Fálkinn - 09.10.1963, Blaðsíða 17

ispursmey
á hálum brautum
íór þvi i íbuó JJorrie Amblers og kom um þ^o
bil, sem búið var að gefa Dorrie Ambler deyfi-
lyf og flytja hana í aðra íbúð á hæðinni fyrir
neðan. Billings hringdi dyrabjöllunni. Eftir
andartakshik opnaði ákærð dyrnar í trausti
þess, að hún þekktist ekki frá Dorrie Ambler.
í fyrstu lét Billings blekkjast. En þegar
hann var búinn að tala við hana litla stund,
varð honum Ijóst að svik voru í tafli. Þá
reyndi hann að kúga út úr ákærðu fé, og
hún skaut hann með byssu með hlaupvídd 22.
Skömmu eftir þetta var aftur hringt dyra-
bjöllunni. Við teljum okkur geta sannað, að
þeir sem þá voru við dyrnar, hafi verið Perry
Mason, verjandi ákærðu, og Páll Drake einka-
njósnari.
Illvirkjarnir komust út um bakdyr íbúðar-
innar. Þegar Mason og Drake, fundu Marvin
Billings í andarslitrunum.
Háttvirtu kviðdómendur, ég ætla ekki að
þreyta yður með aukaatriðum. Ég hef skýrt
fyrir yð rr málið í stórum dráttum, svo að
yður verði ljós þýðing þess vættis, sem þér
munuð bráðlega heyra. Þér munuð héyra
játningar eins hinna seku í Þessu samsæri
og s'ðar munuð þér væntanlega heyra játn-
ingu hinnar ákærðu sjálfrar.
f þessu máli er aðeins eitt atriði, sem þér
verðið að komast að niðurstöðu um. Það er,
hvort gögn þessa máls sanna, að ákærða sé
sek um morð, hvort hún sé sek um að hafa
svipt Marvin Billings lífi. Við munum krefj-
ast sertarúrskurðar. úrskurðar um morð að
yfirlöjjðu ráði, og án málsbóta.“
Pauna sneri sér undan og gekk að sæti
sínu við saksóknaraborðið.
„Óskil þér að reifa málið, herra Mason?“
„Nei,“ svaraði Mason.
„Leiðið fyrsta vitnið yðar,“ sagði Flint
dómari við saksókr.ara.
„Ég leiði Emily Dickson sem vitni.“
Frú Dickson var kona á fimmtugsaldri og
bauð af sér góðan þokka. Hún vann eiðinn
og settist í vitnastólinn.
„Hvaða starf höfðuð þér þann sjötta sept-
ernber?" spurði Parma.
„Eg hafði umsjón með Parkhurst-húseign-
inni.“
„Þekktuð þér Dorrie Ambler?"
„Já.“
„Ungfrú Ambler hafði íbúð í Parkhurs-
húseigninni?"
„Já, hún hafði það.“
„Hvar var íbúð hennar?“
„Númer 907.“
„Nú spyr ég yður hvort þér hafið líka selt
á leigu íbúð númer 805 fyrir tólfta dag
septembermánaðar, og hafi svo verið, vitið
þér þá nafn leigjandans?“
„Ég veit það núna. Hann hét Dunleaveney
Jasper.“
„Hvenær leigðuð þér honum íbúð númer
805?“
„Þann ellefta september."
„Ég mun síðar þurfa að spyrja þetta vitni
varðandi annan þátt málsins,“ sagði Parma.
„Rétt er það,“ sagði Flint dómari og sneri
sér að Mason. „Gagnspyrja.“
„Getið þér lýst Dorrie Ambler?“ spurði
Mason.
„Já. Hún var lifandi eftirmynd ákærðu,
sem situr vinstra megin við yður.“
„Mundi vera hugsanlegt að villast á ákærðu
og Dorrie Ambler?"
„Það mundi vera mjög vel hugsanlegt.“
„Fyrst þegar þér sáuð ákærðu, þá
tölduð þér hana vera Dorrie Ambler,
er það ekki rétt?“ suprði Mason.
„Já, ég gerði það. Ég sagði þeim að
þetta væri Dorrie Ambler, sem þeir
hefðu í athugunarklefanum, og síðan
sannfærðu þeir mig ...“
„Það skiptir ekki máli hvað þeir
sannfærðu yður um,“ sagði Mason.
