Fálkinn - 23.11.1964, Qupperneq 19

að framkvæma það sem þeim Jósefínu hafði komið saman
um.
Hann gekk upp þessar sex tröppur að gistivistinni og
barði harkalega að dyrum. Nokkur stund leið, loks heyrði
hann fótatak fyrir innan og hann þekkti senjóru Delsó.
— Ég er að leita að kærustunni minni, sagði hann, —
Jósefínu. Hún býr hér. Viljið þér sækja hana!
Konan stirðnaði. — Hér býr engin Jósefína, sagði hún
og Guerra tók eftir því að hún varð föl sem nár.
— Nei, endurtók hún, — hér býr engin Jósefína.
Guerra leynilögregluþjónn vissi að Jósefína hafði hitt
þessa konu, hann vissi að Jósefína hafði flutt hér inn og nú
stóð heiðurskonan þarna og þrætti.
— Nei, sagði hún, hér býr engin Jósefína.
Hún ætlaði að skella hurðinni á andlitið á honum en
hann stakk fætinum milli stafs og hurðar, svipti dyrunum
upp á gátt og stjakaði konunni til hliðar. Hún kallaði upp
yfir sig og karlmaður sem Guerra hafði ekki fyrr séð koma
í Ijós. Þegar Guerra lét aftur dyrnar gekk maðurinn fram,
þreklegur mexikani.
— Hvað er um að vera? urraði hann.
— Þessi maður braust inn, skrækti senjóra Delos, hann
vill stofna til illinda.
Mexíkaninn hnipraði sig saman og bjóst til að ráðast
á Guerra, sem þreif skammbyssuna sína upp úr vasanum
og beindi að manninum. Þá slumaði í honum.
— Jæja, þið tvö, sagði hann samanbitnum tönnum. —
Inn í herbergið þarna! Við skulum spjalla dálítið saman.
Ef til vill var það eitthvað í augum hans, ellegar röddinni
sem sannfærði senjóru Delsó og mexíkanann (seinna kom
í ljós að hann hét Ubeda) um að Guerra mundi skjóta þau
miskunnarlaust ef þau ekki hlýddu.
—• Við vinnum fyrir Valencuela-systurnar, sagði konan
grátandi, — við höfum ekki gert neitt af okkur. Það voru
þær tvær sem sóttu stúlkuna. Það er ekki okkur að kenna.
Óttinn læsti sig um Guerra og hann þrýsti skammbyss-
unni að hnakka konunnar.
— Ég mun drepa þig, kona, sagði Guerra rólegur, — og
svo drep ég þig, Ubeda. Nema þið kjósið heldur að leysa
frá skjóðunni og það fljótt. Segið mér allt af létta.
Þegar þau höfðu skýrt frá því hvernig allt var í pottinn
búið lá Guerra við að falla í ómegin af hræðslu og hryll-
ingi. Hér var um líf og dauða að tefla. Hann þreif hand-
járn úr vasa sínum og hlekkjaði skötuhjúin saman. Svo
þrammaði hersingin á lögreglustöð þar sem hann sagði
öll deili á sér.
Nú var ekki eftir neinu að bíða því samkvæmt frásögn
senjóru Delsó og Ubeda gat eins vel verið að Jósefínu
hefði þegar verið komið fyrir kattarnef.
Guerra sat í fremsta bílnum af átta sem æddu á fullri
ferð í næturkyrrðinni til afskekkts búgarðs nokkrar mílur
suðvestur af León. Ljósin voru slökkt þegar bílarnir nálg-
uðust og umkringdu húsið hljóðlega. Um leið og þeir lædd-
ust nær hvíslaði Guerra: — Ef þið sjáið einhvern á flótta,
þá skjótið!
í húsinu ríkti myrkur nema ljósglæta var á annarri hæð.
Nokkrum mínútum seinna var hvíslað: Allt tilbúið!
Tveir lögreglumenn læddust hljóðlega að fordyrunum og
tókst að spenna upp hurðina. Guerra og Ayala lögreglu-
foringi gengu inn með byssurnar tilbúnar. Fyrir framan
þá í ganginum brann ljós. Einhvers staðar að ofan barst
sár grátur og konurödd. Guerra ætlaði að stökkva rakleitt
upp stigann en Ayala hélt aftur af honum og hvíslaði: —
Láttu mig fara fyrstan.
Þau höfðu næstum komizt upp þegar opnuðust dyr og
miðaldra kona kom út.
Hún lokaði dyrunum, snerist á hæli og æpti upp þegar
hún sá þá.
Guerra þaut upp stigann í nokkrum stökkum. Konan
sneri aftur að dyrunum sem hún hafði komið út um og
Guerra kastaði sér i áttina til hennar og náði taki á fótum
hennar. Hún féll en barðist um á hæl og hnakka og reyndi
að klóra úr honum augun. Þá hljóp lögreglumaður til og
Framhald á bls. 33.
María de Jesus Gonzales Valencuela lítur ekki út eins og
glæpakvendi. Þó hefur hún brotið öll landsins lög og flest
oftar en einu sinni. Hún leysti greinilega frá skjóðunni
enda stóð hún í þeirri trú að það mundi létta refsingu
hennar.
í brunni fann lögreglan líkamsleifar margra ógæfusamra
ungra stúlkna sem höfðu neitað að láta að vilja systranna,
ellegar höfðu fengið kynferðissjúkdóma eða orðið bams-
hafandi.
Systurnar tvær bak við lás og slá í Mcxikó.
FALKINN