Fálkinn - 09.10.1963, Blaðsíða 27

Islenzku förumennirnir tilheyra íiortiðinni. Sú tíð er liðin, þeir jengu
bæ frá bæ, klæðlitlir og svangSr og sníktu beina. Þeir voru engir
aufúsugestir og fáir söknuðu þeirrar „stéttar“. Þó fór ósköp lítið
fyrir þeim flestum, þetta voru yfirleitt meinleysisgrey, sem engum
gerðu mein. Nú virðist flökkutýður aftur vera orðinn talsvert fjöl-
mennur á Islandi. Nú eru það ekki Iengur Islendingar, sem flakka
um landið, heldur erlendir „ferðamenn“, sem notfæra sér gest-
risni okkar og barnalega minnimáttarkennd okkar gegn öllu sem
„útlenzkt“ er.
TIJTTIJGUSTU ÖLiD

Langsamlga flestir þessara flakkara eru
þýzkir og talsvert margir danskir og mönn-
um ber saman um, að flakkarar af þessum
þjóðum séu frekastir. En það skal strax
tekið fram, svo ekki valdi misskilningi,
að einmitt frá þessum löndum koma hing-
að margir ágætis ferðamenn, sem vilja hér
borga vel fyrir veittan beina og hafa
megna skömm á þessum löndum sínum,
og eru hinir beztu gestir í hvívetna.
Fálkanum hafa borizt til eyrna margar
kvartanir undan þessum lýð og hefur því
leitað til nokkurra framámanna í ferða-
málum hérlendis og leitað álits þeirra.
Fara svör þeirra hér á eftir:
Guðni Þórðarson forstj. fcrðaskrifst. Sunnu
— Við á ferðaskrifstofunum verðum lítið
varir við þetta fólk, sagði Guðni Þórðar-
son forstjóri ferðaskrifstofunnar Sunnu,
þegar við hringdum í hann. Mér hefur skil-
izt, að það hafi verið óvenju mikið um
þetta fólk í sumar og sumir munu hafa
kvartað yfir því. Þetta fólk getur verið
mjög upp á þrengjandi og erfitt viðureign-
ar. Ég hef heyrt að sumir langferðabíl-
stjórar hafi kvartað yfir því vegna þess
að það ylli skemmdum á bílunum. Það
væri í fyrirferðarmiklum klossum, járnuð-
um, og með allskyns dót hangandi utan á
sér, svo sem potta og pönnur. Þetta fólk
hugsar um það eitt að ferðast á sem ódýr-
astan hátt, hefur mjög takmörkuð fjárráð
og hagnaður okkar af því sem ferðamönn-
um er enginn. Um daginn heyrði ég sögu
norðan úr Húnavatnssýslu. Það höfðu fjór-
ir útlendingar komið af fjöllum matarlaus-
ir og heldur illa á sig komnir. Fólkið á
bænum gaf þeim að borða, en þeir útlendu
gerðu sér lítið fyrir og settust upp á bæn-
um í tvo eða þrjá daga. Þessir menn áttu
ekki fyrir fari til Akureyrar þangað sem
þeir ætluðu hvað þá heldur suður aftur.
Framhald á bls. 28.