Fálkinn - 25.09.1963, Blaðsíða 24

v y /ispursmey
á hálum brautum
„Væri yðu. saina þó að ég beri aftur saman þumalfingur*
góm yðar og fingrafarið á ökuskírteininu?" spurði Mason.
Hún rétti honum hiklaust skírteinið og rétti fram fingui>
Inn. Mason tók stækkunargler úr skúffu sinni og skoðaði vand-
íega fingurinn og merkið.
„Eruð þér ónægður?“ spurði hún.
Mason kinkaði kolli.
„Agntt," sagði hún. „Vilduð þér nú reyna að komast að
hvað er verið að reyna að láta mig taka á mig? Ég er svo...
svo hrædd.“
„Ég held það sé alveg ástæðulaust fyrir yður,“ sagði Mason.
„Hringið í þetta númer og spyrjið hvað þér eigið að gera á
morgun. Hringið úr þessum síma svo að ég geti hlustað líka."
„Dorrie settist við borð Dellu Street og valdi númer. Mason
tók upp sinn síma til að hlusta.
Karlmannsrödd svaraði: „Já? Halló."
„Þetta er Dorrie Ambler. Ég vildi gjarna vita hvað ég á
að gera á morgun.“
„Á morgun haldið þér yður bara heima," sagði maðurinn
og lagði tólið á.
Dorrie Ambler leit yfir til Masons og lagði símann hægt
niður.
„Gott er nú það,“ sagði Mason glaðlega og leit á úrið sitt.
„Við verðum að loka núna og halda heimleiðis, ungfrú
Ambler.“
„En ef nú eitthvað skyldi gerast. Hvar get ég þá náð í yður?"
„Það er ekki hægt að hringja til mín á nóttunni," sagði
Mason. „En ef þér hringið á skrifstofu Drakes sjá þeir um
að ég fái skilaboðin innan klukkustundar."
„Ég þakka yður kærlega fyrir,“ sagði Dorrie Ambler. „Þér
hafið létt af mér miklu fargi. Góða nótt... góða nótt, fröken
Street.“
Hún hvarf fram á ganginn.
„Jæja?“ sagði Della Street.
„Núna,“ sagði Mason, „þurfum við að afla okkur vitneskju
um bvað gerðist á gatnamótum Hollywoodstrætis og Vestur-
götu þann sjötta september. Mér skjátlast illilega hafi Minerva
Minden ekki verið þá drukkin að aka bíl og valdið slysi, en
forðað sér af slysstaðnum, og nú er hún að reyna að rugla
vitnin. Hringdu í umferðalögregluna Della og fáðu að vita hvað
er af slíku frá þeim sjötta.“
Della sneri sér að símanum, hraðritaði eitthvað, lagði niður
símann og sneri sér að Perry Mason.
„Að kvöldi þess sjötta,“ sagði hún, „varð fótgangandi maður,
Horace Emmett fyrir bíl á mótum Hollywoodstrætisins og
Vesturgötu. Hann liggur núna í mjaðmarbroti. Bílnum sem
slasaði hann var ekið af ungri konu. Þetta var ljósleitur
Cadillac. Konan nam staðar, fór út úr bílnum, skipti síðan
um skoðun og ók í burtu. Hún virtist vera undir áhrifum."
Mason glotti. „Agætt, Della. Núna lokum við og ég býð
þér út í mat. Annað kvöld verðum við búin að herja ríflegar
skaðabætur út úr Mínervu Minden handa skjólstæðingi okkar
og mjög höfðingslegar tjónsbætur handa herra Horace
Emmett.“
„Við skulum fá Pál til að láta Jerry Nelsen fylgjast
með réttarhaldinu yfir Mínervu Minden og sjá til hvað dóm-
arinn gerir við hana fyrir að skjóta lausum skotum — og
það e’’ rétt ?ð segja Páli frá þessu bílslysi.“
Kiukkan tiu morguninn eftir barði Páll Drake á sinn sér-
staka hátt á dyrnar að einkaskrifstofu Perry Masons. Della
Street opnaði fyrir honum.
