Fálkinn - 20.12.1965, Blaðsíða 29

„Það væri neyðarúrræði," sagði
herra Yee. „Maður tekur ekki
kjörbarn fyrr en öll von er úti
um að geta eignast barn sjálf-
ur. En ef til vill ætti ég nú að
fara að hugsa til þess. Mesta
hamingja Kínverjans er í því
fólgin að verða gamall, þegar
hann á börn, sem virða hann
og annast um hann. Þvi eldri
sem hann verður, þeim mun
fullorðnari er hamingja hans —
vegna barnanna. Hann sér þau
stækka og þroskast og vinna
sér sess í þjóðfélaginu og hon-
um finnst velgengni þeirra vera
sitt verk. Hann er hreykinn
meðal vina af sinni eigin kyn-
slóð. Og ást og virðing barn-
anna eykst með hverju ári, sem
færist yfir hann. Þegar hann
deyr, þá deyr hann hamingju-
samur í þeirri vissu að synir
hans og sonarsynir muni syrgja,
hann mánuðum saman. Þeir
gráta, þeir haldá veizlu, brenna
reykelsi og pappírspeningum
fyrir hann; þeir kaupa honum
þá beztu kistu, sem hægt-er að
fá fyrir peninga. Auðvitað hefur
hann ekki hugmynd um, hvort
hann muni njóta alls þessa eftir
dauðann, en hvaða máli skiptir
það? Það sem máli skiptir er
sú hamingja sem þetta veitir
honum áður en hann deyr, viss-
an um, að hann er elskaður og
virtur löngu eftir dauðann. Það
er eitt það dásamlegasta við að
vera Kínverji. En ef hann á
engin börn, hvað á hann þá. Ég
spyr þig, hvað á hann þá?“
Chiang svaraði engu. Hann
ákvað að drekka meira en ætlun
hans var i fyrstu. Orð herra
Yee höfðu gert hann dapran.
IX
Herra Yee kom ekki til skrif-
stofunnar í heilan mánuð. Hann
hringdi við og við til Chiangs og
stjórnaði viðskiptum sínum gegn
um símann. Stundum lét hann
ekkert frá sér heyra þrjá og
fjóra daga í senn og Chiang
veigraði sér við að hringja heim
til hans af ótta við að Aika
svaraði í símann. Það sem hann
hafði séð henni bregða fyrir í
Silfurdrekanum, hafði gert hon-
um svo órótt í skapi, að hann
vissi að hann myndi ekki þola
að heyra rödd hennar aftur.
Chiang heimsótti frú Wang á
hverjum degi, eða því sem næst.
1 hvert skipti sem hann barði
að dyrum hjá henni, vonaði hann
að hinn málglaði herra Liu væri
þar ekki staddur, en varð samt
fyrir hálfgerðum vonbrigðum ef
von hans rættist. Hann reyndi að
skilgreina þessar tilfinningar og
komst að þeirri niðurstöðu, að
herra Liu væri eins og kínverskt.
salt-egg: hvitan er beizk og sölt
en blóminn er fitukenndur og
alls ekki sem verstur á bragðið.
Herra Liu gat vissulega verið
leiðinleg blaðurskjóða, en kjöft-
ugum ratast oft satt af munni og
einstöku sinnum hrukku út úr
herra Liu skemmtileg eða spak-
leg orð. Hann hafði fengið Chi-
ang nafnspjald sitt og boðið hon-
um að hringja til sín ef hann
vildi drekka með sér nokkur glös
af ódýru portvini í Kearnystræti.
Chiang hafði ekki enn tekið boði
hans. Hann hafði stundum verið
kominn á fremsta hlunn með að
hringja til hans, en alltaf hætt
við það — hann vissi ekki sjálf-
ur hvers vegna.
Þegar leið fram í maímánuð,
fór herra Yee að hringja til
skrifstofu sinnar daglega og
rödd hans varð glaðlegri. Hann
virtist vera að ná sér smám
saman eftir hinn sorglega at-
burð, en hann neitaði enn að
koma til skrifstofunnar. Hann
var hræddur um, að Kínahverfi
San Francisco myndi minna
hann á brúðkaupshrakfarirnar,
eins og hann orðaði það.
Þann fyrsta júní hringdi hann
fremur snemma. Þegar Chiang
hafði lesið bréf hans fyrir hann
12. HLIiTI
í gegnum símann og tekið niður
svörin við þeim, spurði herra
Yee hvort hann hefði séð Aiku.
