
— Nei, ég er að gera að gamni mínu.
Þetta er reglulega notalegur klúbbur.
Ykkur mun falla hann í geð.
Svó að við fórum þangað.
Það var undarlegt að snyrta sig. Þetta
var í fyrsta sinn, sem ég hafði farið út
með karlmanni síðan stanz.
Hugsanir mínar hlýddu mér alveg
núna. En það virkaði að minnsta kosti
undarlega. Ég hafði aldrei getað hugs-
að mér að fara út með Toby. Hann var
ágætur náungi til að hafa í nálægð, en
ekki maður, sem maður hélt sér til fyr-
ir og fór út með. En hvaða máli skipti
það? Þetta var ekki kvöld fyrir leynd-
varia aftur. Hann átti eftir allt gaman
falleg föt, hreina hvíta skyrtu og fallegt
bindi, og allt var þetta i samræmi við
vel burstaða skó„ og vel rakað andlit
breytti honum fullkomlega. Þótt undar-
legt megi virðast, var ég ekki viss um,
að mér líkaði vel við árangurinn.
Ég held það hafi verið hárið, sem
ruglaði mig mest allt úfna hárið var
slétt. Hann leit út eins og kópur, sem
kemur upp úr sjó.
— Ja, héma sagði ég undrandi.
Hann varð dálítið skrítinn á svip.
— Hvað er það, sem þér fellur ekki
í geð?
— Þú ert ekki líkur sjálfum þér.......
— Já, en hvað fellur þér ekki? Finnst
þér ég of fínn?
ardóma og rðmantík. Ég fór í lághælaða
skó og stutterma blússu og dró þessu
næst fram þröngt pils, sem ég hafði
oft farið í út að dansa. Þegar ég ætlaði
að fara í það, glímdi ég við rennilás-
inn í nokkrar mínútur áður en það
rann upp fyrir mér, hvers vegna ég
gat ekki rennt honum upp.
Mér varð ískalt og hné niður á rúmið.
Það hljómar heimskulega að segja, að
ég hafi gleymt því, en ég hafði alveg
gleymt að hugsa um afleiðingarnar.
Þetta var hræðilegt áfall.
Ég sat þarna bara með pilsið opið í
mittið og hjartað var komið upp í
háls, ég skildi, að framhjá því, sem ég
hafði ýtt til hliðar, varð ekki komizt
lengur.
Lítilli stundu síðar barði Toby áð
dyrum. — Ertu til Janie?
Hann virtist vera glaður og ánægður.
Ég get ekki, hugsaði ég, ég get þetta
ekki. Svo hugsaði ég: Hvað á ég að
gera, ef ég fer ekki? Sitja allt kvöldið
með því?
— Augnablik, hrópaði ég.
Ég setti þrönga pilsið niður í skúffu
með þeirri tilfinningu, að ég væri að
grafa óvin, og fór í víðara pils. Það
gekk ekki heldur vel saman um mitt-
ið, en það var ekki svo hættulegt.
Þegar ég oþnaði hurðina, kom ég
auga á undarlegan Toby, sem ég þekkti
— Nei, nei. Það er bara það....
— Hvað þá? Út með það.
— Hárið, sagði ég varfærnislega. —
Það er dálítið — það líkist þér ekki,
það var bara það.
Hann gekk fram hjá mér og horfði
á mynd sína í speglinum. Ég ber dálít-
inn svip hins klóka kvenmanns, sagði
hann. — Byrjaðu, gerðu það sem þig
langar til að gera — ég fellst á allt.
Hann lokaði augunum og ég fann til
óskiljanlegs stings í hjarta, þegar ég
burstaði hár hans varlega.
Ég dró að mér höndina, en hann
sagði: — Nei, haitu áfram. Hann lagði
óvænt ennið að öxl mér, þannig að hár-
ið kitlaði kinn mína. Ég strauk hnakka
hans. Hann lyfti höfðinu, leit á mig og
brosti. Augun voru skýr og dökk. Bros
hans breikkaði skyndilega og hann
sagði í stríðnistón:
— Hvað myndir þú segja, ef ég gerði
það?
Það var auðvelt að svara í sama tón:
— Það fær þú aldrei að vita. Komdu
nú, það er bezt við leggjum af stað.
Klúbburinn hét The Rum Punch. Þar
var sambland af óhljóðum, litum, reyk
og fólki, og ég hörfaði aftuv á bak, en
Toby tók í hönd mér og sagði:
— Fylgdu á eftir mér — ég skal koma
þér í gegn.
FÁLKINN 17