„Hæ, Ijúfan," sagði Páll og sneri sér að Perry Mason. „Ég
24 FÁLKINN
Framhaldsstagan
Eftir
Farle
Stanley;
Gardner
sendi Jerry Nelson niður I dómssalinn til að fylgjast með
réttarhaldinu yfir friðspillinum Mínervu Minden út af þessari
skotæfingu hennar.“ Drake leit á úrið sitt. „Hann getur farið
að hringja á hverri stundu núna.“
„Voru ekki málaferli út af þessum arfi hennar?" spurði
Della Street.
Drake glotti. „Jú, svo sannarlega, og hefði getað orðið
miklu meira stapp út af honum. Harper gamli Minden lét
eftir sig óhemju auð, og það var hvergi erfingja að finna
þangað til einhver snuðrari hafði upp á Mínervu. Hún þótti
skvetta sér heldur hressilega upp í þá daga. Nú þegar hún er
orðin rík, heitir það óstýrilæti og er haft í gæsalöppum."
„En Harper Minden var ekki afi hennar, eða var hann það?"
spurði Mason.
„Ekki aldeilis. Hún var einhvers konar útarfi, og í rauninni
er meiri hluti eignanna enn í vörzlu skiptaréttarins. Mínerva
hefur aðeins fengið smáglaðningu upp á fimm eða sex millj-
ónir.“
Síminn hringdi. Della Street svaraði, kinkaði kolli til Páls
Drake og rétti honum símann. Hann svaraði: „Halló, Jerry.
Búinn að sjá kvenmanninn?“
„Hvort ég er!“ sagði Jerry. „Ég er enn að reyna að ná and-
anum.“
„Er hún svona hættuleg?“
„Það er nú kannski ekki rétta orðið, en það er erfitt að
þekkja þær í sundur. Heyrðu, Páll, getur verið að þessar
stelpur séu náskyldar? Veit nokkur hvort Mínerva Minden
átti systur?“
„Heldurðu að þessar tvær konur séu skyldar?“ spurði Drake.
„Um það þori ég að veðja,“ sagði Nelson. „Þær hafa sama
andlit, eru eins í vexti og hafa sömu hreyfingar og látbragð.
Raddirnar eru ólíkar og hárið og litarhátturinn er ekki alveg
sá sami, en þær eru lygilega líkar. Ég veit ekki eftir hverju
þið eruð að dorga, en sé það þessi arfur, þá eruð þið á veiðum
í gruggugu vatni.“ ,
„Ágætt,“ sagði Drake og leit á Mason. „Láttu þetta ekki
fara lengra. Hvar ertu núna?“
„í réttinum.“
„Og hvað er þar á seyði?"
„O — þetta venjulega. Dómarinn ákvað fimm hundruð
dollara sekt við hvorri kæru fyrir sig og hann hefur verið
að berja það inn í hana, að hann hafi verið kominn á fremsta
hlunn með að dæma hana í steininn þar að auki.“
„Allt í lagi,“ sagði Drake. „Þá geturðu komið.“
„Ágætt. Blessaður á meðan.“
„Hvað veiztu núna?“ spurði Drake og leit á Mason.
„Sýnilega sama og ekki neitt," sagði Mason og lagði sitt
símatæki niður. „Lítur helzt út fyrir að Mínerva Minden sé
sé að reyna að ná sér í staðgengil til að gista steininn fyrir
að hlaupast frá slösuðum manni, sem hún ók yfir.“
„Jæja, og hvað gerðist?“
Mason sagði honum málavöxtu. „Það þurfti að fá einhvern
til að ganga í fötum Mínervu Minden og arka fram og aftur
á slysstaðnum, þar sem reynt mundi verða að láta vitnin
bera kennsl á sökudólginn."
„Og það yrði þá hin konan?“
„Það gæti maður haldið,“ sagði Mason. „Það gæti ruglað
vitnin svo, að Mínerva slyppi. Ef síðar væri hægt að sýna
fram á. að þetta væri ekki sama konan, yrði auðvelt að benda
á, að vitnunum hefði skjátlazt einu sinni. Það gæti kippt
stoðunum undan röksemdum saksóknarans. Færi hins vegar
svo, að kæran lenti á blóramanninum, þá væri Mínerva laus
allra mála."