Fálkinn


Fálkinn - 23.11.1964, Qupperneq 8

Fálkinn - 23.11.1964, Qupperneq 8
Hún svaraði seinlega: — Ég veit nú að Betty skildi ekki að ég hafði gefið mömmu spraut- una. Hún hefur haldið að ég hefði ekki fengið það af mér, fyrst mamma var í þessum ham. Þetta uppgötvaði ég ekki fyrr en hún var farin aftur til London. Þegar ég var að taka til í meðalaskápnum áttu mor- fínhylkin að vera sex — en þau voru bara fimm. Þá vissi ég hvað hafði gerzt. Betty hafði gefið mömmu aðra sprautu. Hún reis upp og gekk fram og aftur um herbergið. — Ég gat ekki talað um það við Betty! Það hefði jafngilt að ákæra hana... 6, guð minn góður... Hún hallaði sér yfir borðið og lokaði augunum. Andartaki síðar fann hún að Rusty hafði lagt hönd um axlir henni. — Stilltu þig, Likwezi. Taktu þessu rólega. Þegar hann snerti hana og hún heyrði rödd hans, náði hún aftur valdi yfir sér. — Það sem mér finnst undarlegt er að þetta skuli hafa komið fram í dagsljósið, sagði Andrew íhugull. Alice hélt áfram. — Ég vildi komast í burtu fljótt — strax. Það var þá, sem ég sendi skeytið til þín. Já, hugsaði Andrew. Fyrr vildurðu ekki koma til mín. Ég veitti þér möguleika til undan- komu. Þér hefur aldrei þótt verulega vænt um mig. Hann var kaldur og dauðþreyttur, en hann talaði með þeim rólega myndugleik, sem Rusty þekkti mjög vel. — Þú verður að hvíla þig núna og síðan skaltu skrifa upp nákvæmlega það sama og þú hefur sagt okkur. Rusty, farðu með Alice og sjáðu um að hún fái pappír og penna — allt sem hún þarf. Hún gekk að hvílu Andrew greip um hönd hans og lagði undir vanga sinn. — Þú hefur hita núna. — Mér líður ágætlega. Farðu nú að hvíla þig. Góða nótt. Hún leit á hann, síðan beygði hún sig yfir hann og kyssti hann á ennið. Síðan fylgdist hún með Rusty fram. Hann náði 1 blek og pappír handa henni og setti það á ekrifborðið. Svo tók hann sem enöggvast utan um hana og eagði lágt: — Ég vil að þú vitir að ég trúi þér. — Já, ég veit það, sagði hún. Van Wyk lögregluforingi 8 FALKINN komst til Láger II um hádegi næsta dag. Rusty kom á móti honum, þegar hann ók upp að húsinu. — Jæja, svo að þér hafið losnað úr prísundinni, van Wyk. Ljónin hafa ekki náð í ykkur. — Nei, sannarlega ekki, en... — Og ekki náðuð þið ræn- ingjunum. — Hvernig í ósköpunum vit- ið þér um þá? — Við fréttum þetta hjá Banks í loftskeytastöðinni. nógu lengi. Ég vil helzt ljúka því af sem fyrst. Þeir fundu Alice í setustof- unni ásamt Andrew. Hann lá á sófanum, fullklæddur. Van Wyk dró ekki dul á gleði sína yfir að hitta Andrew heilan á húfi. Svo sneri hann sér að grönnu dökkhærðu stúlkunni og sagði: — Ungfrú Lang... Hann rak í vörðurnar og það var Alice sem tók næst til máls: — Ef þér þurfið eitthvað að háa hörkulega lögreglumann. mundi honum takast að draga úr trausti Rusty á henni, Skyndilega fann hún hönd á öxl sér, sterka og góða hönd. Rusty, ó, Rusty... Andrew horfði á van Wyk sem lyfti höfði og starði beint á Alice. — Ég vildi gjarna fá nánari skýringu á nokkrum atriðum, ungfrú Lang, sagði hann. — Ég skal fúslega leysa úr spurningum yðar. Hún hafði SJÖUNDl HLUTI Hann vill að við tölum við hann klukkan þrjú í dag. Neethiling stal heiðrinum frá ykkur. Hann