Fálkinn - 25.09.1963, Blaðsíða 26

Heilaga höfuftkiu|íaH
• • -4< • ■
Framh. af bls. 7.
Hann náði í síðustu flugvél-
ina, sem völ var á frá Boston
til New York, til að sleppa upp
í þotuna til Calcutta. Hann kom
sér fyrir í sætinu, festi beltið,
hallaði sér aftur og íokaði aug-
unum, í morgun hafði hann
farið á fætur eins og venjulega,
snætt morgunverð og gengið
sömu leiðina yfir garðinn til
eðlisfræðideildarinnar, og nú
var hann hér á leiðinni heim til
Indlands að mæta erfiðleikum,
sem hann þekkti ekki. Það var
margbrotin fjölskylda, og hann
einkasonur föður síns. Eftir
útförina —
Útförina! Þau myndu hafa
það allt skipulagt, búast við, —
nei, krefjast — að hann lagaði
sig eftir helgisiðunum og tæki
á sig ábyrgðina. Hann ætlaði
ekki að gera það — Hann ætl-
aði einfaldlega ekki að gera
það. Sætisbeltið varð allt í einu
of þröngt, og hann settist upp
til að losa það. Hreyflarnir
drundu og risastór þotan titr-
aði. Hann lokaði augunum aft-
ur, hálfhræddur, hálfæstur, og
varð síðan rólegur. Það var fjar-
stæða á dögum þota og eld-
flauga, að útfararsiðir, sem
tilheyrðu öld hjátrúarinnar,
skyldu enn í heiðri hafðar.
„Það verður ekki að viðhafa
þá,“ tautaði hann fyrir munni
sér. En rödd hans drukknaði í
hávaðanum frá þotunni, sem
var að hefja sig til flugs.
Gervöll fjölskylda hans tók
á móti honum á flugvellinum í
Calcutta. Aðeins föður hans
vantaði — þennan háa, granna
mann í hvítum kyrtli, sem hefði
gnæft yfir alla hina. Hann
fann fyrir bláköldum veruleik-
anum. Síðan var hann um-
kringdur af fjölskyldu sinni;
vinarhendur þeirra þrifu í
hann, kinnum þeirra þrýst að
hans, loftið þrungið af kjökri
og gráti þeirra, öll þessi yfir-
þyrmandi fjölskylduást, hlý og
kæfandi. Ó, en hve hann sakn-
aði þess, að faðir hans biði
Þarna, standandi til hliðar,
þolinmóður, unz hávaðasamri
ástúð kvenna, barna og frænka
og annarra skyldmenna væri
fullnægt. Forðum hafði hann
alltaf snúið þakklátur frá þeim
að handtaki föður síns, rólegu
og skilningsríku.
„Sonur —“
Hann hlustaði eftir hljóm-
andi röddinni og gerði sér
skyndilega ljósa þá hræðilegu
staðreynd, að hann mundi
aldrei heyra hana framar. í
26 FÁLKINN
staðinn heýrði hann' kveinstafi
móðar sinnar.
„Rashil, Rashil, sonur minn,
ástin mín-, við höfum öll beðið
eftir þér. Þú verður að segja
okkur, hvað gera skuli. Nú ert
þú forsjá fjölskyldunnar. Ras-
hil, hann dó svo skyndilega,
okkur að óvörum —“
Hún grét og talaði í einu, og
hélt sér dauðahaldi í handlegg
hans.
„Mamma, segðu mér alla sög-
una.“
Hann huggaði hana, eins og
faðir hans hlyti að hafa gert,
á meðan þau klifruðu inn í bíl-
ana, sem biðu þeirra. Bílarnir
voru þéttsetnir að vanda. í
sama bíl og hann voru móðir
hans og Padmaya, elzti frændi
hans ásamt konu sinni og ung-
um sonum, og tvær frænkur,
sem voru föðursystur hans;
„sari“ þeirra blöktu í heitum
vindinum frá opnum gluggan-
um. Miskunnarlaus hitinn í
borginni var enn óbærilegri
vegna feikilegs mannfjöldans.
Hann hafði gleymt, hversu
margt fólk var í Bangipur.
Padmaya sat þögul innan um
ættingjana, sem mösuðu án af-
láts. Hann leit á hana, og augu
þeirra mættust. Hún brosti tl
hans dauflega, full skilnings.
Það var frá henni, sem hann
fengi alla söguna, sem nú var
hellt yfir hann í slitrum. Faðir
hans hafði fengið heilablóðfall.
Það hafði enginn tími gefizt
til fyrirmæla eða leiðbeininga.
Hann hafði staðið upp frá létt-
um morgunverði og var að búa
sig undir að fara á skrifstofur
fyrirtækisins, sem hann stofn-
aði og veitti forstöðu.
„Hann sneri sér að mér,“
sagði móðir Rashils harmilostin,
og tárin streymdu niður kinnar
hennar. „Hann sneri sér að
mér til að segja mér, hvað ég
ætti að gera um daginn, þangað
til hann kæmi heim. Hann opn-
aði munninn til að tala, en
hann gat ekki talað. Ég sá
undrunarsvip í augum hans.
Hann féll á gólfið! Hann tal-
aði aldrei framar, þó að við
lyftum honum strax upp. Ég
vissi ekki einu sinni, hvað hann
hafði ætlað mér að gera daginn
þann, svo að ég gerði ekkert,
nema sitja við hlið hans,
unz —“
„Við sátum öll við hlið hans,“
lagði eldri frænka hans til
málanna.
„Nema Padmaya," bætti önn-
ur við.
„Allir ættingjar hans,“ mælti
frændi hans.
„Nema Padmaya," sagði önn-
ur frænkan aftur.
