Fálkinn - 23.11.1964, Qupperneq 12

arkófi og fannfergi, blásið köldum norðangarði ofan úr svellstokknum hamra-
giljum, og þar með væri förin á enda, og ísfirðingar yrðu að vera án sinna
niðursuðudósa og bíómynda í bráð. Allt þetta umstang og ferðalag virðist
hrein ögrun við höfuðskepnurnar.
Og það er ekki á allra færi að etja kappi við hreggbarin fjöllin á Vestfjörð-
um. Það færu eltki allir í fötin hanns Gunnars Péturssonar, sem stjórnar
þessum leiðangri. Sjálfur er hann fæddur á ísafirði og hefur vanizt brattanum
frá blautu barnsbeini og jafnframt fór hann að fást við bíla, strax og hann
óx úr grasi. Nú er hann 34 ára að aldri, og líf hans og starf hneig snemma
í þá átt sem seinna varð. Pétur Pétursson faðir hans er netagerðarmaður á
ísafirði og það léti líklega í eyrum, að hugur drengsins hneigðist snemma að
sjónum. Svo var þó ekki, vélar og bílar urðu leikur hans og murrið í benzín-
vél hjartfólgnara báruskvaldri. Hins ber þó að geta, að hann lauk þegnskyldu
sinni við Ægi og sjávarútveginn í landinu, hann fór á síld tvær vertíðir eins
og sæmir góðum dreng úr sjávarplássi. Hins vegar lauk hann bílprófi strax
cg aldurinn leyfði, og síðan hefur varla sá dagur liðið í ævi Gunnars, að hann
Jarðgöng á leið til Súðarvíkur.
Plaströrin eiga að fara að Höfða í Ön-
undarfirði.
hefði ekki stýri í höndunum, það voru
ýmist vörubílar og jarðýtur, og nú undan-
farin ár flutningabílar.
íþróttaunnendur um land allt kannast
við Gunnar Pétursson og það er ekki
fjarri lagi að álykta, að þeir eiginleikar,
sem hafa gert hann að landskunnum
íþróttamanni, komi að notum í látlausri
glímu hans við fjöll og heiðar Vestfjarða
og vegamálastjórn. Það Þarf ekki að fara
í grafgötur með hvaða grein íþrótta það
er, sem ísfirðingur skarar fram úr; Gunn-
ar fór á skíðum litlu eftir að hann lærði
að ganga. Og svo er farið um marga unga
menn í þessu byggðarlagi, enda eru
brekkurnar skammt undan og snjórinn
sjaldan fjarri. Steinsnar frá kaupstaðnum
við Skutulsfjörð er eitt ágætasta skíðaland
hérlendis og „þótt víðar væri leitað“.
Gunnar hefur þegar lifað sitt fegursta sem
skíðagarpur, enda er atvinna hans slík,
að enginn tími gefst til langrar þjálfunar.
Samt sem áður telur hann ekki eftir sér
að keppa, og þar segja mér fróðir menn,
að kappið bæti upp það sem ávantar þjálf-