tók þá fasta hjá Boryslawski — og Boryslawski líka. Það var leiðinlegt að þið misstuð af þessu. Lögreglustjórinn leit svo þreytulega út að Rusty vor- kenndi honum. Hann opnaði skáp og tók fram brauð og öl. — Þið eruð sjálfsagt ban- hungraðir, sagði hann og hellti í krúsirnar. — Ég gæti gleypt hýenu í einum bita. En heyrið mig nú, ég hef slæmar fréttir að færa yður. Bróðir yðar var með okk- ur í leiðangrinum. — Bróðir minn er heill á húfi, van Wyk. James drukkn- aði í fljótinu, en Saul gamli bjargaði Andrew. Andrew varð fyrir skoti í öxlina. En nú líður honum betur og hann hefur ágæta hjúkrunarkonu, þar sem Alice Lang er. — Þetta er kraftaverk! hróp- aði van Wyk. Hann hvolfdi í sig úr glasinu. — Og viðvíkj- andi hjúkrunarkonunni, þá þarf ég að tala við hana — og erindið er ekki sérlega skemmtilegt. — Getur það ekki beðið unz þið hafið fengið eitthvað að borða? Lögreglustjórinn gaut horn- auga til Rusty. — Ég hef beðið segja mér bið ég yður að gera það í návist hr. Miller og bróð- ur hans. Hún hafði sem sagt verið að- vöruð. Og hún var hin herská- asta. Hann sagði: — Ég kem eftir beiðni Scot- land Yard, ungfrú Lang. Rann- sókn fer nú fram viðvíkjandi andláti frú Mary Jene Lang. Hún andaðist aðfaranótt 10. október vegna of mikilla deyfi- lyfja, sem álitið er að þér haf- ið gefið henni. Viljið þér ein- hverju svara? — Ég hef skrifað niður skýr- ingu, lögregluforingi. Hún er hér á skrifborðinu. Hann hrukkaði ennið og hörkusvipur færðist yfir and- lit hans. Já svo að hana hafði grunað hvers kyns var. Hún hafði spunnið upp einhverja sögu sér til varnar — sjálfsagt með hjálp mannsins sem hún vonaðist til að krækja í. Rusty rétti honum örkina og van Wyk settist við skrifborð- ið og fór að lesa. Alice settist í hægindastól og hallaði höfðinu aftur með lok- uð augu. Hún hafði ákafan hjartslátt og hendurnar voru kaldar og þvalar. „Við erum ekki dómarar þínir,“ hafði Rusty sagt í gærkvöldi. En í rauninni voru þeir það. Rusty hafði sagt að hann tryði orðum hennar. En hvað um þennan enn mikinn hjartslátt, því að henni fannst lögregluforinginn ekki hafa mildast neitt við lest- urinn. — Ég hef fengið þær upp- lýsingar frá London að þér haf- ið verið þar í lok september f og undirbúið þá þegar ferð yðar til Suður-Afríku. Alice horfði undrandi á hann. Hvað átti hann við? — Ég var í fríi, sagði hún. — Og ég spurðist fyrir hjá nokkrum ferðaskrifstofum um verð á flugfarmiða hingað. Mér hafði nefnilega verið boðið hingað... Ég hef lengi haft áhuga á Afríku ... — Áhugi yðar virðist grun- samlega mikill, ungfrú Lang. Um þetta leyti — og fjórtán dögum áður en frú Lang and- aðist létuð þér bólusetja yður fyrir gulu. Þér höfðuð sem sagt allt tilbúið ef þér þyrftuð að fara án nokkurs fyrirvara. Alice reyndi að sýnast róleg. — Já, eg lét bólusetja mig. — Hvers vegna? — Móðir mín var mjög veik — ólæknandi. Hún gat dáið hvenær sem var — og hún hefði líka getað lifað nokkurn tíma. Það var ómögulegt að segja til um það. Hún þagnaði og sá að van Wyk skrifaði upp hvert orð. Varir hennar titruðu, því að hún skildi nú að hvert orð sem hún segði gæti orðið

x

Fálkinn

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.