Fálkinn - 23.11.1964, Síða 9

henni að falli. Sannleikurinn —
sannleikurinn var vissulega
sagna beztur og hún mátti ekki
víkja frá sannleikanum í neinu.
— Ég hafði mínar persónu-
legu ástæður fyrir því að vilja
koma hingað strax og mér
reyndist það kleift. Og sam-
kvæmt reglunum er nauðsyn-
legt að láta bólusetja sig að
minnsta kosti tíu dögum áður
en maður fer hingað. Ég sá því
ekkert athugavert við að hafa
vaðið fyrir neðan mig — ef
ske kynni að ég kæmist af stað.
— Og hverjar voru þessar
persónulegu ástæður?
— Ég kýs að láta þeirri
spurningu ósvarað.
—Jæja, jæja, sagði van Wyk,
og víkjum þá að nóttinni, þegar
frú Lang dó. Samkvæmt yðar
frásögn vissi vinkona yðar ekki
að þér höfðuð þegar gefið hinni
látnu sprautu og gaf henni
aðra með þeim afleiðingum að
hún dó í svefni. . .
— Ég hef engu við að bæta
það sem ég skrifaði niður, sagði
Alice þreytulega.
— Já, en það er óneitanlega
einkennilegt að þér skylduð
ekki — þegar þér uppgötvuðuð
morguninn eftir hvernig allt
var í pottinn búið — nefna
þetta við vinkonu yðar?
— Mér finnst það ekki. í
fyrsta lagi var hún farin aftur
til London og í öðru lagi...
gat ég ekki fengið af mér að
gefa í skyn, að hún ... hún . ..
Augu Alice fylltust tárum og
varir hennar skulfu. Van Wyk
leið mjög óþægilega. Hann
vildi ljúka þessu af sem fyrst
og komst í burtu.
— Svo að lokum eitt, ungfrú
Lang, hélt hann áfram. — Þér
erfðuð tvö þúsund pund. Bjugg-
ust þér við þeim peningum?
— Nei, það gerði ég ekki,
svaraði hún lágt.
— Þér eigið við að þér hafið
aldrei séð erfðaskrá hinnar
látnu?
— Móðir mín talaði aldrei
um peninga við nokkurn mann.
Hún skrifaði erfðaskrána, er
ég var fjarverandi fyrir tveim-
ur árum.
— Hverjir voru vottar?
— Doktor Manfiled og Betty
Swanson.
— Ungfrú Swanson var náin
vinkona yðar, en samt segir
hún yður ekki frá innihaldi
erfðaskrárinnar?
— Hún vissi ekki hvað stóð
í henni. Hún skrifaði aðeins
nafn sitt sem vitundarvottur.
Van Wyk kinkaði koili. Hann
braut gætilega saman örkina
og reis upp.
— Og nú vildi ég vinsam-
lega biðja yður, ungfrú Lang
að koma með mér inn í skrif-
stofuna og skrifa undir skýr-
ingar yðar.
Alice stóð upp og fylgdist
með lögregluforingjanum fram.
Þegar þau voru farin fram
settist Rusty á legubekkinn hjá
Andrew og fól andlitið í hönd-
um sér.
— Það er Betty, sagði hann.
— Hún gerði sig seka um víta-
verða vanrækslu. Ég skil ekki
hvernig neinum dettur í hug
að ásaka Alice fyrir neitt.
Bi-óðir hans hristi höfuðið.
— Alice hafði ástæðu til
þess. Hún vildi fá frelsi sitt,
hún vildi fá arfinn, hún vildi
— mig. Og um fram allt vildi
hún kannski vera miskunn-
söm.
Andrew kveikti sér i síga-
rettu og bætti við.
— Það var eitt atriði, sem
van Wyk vék ekki að, en verð-
ur gert fyrr eða síðar.
Rusty leit upp. — Hvað er
það?
— Var það ætlun Alice að
Betty skyldi halda að móðirin
hefði ekki fengið sprautuna
um kvöldið? Blekkti hún vin-
konu sína og lét hana standa
í þeirri trú.
Meðan Andrew talaði horfði
hann í laumi á bróður sinn.
Rusty fann ískaldan hroll læð-
ast um sig og hann kipraði
augun. Hann hefði helzt viljað
gefa Andrew einn hressilega á
hann. Hann hvæsti:
— Guð minn góður, Andrew!
Ertu að gefa í skyn að þú trúir
ekki því sem hún segir?
— Ég er að ígrunda málið,
svaraði Andrew og horfði enn
íhugull á bróður sinn. — Mér
finnst þú ættir að gera það
líka.
— Nei, það veit sá sem allt
veit, að ég þarf þess ekki. Ég
trúi henni algerlega.
Framhald í næsta blaði.
Frygöaröskur
selanna
Eftir
Arne Sjögard Kristensen
Hinn aldni heimskautafari og landkönnuður var nýlega
snúinn heim úr einum af hinum háskafullu leiðöngrum
sínum. Nú sat hann og snæddi kvöldverð ásamt ættingjum
sínum og vinum, sem sífellt hvöttu hann til að 'regja frá
ferðum sínum.
Síðasti leiðangur hans hafði verið farinn norður í íshaf,
þar sem hann hafði fylgzt með lifnaðarháttum selanna, og
frásögn hans þetta kvöld fjallaði að mestu um þetta efni.
Frásögn hans var blátt áfram, með nokkrum vísindablæ
um efni, sem var í sjálfu sér forvitnilegt, en skemmtileg-
asta hluta frásagnarinnar geymdi hann þar til eftir kvöld-
verðinn, er hann settist með vínglas í hönd ásamt vinum
sínum inn í bókaherbergið.
Hann var ekki viss um, að þetta efni félli kvenfólkinu
alls kostar í geð, og þess vegna geymdi hann sér það, unz
honum gæfist færi á að segja karlmönnunum það. Og nú
fór hann að segja frá kynferðislífi selanna.
— Eftir hina löngu vetrarnótt koma kvenselirnir synd-
andi utan af hafinu, krafla sig upp á ísinn og bíða hins
mikla ævintýris, sagði heimskautafarinn brosandi. — Og
ekki eru kvenselirnir fyrr búnir að koma sér fyrir en
karlselirnir koma skríðandi upp á ísinn og taka að öskra á
kvenselina. Þetta er aldeilis stórkostlegt frygðaröskur, sem
heyrist í margra mílna fjarlægð og kemur kvenselunum
þegar til þess að ganga á hljóðið.
— Ég hef oft heyrt þetta öskur, og ég mun aldrei geta
gleymt því. Ég held raunar, að ég geti líkt eftir því, svo
að þið getið gert ykkur einhverjar hugmyndir um það.
Hinn aldni maður reis á fætur, dró djúpt að sér andar.n
og gaf síðan skyndilega frá sér óhugnanlegt, drynjandi
hljóð.
í sama vettfangi opnuðust dyrnar, kona heimskauta-
farans rak höfuðið inn um gættina og sagði:
— Varstu að kalla á mig, Óttar?
FÁLKINN 9