„Nei, hvers vegna spyrðu? Er
Aika farin úr vistinni?“ spurði
Chiang undrandi.
„Nei. Hún bað um þriggja
daga frí og ég veitti henni það.
1 gær var fjórði dagurinn, síðan
hún fór og hún er enn ekki
komin aftur. Ég var að vona, að
þú vissir um hana.“
„Nei, það geri ég ekki,“ sagði
Chiang. „Ef til vill hefur hún
farið í heimsókn til barna sinna
nálægt Santa Cruz. Eða þá að
hún hefur farið að heimsækja
frú Tanaka í Tókíógarðinum í
Monterey."
„Jæja, það gerir ekkert til,"
sagði herra Yee. „Ef til viil kem-
ur hún aftur í dag. Þar sem ég
er heima sjálfur, þá get ég ann-
ast móður mína. En gamla kon-
an saknar hennar samt sem áð-
ur. Hún heldur því fram á hverj-
um degi, að eitthvað vanti í hús-
inu en svo verður henni ljóst,
að það er Aika, sem fengið hef-
ur þriggja daga orlof. Minni
hennar er farið að bila, eins og
þú getur skilið. Stundum gleym-
ir hún jafnvel, að hún er í Ame-
riku og vill fara að heimsækja
forna grafreiti ættarinnar í
burðarstól; eða þá að hún vakn-
ar af síðdegisblundinum og
heimtar morgunverð án þess að
hafa minnsta pata af því, að hún
er nýbúin að borða hádegisverð.
Já, hún þarf að hafa einhvern
eins og Aiku til að annast um
sig. Og litlu, reyrðu fæturnir
hennar valda mér áhyggjum.
Þegar ég horfi á hana vafra þetta
um húsið í tilgangsleysi þá finnst
mér ég vera að horfa á línu-
dansara sýna lífshættulegar
kúnstir. Ég er ekki eins kvíðinn
þegar Aika er hjá henni.“
„Það gleður mig að Aika skuli
hafa orðið ykkur að svo mikiu
liði,“ sagði Chiang. Hann batt
enda á samræðurnar i flýti og
lét heyrnartólið á. Hann velti
þvi fyrir sér, hvor þeirra myndi
þjást meira af vonlausri ást,
hann eða herra Yee. Ef til vill
þjáðist herra Yee alls ekki svo
mjög; kannski óskaði hann þess
eins, að eignast hóp af börnum
og þá væru svik ungfrú Chung
honum ekkert annað og meira
en brostnar vonir um hjartfólgna
syni, sem myndu einhvern tima
brenna reykelsi og pappírspen-
ingum á gröf hans. En eitt
fannst Chiang huggun harmi
gegn: Ef auðugum manni á
borð við herra Yee tókst ekki að
halda í heimska kínverska daður-
drós eins og ungfrú Chung, þá
gæti hann sjálfur samstundis
hætt við allar tilraunir til að
verða milljónamæringur.
Hann lauk við vinnu sina og
fór af skrifstofunni klukkustund
fyrr en hann var vanur. Hann
snæddi einfaldan málsverð við
afgreiðsluborðið í lítilli matstofu,
og fór síðan í kvikmyndahús á
Columbus götu. Það sýndi saka-
málamynd, en þar sem Chiang
hafði komið inn í miðri mynd,
fór samhengið allt fyrir ofan
garð og neðan hjá honum og
hann. gafst upp við að reyna að
gizka á hver væri hver. Eftir
að hafa séð endi myndarinnar
missti hann áhuga á byrjuninni
og fór út.
Það var enn snemmt þegar
hann kom til gistihússíns. Við
dyrnar á herbergi sinu fann
hann miða, sem stungið hafði
verið milli stafs og hurðar. Þetta
var hluti af umslagi og skrifað
á það með kúlupenna: „Ég kem
aftur eftir um það bil klukku-
tíma. John Larson. 8:00.“ Chi-
ang flýtti sér að líta á klukk-
una. Kortér yfir níu. Þá myndi
Larson iiðsforingi þegar hafa
komið í síðara skiptið. Hann fór
til skrifstofunnar til að ná í
ítalska ráðsmanninn, en fann
Vissi Aika að hann var í borginni? Iá,
Aika hlaut að vita það. Larson hlaut ein-
hvern veginn að hafa tekizt að koma boð-
um til hennar. Það var skýringin á því,
hvers vegna hún hafði beðið um þriggja
daga orlof og flúið.
FALKINN
29