Padmaya sagði ekkert til
'Varnar. -Það vorú ' eftgm tár í
stórum, dökkum augum hennar.
Hún háfði dáð föður sinn ták-
markalaust, enda þótt það hefði
ævinlega verið augljóst, að
eftirlæti hans var Rashil.
Áður en konurnar höfðu
skýrt honum frá öllum mála-
vöxtum, komu Þau að gamla
stórhýsinu, þar sem fjölskyldan
bjó. Rashil steig fyrstur út, af
því að nú var hann forsjá fjöl-
skyldunnar. Þjónar þustu út
um dyrnar, og hann beið, laut
aðeins höfði meðan þeir krupu
til að bursta rykið af fótum
hans í auðmýkt fyrir hinni nýju
stöðu hans. Síðan hélt hann til
herbergis þess, sem faðir hans
hafði haft út af fyrir sig. Eins
og á' öðrum indverskum efna-
heimilum, hafði enginn sér her-
bergi. Fólk svaf, þar sem sval-
ast var. Faðir hans hafði samt
sem áður alltaf haft þetta her-
bergi út af fyrir sig. Það var
ekkert rúm í því, því að jafn-
vel faðir hans, svaf þar sem
loftið var á hreyfingu, en hérna
vann hann og las og hugsað,
hérna voru bækurnar hans,
ágætt safn á mörgum tungu-
málum. Faðir hans hafði verið
fræðimaður ekki síður en kaup-
sýslumaður, sem sjaldan fer
saman. Herbergið hefði getað
tilheyrt Englendingi, því að
húsgögnin voru vestræn —
bókaskápar, skrifborð og stóll,
svo og hægindastóll.
Rashil lokaði dyrunum og
leit í kringum sig. Það var
ómögulegt að trúa því, að faðir
hans kæmi aldrei framar inn
í þetta herbergi. Hann gekk yfir
gólfið og settist við skrifborðið.
Þarna fyrir framan hann var
andlit hans sjálfs, ljósmynd
tekin fyrir ári síðan í Harvard
Yard. Tom Akens, vinur hans
hafði tekið hana og látið stækka
hana, af því að hún var góð.
„Þú ert snotur, ungur skratti,"
hafði Tom sagt. Rashil hafði
farið án þess að hitta Tom eða
nokkurn annan vina sinna. Það
hafði virzt ómögulegt — var
það aðeins fyrir tveimur dög-
um? — að hitta neinn þeirra.
Hann hafði ávallt haldið hinu
indverska lífi sínu algerlega að-
skildu frá hinu ameríska. Hann
hafði ekki einu sinni leyft
Josie að fylgja sér út á flug-
völlinn.
„Ég kem mjög fljótt aftur,“
hafði hann sagt henni, þegar
hún rétti honum farmiðana
með þotunni í skrifstofu sinni.
Hún hafði lagt hendur um háls
hans og kysst hann á kinnina.
Það hafði komið róti á huga
hans aftur, enda þótt honum
geðjaðist ekki að því. Banda-
rískar stúlkur kysstu of auð-
veldlega. "í; índfándi' væri það-
óhuþsandi.' Meira að ‘ segja i
kvikmyndhm var það ekki
leyfilegt, og kossar voru klippt-
ir úr amerískum myndum, svo
að eftir urðu undarlegar eyður,
sem hann hafði ekki skilið,
fyrr en hann sá sömu myndir
í Cambridge. í indverskum
kvikmyndum var notaður söng-
ur fyrir kossa, þegar spennan
varð óbærileg, en Josie hefði
álitið hann brjálaðan, ef hann
hefði farið að syngja, þegar
þau skildu. Við tilhugsunina
gleymdi hann sér og brosti.
„Að hverju brosir þú?“
spurði Padmaya. hún hafði
komið hljóðlega inn í herberg.
ið.
„Að undarlegri, gagnslausri
hugsun,“ svaraði hann.
Hann stóð upp frá skrifborð-
inu og settist á brún hæginda-
stólsins, en hún lét sér nægja
að sitja á gólfinu.
„Padmaya,“ sagði hann.
„Já, Rashil?“
„Ég ætla ekki að viðhafa
helgisiðina.“
Padmaya beið átekta. Hann
reis á fætur og gekk um gólf,
hleypti brúnum. „Pabbi var nú-
tímamaður í hugsun,“ sagði
hann. „Hann vildi ekki láta
mig — neyðast til að —“
„Hann lét ekki eftir sig nein
fyrirmæli,“ sagði Padmaya
hljóðlega. „Ég rannsakaði skrif-
borðið hans. Það er það, sera
ég var að gera, meðan hitt fólk-
ið var kveinandi og kjökrandi.
Ég leit yfir skjöl hans. Það var
ekkert um útför hans.“
„Vegna þess að hann bjóst
ekki við að deyja.“
Hvíti apinn —
Framh. af bls. 20.
mikla virðingu fyrir honum,
síðan í herförinni til Shi-hsing.
„Hefur nokkur ykkar séð
Hvíta Apann?“ spurði hann.
Það hafði enginn.. En ég
svaraði, að margir hefðu rekizt
á hann víðs vegar á hundrað
mílna svæði. Fólk, sem var að
safna spreki í eldinn, hafði séð
hann álengdar, hvíta veru, sem
skundaði upp fjallshlíðina og
hvarf inn i skýjaþykknið á tind-
inum.
„Álítið þér, að hann sé einn
af frumbyggjunum og geri
þetta í hefndarskyni?“ spurði
hershöfðinginn mig. í síðustu
herferðum sínum hafði hann
svælt ýmsa ættflokka inni í
hellum sínum í fjöllunum.
„Það er ekki gott að segja.
Fólkið í bæjunum segir, að
hann komi öðru hverju í kaup-