„Lýstuð þér yfir því, að þessi kona,
sem þér sáuð í athugunarklefanum væri
Dorrie Ambler?“
„Já, fyrst gerði ég það.“
„Einmitt. Svo þér þekktuð hana sem
tvær manneskjur?“
„Ja, í fyrstu þekkti ég hana sem
Dorrie Ambler og síðan sem Mínervu
Minden.“
„Og það enda þótt þér hefðuð aldrei
séð Mínervu Minden?“
„Ég hafði séð af henni myndir í blöð-
unum. Það var þess vegna, sem lög-
reglan boðaði mig til sín upphaflega.
Ég hringdi til lögreglunnar og sagði,
að myndin af Mínervu Minden í blað-
inu væri í rauninni mynd af Dorrie
Ambler, sem hefði íbúð á leigu í húsinu
hjá mér.“
„Hvenær tók Dorrie Ambler íbúðina
á leigu hjá yður?“
„í maí.“
„Og hvernig getið þér vitað, að það
var ekki ákærða, Mínerva Minden, sem
tók íbúðina á leigu?“
„Af því að þá hafði ég aldrei séð
Mínervu Minden.“
„Þakka yður fyrir,“ sagði Mason.
„Engar frekari gagnspurningar.“
Parma sagði: „Þér megið fara, frú
Dickson. Og nú ætla ég að leiða Tragg
lautinant sem vitni til að leiða í ljós
hver hinn myrti var.“
„Rétt... Tragg lautinant í vitnastól-
inn,“ skipaði Flint dómari.
Tekinn var eiður af Tragg og hann
bar að hann hefði komið í íbúð númer
907 í Parkhurst-húseigninni eftir upp-
hringingu, að hann hafði fundið þar
mann í andarslitrunum; að siðar hefði
komið fram, að maðurinn var Marvin
Billings, einkanjósnari. að Billings hafi
verið látinn þegar komið var með hann
í sjúkrahúsið.
„Þakka yður fyrir “ sagði Parma.
„Þér megið gagnspyrja."
„Engar spurningar,“ sagði Mason.
„Kallið Delbert Compton á vettvang,“
sagði Parma.
Compton var fyrirferðamikill maður,
rösklega fertugur. Hann kom sér fyrir i
vitnastólnum og renndi augunum yfir
réttarsalinn.
„Þér heitið Delbert Compton, eigið
heima í þessari borg og eruð meðeig-
andi og forstjóri Billings & Compton
leyniþ j ónustunnar ? “
„Já, herra.“
„Þér annist skrifstofustarfið, en með-
eigandi yðar Marvin Billings, sá um
störfin út á við?“
„Já, herra.“
„Með leyfi réttarins,“ sagði Hamil-
ton Burger og reis á fætur. „Ég hcld
að fulltrúi minn hiki við að benda á,
að þessi maður er hlutdrægt vitni. Þess
vegna vil ég leyfa mér að fara fram
á, að rétturinn úrskurði að svo sé og
heimili að lagðar séu fyrir það spurn-
ingar, sem fela í sér bendingu um
svar.“
„Hann hefur enga hlutdrægni sýnt
enn þá,“ sagði Flint dómari. „Þegar
og ef þar að kemur, þá getið Þér endur-
nýjað tilmæli yðar. . . Haldið áfram,
herra Parma.“
„í september voruð þér að vinna fyr-
ir ákærðu í þessu máli?“
„Ja —ég geri ráð fyrir því — já.“
„Hver réði yður til starfsins?“
„Fulltrúi hennar, Henríetta Hull.“
„Og í hvaða skyni voruð þér ráðinn?“
„Mér var sagt að koma auglýsingu
í blað eftir konum, sem uppfylltu
ákveðin skilyrði um útlit.“
„Hvað gerðuð þér síðan?“
„Ég lét einn af starfsmönnum mín-
um taka á leigu íbúð í gistihúsi og taka
á móti umsækjendum.“
„Hvaða fyrirmæli sagði Henríetta
Hull yður að gefa starfsmanni yðar?“
„Hún sagði ekkert um það.“
„Sagði hún yður ekki hvað þér ætt-
uð að gera?“ spurði Parma.
„Það voru ekki mín orð. Hún sagði
mér ekki hvað ég ætti að segja starfs-
manni mínum.“
Parma leit á Flint dómara dálítið
vandræðalega. „Jæja þá,“ sagði dóm-
arinn, „ég fellst á beiðni yðar. Spyrjið
leiðandi spurninga.“
Framh. á bls. 36.
17
FALKINN