Fálkinn - 20.12.1965, Blaðsíða 30

— Er þetta smitandi, læknir?
hann hvergi. Chiang féll þetta
mjög þungt; hann hefði mjög
gjarnan viljað hitta liðsforingj-
ann. Hann gekk að almennings-
símanum og hringdi til frú
Wang. „Já,‘‘ sagði frú Wang,
„amerískur maður kom og
spurði eftir þér; hávaxinn, ame-
rískur sjentilmaður, með hár
eins og silki. Ég sagði honum
hvar þú byggir."
„Kom hann aftur?“ spurði
Chiang.
„Nei.“
„Skildi hann ekki eftir neitt
heimilisfang eða símanúmer?"
„Nei, það gerði hann ekki,“
sagði frú Wang. „Hann virtist
vera á mjög hraðri ferð. Um
leið og ég hafði sagt honum
heimilisfang þitt, stökk hann inn
í leigubíl, sem beið eftir honum
og ók burt. Hefur nokkuð kom-
ið fyrir?“
„Nei, ekkert hefur komið fyr-
ir. Hann var gamall nemandi
minn og mig langaði til þess að
hitta hann.“ Hann þakkaði frú
Wang fyrir og lagði heyrnar-
tólið á. Hann vonaði að frú
Wang myndi ekki sárna það, að
hann batt svo skjótan endi á sam-
talið. Ef hann hefði sagt henni
hvernig í Öllu lá, þá hefði það
eflaust hneykslað hana. Ef til
vill hefði herra Yee einnig orðið
h^vkslaður, ef hann hefði sagt
30 FÁLKINN
honum allt af létta, Eða hvernig
myndi hinni öldnu frú Yee verða
við, ef henni væri sagt frá þess-
um fáránlega þríhyrningi og
fyrri atvinnu Aiku.
Chiang gekk inn í herbergi
sitt og fannst hann vera heims-
ins mesti hræsnari. Hann tók
sér steypibað og lá síðan á rúmi
sínu og hugsaði. Hvað var Lar-
son liðsforingi að gera í San
Francisco? Hvers vegna skildi
hann ekki eftir heimilisfang eða
símanúmer, svo hægt væri að
ná sambandi við hann? Ef til
vill var hann aðeins á ferðalagi
og hafði ekkert heimilisfang.
Vissi Aika að hann var í borg-
inni? Já, Aika hlaut að vita það.
Larson hlaut einhvern veginn
að hafa tekizt að koma boðum
til hennar. Það var skýringin á
því, hvers vegna hún hafði beð-
ið um þriggja daga orlof og flú-
ið. Var liðsforinginn enn ást-
fanginn í henni? Fyrir nokkr-
um vikum hafði hann skrifað
Chiang langt bréf frá Washing-
ton og eftir því að dæma virtist
hann hafa losnað úr hinum sáru
tengslum. Ef til vill vildi hann
aðeins sýna vinum sinum rækt-
arsemi með þvi að láta þá vita
af þvi að hann væri í borginni,
en Aika tekið það svo alvarlega
að hún hafði þótzt þurfa að flýja
að heiman tiF þess að forðast
hann. Eða hafði Larson ekki tek-
izt að bæla tilfinningar sinar og
var hann nú aftur farinn að elt-
ast við stúlkuna? Chiang hugs-
aði með sjálfum sér, að þetta
væri gráthlægilegt ástand, nema
fyrir þau þrjú, sem það snerti
beinlínis. Það var eins og kettl-
ingur væri að elta skottið á sjálf-
um sér: engum varð neitt ágengt.
Hann vonaði að liðsforinginn
væri nógu skynugur til þess að
hefja ekki aftur sama leikinn.
Hann hafði verið rekinn úr
tungumálaskólanum vegna Aiku;
það ætti hann áð láta sér að
kenningu verða.
Þá varð honum hugsað til
Lotus og Dick Yee og einhvern
veginn vakti það altaf ánægju
hjá honum, að hugsa um, hvern-
ig þau höfðu strokið saman.
Hann vissi ekki hvers vegna. Ef
tii vill stafaði það af ómeðvit-
aðri vanþóknun á hjónabandi
milli ungrar stúlku og fullorðins
manns. Að réttu lagi ætti herra
Yee að kvænast konu á líkum
aldri og hann var sjálfur, konu
eins og til dæmis frú Wang. Ef
til vill ætti hann að gerast milli-
göngumaður og reyna að koma
þeim saman.
Hann lék sér að þessum hug-
renningum sínum, þar til mjög
var liðið á kvöldið. Einmitt þegar
hann var i þann veginn að klæða
sig í náttföt og fara að sofa,
var barið á dyrnar á herberginu.
„Hver er þetta?“ spurði hann.
„Chiang? Þetta er John Lar-
son.“
Chiang snaraði sér í baðslopp
og opnaði hurðina. Liðsforing-
inn var klæddur í brún jakka-
föt og bar með sér úttroðna
skjalatösku. Hann virtist að
minnsta kosti tíu kílóum þyngri
og andlit hans var fölleitt. Þeir
heilsuðust og tókust innilega í
hendur. „Ég get aðeins staldrað
við ofurlitla stund,“ sagði liðs-
foringinn.
„Vitleysa," sagði Chiang. „Þú
leyfir mér að bjóða þér í kín-
verskan kvöldverð. Jæja, við
ræðum það nánar seinna. Komdu
inn, þú hefur fitnað töluvert,
liðsforingi. Þú hefur auðsjáan-
lega átt náðuga daga.“
„Ég losnaði við herbúðamat-
inn; það er ástæðan," sagði Lar-
son liðsforingi og tók sér sæti á
eina stólnum í herberginu. „Kall-
aðu mig John. Nú er ég ekki
liðsforingi lengur."
„Þér hefur þá tekizt að fá þig
lausan úr hernum? Og ætlarðu
nú að taka til starfa við sögunar-
mylluna hjá föður þínum?“ Chi-
ang settist á rúmið. John Lar-
son kinkaði kolli. „Þú minnir nú
þegar meira á heppinn kaup-
sýslumann, en liðsforingja, sem
streitist við tungumálanám. Ertu
í San Francisco í viðskiptaerind-
um?“
John Larson hikaði andartak.
„J — já. Ég er í viðskiptaerind-
um. Mér datt í hug að koma við
hjá þér og spjalla við þig.“
„Dveldu um kyrrt í nokkra
daga,“ sagðí Chiang.
„Ég get það ekki,“ sagði John
og kveikti sér í vindlingi „Ég
verð að fara aftur í kvöld. Ég
kom hingað tvisvar sinnum áður
— en þú varst ekki heima, því
var nú ver. Ég er búinn að skoða
allt Kinahverfið og borðaði dá-
samlegan kvöldverð. Það var
annar kvöldverðurinn minn á
sama kvöldinu."
„Ég hélt þú værir farinn,"
■sagði Chiang. „Mér þótti það
afar leitt.“
„Ég var á leið á brautarstöð-
ina,“ sagði John. „Mér datt í
hug að reyna einu sinni enn. Ég
get aðeins staldrað við fáeinar
mínútur, — lestin mín fer eftir
hálftíma."
John leit á úrið sitt og Chiang
reyndi að ímynda sér, hvers
vegna hann virtist svo tauga-
óstyrkur. Hann saknaði einhvers
við manninn, það vantaði karl-
mennskufjörið og lífsviljann,
sem hafði einkennt hann meðan
hann var liðsforingi í hernum.
Ef til vill hafði það verið hluti
af einkennisbúningnum — en
það gat einnig verið, að hann
hefði átt ógæfusamt stefnumót
við Aiku. „Hefurðu hitt Aiku?“
spurði Chiang.
„J — já,“ sagði John Larson.
„Rétt sem snöggvast." Hann
ílýtti sér að vikja talinu að öðru.
„Hvernig gengur þér? Harla
ánægður með nýja starfið?"
„Ég hef yfir engu að kvarta.
Hvernig líður henni?"
„Hverri?"
„Aiku. Ég hef ekki séð hana
um nokkurt skeið.“
„Ég veit það; hún sagði mér
það,“ sagði John. „Það virðist
allt í bezta lagi með hana. Hef-
urðu nokkurn tíma komið til
Oregon?"
„Nei, ekki ennþá.“
„Komdu og heimsæktu mig.
Vertu hjá mér í leyfinu þínu. Ég
verð ekki í vandræðum með að
hýsa þig. Húsið er margar mílur
frá sögunarmyllunni, svo þú
færð svefnfrið. Nema ef vera
skyldi að þú heyrðir í pabba,
þegar hann er að smjatta i
svefninum. En hann gerir það
ekki nema hann sé að dreyma
um matinn, sem mamma bjó til.“
Chiang hló við. „Þið hafið auð-
heyrilega verið hamingjusöm
fjölskylda. Hvernig er með þig?
Ertu að hugsa um að kvænast
bráðlega?"
„Það gæti hugsast. Gamli mað-
urinn segir að ekkert vit sé í
ÍTvænast nema maður geti
fundið einhverja, sem kann að
matreiða eins og móðir mín.“
„Þér finnst Aika matreiða vel,
var það ekki?“ spurði Chiang.
„Ha? Jú. Jæja, faðir minn
hefur verið að benda mér á
dætur skógarhöggsmannanna,
hverja af annarri. En hann seg-
ir, að nútímastúlkur hafi engan
áhuga á skógarhöggi; þær vilja
allar flytja til stórborganna og
finna sér milljónamæring. Þær